Fietsstroken

De afgelopen jaren werden tal van wegen in het Mergelland opnieuw ingericht. De fietser vaart er wel bij. Daarom is het opmerkelijk dat er bij de recente werkzaamheden aan de Bronckweg (van Gronsveld naar Cadier en Keer) geen rekening is gehouden met fietsers. Ondanks het feit dat die weg onderdeel is van twee bordjesroutes (lus 3 Amstel Gold Race / verbinding tussen de knooppunten 5 en 66 in het fietsroutenetwerk). Dat er geen vrijliggend fietspad kon aangelegd worden, is begrijpelijk. Maar dat er zelfs geen (rode) fietsstrook is voorzien, doet de wenkbrauwen fronsen. Vanmiddag peddelde ik met mijn eega over de niet al te brede weg. We zagen menig fietser schrikken van de voorbij razende auto's. Zeker in de flauwe bochten waar sommige bestuurders op de rem moesten gaan staan omdat ze de tegenliggers niet zagen aankomen. Mijn dierbare echtgenote krijg ik hier in ieder geval niet meer mee naartoe!

In vervoering

Het is al weer zes jaar geleden dat ik steile Houtepen-heuveltjes opzocht. Ik haast me met tegenwind richting Visé en Argenteau waar ik de Sarolay te snel omhoog probeer te fietsen. Op de eerste vijfhonderd meter van la Vielle Voie (14 en 15%) in Cheratte heb ik nog steeds niet in de gaten waarom het me ooit gelukt is op één dag 50 van die hellingen op te peddelen. Zover ben ik gelukkig wel in Wandre, aan de voet van de Rue Tesny: op de 34 x 32 zo langzaam mogelijk naar boven! Dat was dus de manier. En die truc helpt me ook met redelijk gemak de Côte de la Xavée en de Bois la Dame (Wandre) op. Voor vandaag is het genoeg geweest. De lettergrepen van mijn senryu over de Rue Tesny tellend, twijfel ik over het laatste woord:

Steil en roemruchtig –
zo'n muur waarop ik mijn ziel
in vervoering klim

Moet het klim of klom zijn? Raakte mijn ziel vandaag echt in vervoering of is dat verleden tijd?

Bloesem

Vandaag naar m'n zus in Heusden-Zolder gefietst. Via mijn geboortedorp Godsheide. Het boerendorp van mijn jeugd is langzaam maar zeker een villawijk van het chique Hasselt aan 't worden. Meteen ook even naar het graf van mijn ouders geweest. Ze hebben een mooi plekje: aan de rand van het kerkhof, tussen heel veel groen. Langs het Albertkanaal kwam ik op de F5 terecht, een onderdeel van het nieuwe fietsostrade-netwerk in Vlaanderen. Indrukwekkend: het wordt voor de fietser steeds aangenamer en makkelijker gemaakt. Dat is iets moeilijker in Haspengouw. Vanuit Heusden-Zolder maakte ik een ommetje door dat glooiend gebied. In de regel zie je weinig fietsers op de smalle betonbanen van het fietsroutenetwerk. Vanmiddag echter waagden velen zich elektrisch ondersteund aan de hellingen en dat heeft uiteraard alles te maken met de bloesemende boomgaarden. Terug thuis had ik 125 km op mijn teller staan. Je bent gepensioneerd en je wil wat, op een  hoogzomerse vrijdag in april!

Rondje steil

Morgen worden de wegen van mijn thuisland weer bezet door 17.000 Amstel Gold Race-toerfietsers. Mijn dierbare echtgenote en ik wijken derhalve uit naar mijn vaderland voor een tochtje door de Kempen. Om toch wat Amstel-sfeer te proeven en als voorbereiding op de Fedaia fietste ik vanmiddag een rondje van 64 km waarin ik de steilste hellingen (Keutenberg, Gulpenerberg, Kruisberg en Eyserbos) van twee kanten moest beklimmen. Hoe het ging? Dank zij mijn nieuwe 11-speed cassette kon ik op de steilste stukken met een 34 x 32 naar boven. En dat deed ik zonder me te generen. Heerlijk, zo'n kinderverzet!

De bleke bergen

Ik mag dit jaar weer met een aantal heren mee. Een lang weekend fietsen in de Dolomieten, het land van de monti pallidi oftewel de bleke bergen. Standplaats wordt Arabba, waar we in een fietsershotel logeren. We kunnen kiezen uit een aantal tochten. Daar zit uiteraard de beroemde Sellaronda bij, een rondje van 55 km over de Pordoi, de Sella, de Gardena en Campolongo. Een ommetje van 65 km brengt ons (hopelijk) over de Fedaia (met zijn 5 lamlendig steile slotkilometers). Bij genoeg adem kan er onderweg genoten worden van de bijzonder mooie uitzichten op het Marmolada-gebergte. Uiteraard mag een bezoek aan de Giau niet ontbreken. In dat rondje van 85 km moeten ook de Falzarego en de Campolongo beklommen worden. Verder zijn er nog een aantal varianten mogelijk. Voor mij wordt het een weerzien met het gebied. Hopelijk een prettig weerzien, want op de Giau ben ik ooit duizend doden gestorven:

Hij lonkt weer - de col
waar ik (een klim lang) de eed
van nooit meer zwoer

Hoesberg

Al bijna een halve eeuw fiets ik geregeld vanuit Slenaken via Noorbeek en Mheer richting St Geetruid en Maastricht. Daarbij moet ik over drie kuitenbijters die, al naargelang de kilometers die ik die dag in de benen heb, behoorlijk pijn kunnen doen. Het begint met de Piemert in Slenaken. Noorbeek uitfietsend wacht het Mheerelindje (ook wel Grensheuvel genoemd) en van daaruit gaat het in dalende lijn, de Noorbeekerweg af, naar de voet van de Dorpsstraat in Mheer. Vorige week zaterdag werd de Volta Classic gefietst. Op de website van de organisatie las ik dat de renners in de finale van Noorbeek naar Mheer moesten: Mheerelindje op, Noorbeekerweg af en dan niet de Dorpsstraat maar de Hoesberg op. De Hoesberg? Nooit van gehoord. Waarom wordt de Dorpsstraat opeens Hoesberg genoemd? In alle overzichten van hellingen (buitenlands of binnenlands), in alle routetbeschrijvingen (van toertochten en wielerwedstrijden) heeft men het over de Dorpsstraat. Internet raadplegend kom ik er na héél lang zoeken achter dat de klim van de Dorpsstraat door de inwoners van Mheer de Hoesberg wordt genoemd. Hoes is dialect en verwijst naar huis, meer bepaald naar het stenen huis, het kasteel op de top. Wat mij betreft mag de naam overgenomen worden, voortaan fiets ik niet meer de Dorpsstraat maar de Hoesberg op! Over de uitspraak zullen de meningen ongetwijfeld verschillen: gebruik je een langgerekte dialect-oe of gewoon een korte, zoals in platenhoes (of Johnny Hoes)?

In de etalage

Wielertoeristen die door de Maastrichtse Hondstraat lopen doen er goed aan even te stoppen bij de Vintage de Luxe Shop. In de etalage hangt een zeefdruk die als titel meekreeg: No more heroes - Lance Armstrong. Hij is gemaakt door Plastic Jesus, een straatkunstenaar uit Los Angeles. Uit de oplage van 20 stuks zijn er twee verkrijgbaar is deze shop. Kostprijs: €840, per stuk.

Lance in het geel
op een Trek met bloedinfuus –
gezeefdrukt verdriet

Nieuwe finale

De nieuwe finale-lus van de Amstel Gold Race gefietst. Na de laatste beklimming van de Cauberg en de Geulhemmerberg worden de brede en/of overzichtelijke wegen richting Maastricht, Bemelen en Vilt (finish) daar waar mogelijk ingeruild tegen smalle, bochtige straten zodat eventuele vluchters makkelijk uit het zicht kunnen blijven van de achtervolgers. Want daar gaat het natuurlijk om: er moet minder afgewacht en meer aangevallen worden door de heren coureurs. Bijkomend voordeel van de nieuwe finale: het ontbreken van rotondes en (al te veel) vluchtheuvels. Het gaat steeds meer op 'vroeger' lijken, en dat geldt niet alleen voor de Amstel Gold Race, maar ook voor die wedstrijden waarin geitenpaden en grindwegen worden opgezocht: de koers heeft heimwee!

Richting laatste kilometer: 2 km 'veldweg'.

Denkend aan Limburg

Ik ben geboren en opgegroeid in Belgisch Limburg, sinds mijn negentiende woon ik in Nederlands Limburg. Voor de mensen waar ik vandaan kom ben ik uitgeweken naar Holland, voor de mensen hier ben ik een Belg. Het dialect van mijn jeugd - het Godsheidens of beter, het Godskes - gebruik ik alleen nog als ik mezelf vermanend toe moet spreken. Het dialect van de stad waar ik woon - het Mestreechs - versta ik na 47 jaar uiteraard wel, maar ik me waag me niet aan het gebruik ervan. Een enkele keer krijg ik een uitnodiging om mee te werken aan een bloemlezing met bijdragen in het ... Limburgs. Met een woordenboek en wat hulp van de redactie lukt het me wel één of meerdere van mijn versjes te vertalen in het Mestreechs. Uitgeverij Tic publiceert nu de 18e editie van Platbook. Thema is dit keer Dinkend aan Limburg. Daarin is een senryu van mij opgenomen en uiteraard gaat die over fietsen, want als ik al enige verbondenheid met (Nederlands) Limburg voel, dan is het met het glooiend Zuid-Limburgs landschap, met de heuvels, met de wielerhistorie, met de talloze veldkuisen en kapelletjes!

Fietsentere                                               

Euver achttien klums                                         
in het lefelijk Melgerland -                              
stéllekes gesloop    

of, in het Nederlands:

Wederom

Over twintig heuvels
door het lieflijk Mergelland -
zachtaardig gesloopt

                                   

Fietsen in Porto

Met mijn eega enkele dagen in het tegen de heuvels gelegen Porto geweest. Een cadeautje van onze zonen, omdat we (al meer dan) veertig jaar elkaars leven delen! Porto wordt terecht de stad met de vele gezichten genoemd. Nauwe stegen met verpauperde huizen en brede straten vol prachtige gebouwen lopen er in elkaar over. We verkenden de stad en zijn highlights o.a. middels een begeleide fietstocht. Dat gebeurde in dalende lijn, van de bovenstad naar beneden, naar de oevers van de Douro. Kasseienstraatjes met stijgingspercentages van 20 % werden gemeden! Porto heeft (nog) geen fietscultuur. De weinige fietsers rijden meestal over de trottoirs. Dat deden wij dus ook. Je hebt er wel een goed functionerende fietsbel bij nodig. Een dag later huurden we fietsen en volgden de Douro tot aan zijn monding. Van daar fietsten we een heel eind langs de Atlantische Oceaan. Weidsheid en golven waren onze gezellen. Ik kan me goed voorstellen dat mensen verliefd worden op Porto, vanwege de ligging, de omgeving, het klimaat, de structuur van de stad, de bijzondere sfeer en misschien ook wel vanwege de 52 kerken, waar - in enkele althans - nog dagelijks H.Missen worden gelezen. Ik heb nooit zo dicht bij elkaar zoveel Christussen en zoveel Moeders van God tussen zoveel bladgoud zien lijden!