Tussen Maastricht en het 10 km verderop gelegen Eijsden passeer of kruis ik al jaren geregeld een merkwaardige fietser: een schijnbaar oude man die alle jaargetijden een wollen muts en een trui of jas met capuchon draagt. Die capuchon trekt hij altijd, voor zover mogelijk, over zijn muts. In de zomer combineert hij zo'n muts en trui vaak met een korte broek en blote voeten in sandalen. Met trage omwentelingen fietst hij, de blik strak vooruit, tegen hooguit 10 km per uur. Door de jaren heen wisselde hij af en toe van fiets. Eén ding hebben al die fietsen gemeen: een sportief stuur zodat de berijder zich licht voorover gebogen voortbeweegt.
Vanmiddag kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen: ''U fietst hier vaak?'
Hij keek verrast opzij en glimlachte: 'Jazeker, iedere dag, soms wel twee keer.'
'U woont in Eijsden?'
'In Breust ja, in Maastricht ga ik even op een bankje zitten en fiets dan terug, een mens moet blijven bewegen, toch!'
'Hoe oud bent u als ik vragen mag?'
'74.'
Bij het binnenrijden van Maastricht vroeg ik of ik een foto van hem mocht maken.
'Ja hoor, moet ik even stoppen?'
'Nee, dat hoeft niet, dat doe ik al fietsend.'
Meteen daarna scheidden onze wegen. Terug thuis dacht ik aan alle vragen die ik nog had willen stellen. En de foto, daar stond alleen een voorwiel op!
