Mijn eega en ik zijn geen wereldfietsers. Wij horen bij de mooi-weer-pedaleurs die het liefst in een hotel verblijven en als dat niet kan in een B&B of vakantiehuisje. Op die manier peddelden we o.m. op Mallorca en Kefalonia, door Karinthië, Andalusië, Normandië, Lombardije en Toscane, in de Provence, de Haute Savoie en de Camarque en we beklommen samen de Alpe d’Huez, de Mont Ventoux en de Villacher Alpenstrasse (liefde op de fiets - / zij aan zij steeds verder in / de wolken raken). In Nederland fietsten we meerdaags in tal van regio's. Vandaag pedaleren we aan de Belgische zijde langs de Maas op van Maastricht naar het witte stadje Thorn, waar we een hotelkamer boekten inclusief een driegangendiner en ontbijt. Morgen keren we huiswaarts langs de Nederlandse Maasoever. Ooit fietsten we die tocht (van circa 110 km) op één dag met wat boterhammen in een rugzak. De tand des tijd! Het zomerzonnetje is minder uitbundig dan voorspeld en de wind waait in ons nadeel. Morgen draait ie zodat we hem weer en stevig op kop hebben. De straf voor ons al te luxueus gefiets? Op het onvolprezen fietsroutenetwerk van Belgisch Limburg komen we veel, héél veel (e-bikende) leeftijdgenoten tegen. We vragen ons af of we in een of ander ouderenreservaat zijn beland!? Morgen doorkruisen we de prachtige Maasvallei dus vanaf de andere oever, en het wordt oppassen dat we geen bordjes missen, want daar hangen ze allerminst op ooghoogte bij iedere kruising, zoals mijningenieur Hugo Bollen, de ontwerper van het knooppuntensysteem, verordonneerde toen het netwerk in Belgisch Limburg werd uitgerold. Maar dat is voor morgen, eerst gaan we nog uiterst aangenaam vertoeven in Thorn. Het lijkt wel of we op vakantie zijn!
