Een tijdje terug hoorde ik wielerdichter Willie Verhegghe (74) in een podcast vertellen dat hij er nog altijd spijt van heeft dat hij in zijn jonge jaren geen wielrenner is geworden. Dat soort spijt ken ik niet, maar bij mij was het dan al ook al heel vlug duidelijk dat het mij aan talent ontbrak. Vandaag kwam ik (via Facebook) na meer dan een halve eeuw aan de praat met Johny (72). Hij woont momenteel in Hongarije, maar hij groeide net als ik op in Godsheide. Johny maakte in de jaren zestig van de vorige eeuw gebruik van de Groene Leeuw-racefiets, die een buurjongen na zijn wielercarrière bij ons in het werkhuis had laten staan. Samen met mijn vader, mijn broer en mij fietste hij geregeld ons rondje van 80 km over de Hallembaye. We gingen ook meermaals ter beevaart op de fiets naar Banneux. Johny had talent, bergop fietste hij iedereen uit het wiel. Dat kwam vooral tot uiting op hellingen als Les Forges. Ik zie hem daar nog van ons weg rijden. En wat schrijft Johny me vandaag, ik citeer: ‘Ik denk nog geregeld aan onze tochten en ik ben nog steeds boos op mijn vader omdat ik niet mocht koersen, terwijl jouw vader vond dat ik het moest proberen. Als ik naar de Tour en de klassiekers kijk, vraag ik me nog steeds af of mij gelukt zou zijn een goeie coureur te worden.’ Ik heb nooit geweten dat het zo diep zat bij Johny!
