Het peloton wielerdichters bestaat voor het overgrote deel uit witte mannen die de zestig al (lang) gepasseerd zijn: 'wat ze ook zeggen / hoe ze ook schrijven / ze zweten heimwee / uit elke porie.' Veel fouter kun je anno 2022 niet zijn! Gelukkig koersen sinds kort vanuit Utrecht en Zwolle twee aanzienlijk jongere dames door de wielerpoëzie. Hun ervaringen op de fiets plaatsen ze op hun website en op instagram. De gedichten worden ook afgedrukt op kaartjes en die liggen in menig fiets- en wielercafé. In het laatste nummer van Bicyling komen de dames uitgebreid aan het woord. Het interview is hier te lezen. Op hun website 'Wielerpoëzie' bieden Bauke Vermaas en Veronique Rap, want zo heten ze, geregeld ruimte aan gasten. Vandaag werd mijn Urnschrift geplaatst. Wie het leest zal begrijpen dat ik hoop dat het pas over pakweg twintig jaar van toepassing wordt!
