Zomer 2008. Ivo groeide net als ik op in Godsheide. Hij woonde een paar huizen verderop, we zaten in dezelfde klas van de lagere school. Op sportgebied hoorde hij bij de besten. Hij had het van geen vreemden: zijn oudste broer was een getalenteerde keeper, zijn op één na oudste broer een (iets minder begenadigd) coureur. Ivo's vader was schoenmaker, hij leed aan een hartkwaal en stierf op jonge leeftijd.
Nadat ik naar Maastricht vertrok, kwam ik Ivo in de regel één keer per jaar tegen, ter gelegenheid van Godsheide kermis. Ik was dan ook verbaasd toen ik vorig jaar een mailtje van hem kreeg met de mededeling dat hij graag een keer wilde komen fietsen.
Ivo is drie jaar geleden aan zijn hart geopereerd, hij heeft een nieuwe klep gekregen. Zijn passie, het lange afstandslopen - hij liep de marathon in 2u47 - heeft hij moeten opgeven. Fietsen mag wel, zij het onder strikte voorwaarden. Zijn grenzen worden nauwkeurig aangegeven door een hartslagmeter, boven de 130 slagen per minuut mag hij niet komen.
Vandaag maken we een trip (176 km vanuit Maastricht) langs kanalen, we gaan in Arendonk foto's maken van het standbeeld van Rik Van Steenbergen. Als het windstil is haalt Ivo op het vlakke makkelijk 30 km per uur zonder in de gevarenzone te verzeilen. Vandaag is het weliswaar prachtig weer, maar er waait een strakke noordoostenwind.
Ivo vertelt over de omslag in zijn leven. Sinds zijn operatie bestaat later niet meer voor hem, later is nu. Het heeft niet veel gescheeld of hij was nauwelijks ouder geworden dan zijn vader.
Om de zoveel tijd begint Ivo's hartslagmeter te piepen. Hij houdt dan de benen stil om even uit de wind te gaan fietsen. Aan mijn wiel zit hij goed, als ik op kop rijd zakken alle hartslagen, inclusief die van mezelf.
