Tijdens onze eerste tocht werd er na zes kilometer al gestopt. De heren wilden graag even blijven stilstaan bij mijn Freiburgse buiteling, een jaar geleden. Mijn emoties werden danig op de proef gesteld. Zeker toen zoon Joost een bandje afspeelde waarop Gio Lippens himself in een onvervalst Tour-journaal beschrijft hoe ik op de Col du Ciel alle wielergoden uit het wiel fiets. In mijn visioenen wel te verstaan. Eén mailtje van Joost met het hoe en het waarom van zijn vraag, was voldoende om Gio enthousiast te krijgen. Het zijn van die momenten waarop ik alleen maar (heel) nederig en (heel) dankbaar kan zijn. (Het verslag van Gio is via deze link te horen). En toen moest er nog gefietst worden. Dat er in de Eifel weinig hellingen zijn met bekende namen, betekent niet dat er niet pittig geklommen moet worden, integendeel zelfs. Na 55 km hadden we 800 hoogtemeters op de teller staan. Zelden heb ik zo vaak van klein naar groot en weer terug geschakeld.
Op dag twee was de koninginnenrit gepland. Volgens René lag er op 40 km van Gerolstein een Hohe Acht op ons te roepen. De laatste 1,5 km van die 7 km lange klim bestaat uit een steeds smaller wordend asfaltpad dat dood loopt (bij de uitkijktoren van Kaiser Wilhelm). Aan het eind moeten er twee nauwe haarspeldbochten genomen worden; de stijgingspercentages schieten er van 17 naar 27%. Het werd een wonderschone rit van 90 km met 1400 hoogtemeters. De Hohe Acht gaat de geschiedenis in als een lamlendig hoogtepunt. Niemand kwam in eerste instantie al fietsend over de bobbel van 27%, pal voor de top. Alleen Jorn slaagde bij een tweede poging: King Jorn bij de toren van Kaiser Wilhelm!
De derde tocht (72 km, 1050 hoogtemeters) was aanvankelijk een klets- en landschapsrondje maar ging geleidelijk over in een aanval c.q aanslag op alle zere benen. De ochtend van de dag van vertrek werd besteed aan uitfietsen dan wel uitzwemmen.
We zijn het hele weekend nauwelijks andere wielertoeristen tegen gekomen. Typisch voor het gebied? Voor sommige Strava-heren was het dé kans om op verschillende hellingen in de top vijf te raken.
Tien jaar geleden gingen we met deze groep voor het eerst op fietsvakantie. De heren waren toen begin twintig, studenten nog. Nu zijn ze bezig met de uitbouw van hun carrière. Jorn wordt bovendien binnenkort voor de eerste keer vader, René voor de tweede keer. Niet vreemd dat er naast het traditionele geouwehoer ook steeds meer serieuze onderwerpen ter sprake komen tijdens het uitgebreid (na)tafelen. Zelf heb ik het gevoel dat die gesprekken, de omgeving, het weer, de tochten en het uitblijven van ongelukken voor een sfeer zorgden waarin het Freiburgs regenwater met Gerolsteins bronwater kon worden weggespoeld.
Klik hier voor meer info en veel foto's
