Ze is een sportief en vitaal uitziende dame van 78. Haar handicap is af te lezen aan de dikte van haar brillenglazen. Wat ze moet doen om een appartementje in een verzorgingshuis te krijgen? Haar kinderen hebben haar gestuurd want met al die verhalen over wachtlijsten kun je je volgens hen beter te vroeg dan te laat aanmelden.
Ze begrijpt de zorg van haar kinderen. Zelf heeft ze ook het gevoel dat het riante huis dat ze in haar eentje bewoont, met de jaren meer kamers krijgt. Overigens, ze redt zich nog best, ondanks haar slechte ogen functioneert ze nog geheel zelfstandig, ze fietst zelfs nog.
'Rijdt u nog met de fiets,' vraag ik verwonderd.
'Jazeker,' zegt ze bijna triomfantelijk, 'ik heb een fiets die overal de weg weet!'
Zie ook: Een voyeur met fatsoen