Paula en ik fietsen vandaag de officiële route als afronding van de voorbereiding op onze fietsvakantie in Frankrijk. Het is voor het eerst dat mijn dierbare echtgenote zich aan een tocht waagt met een dergelijke moeilijkheidsgraad. Er hangt koele nevel en zondagse rust in de lucht als we vertrekken. Ik moet Paula regelmatig intomen: we hebben nog een lange weg te gaan en er staan tien beklimmingen op het programma, waaronder de Loorberg, het Vijlenerbos, de Oude Huls en de Fromberg.
De zon breekt door de nevel heen en warmt de aarde tropisch op. Het wordt steeds drukker op en langs de route: wandelaars, automobilisten, veel motorrijders en nog meer fietsers, het lijkt wel of we deelnemen aan een toertocht. Om de dertig kilometer houden we een terrasstop.
We genieten: van het vakantiegevoel, van het landschap, van de bonte verzameling fietsers, van onze prestatie. Paula heeft goede benen, tot haar eigen verbazing negentig kilometer lang. Daarna beginnen steeds meer lichaamsdelen te protesteren, de grenzen worden verlegd. Ik prijs haar het laatste uur door: wie de Mergellandroute uitfietst bewijst in ieder geval dat hij of zij een stukje fietsen kan.
