Vanmorgen vroeg opgehaald door Jan en samen naar Soultz getuft. We zijn nu zes uur later, ik heb me omgekleed en fiets richting Uffholtz (Cernay) voor een tocht van 92 km over de Grand Ballon (via de Col Amic), de Col du Hundsruck en de Ballon d'Alsace.
De Balllon d'Alsace is de eerste col die ooit werd beklommen in de Tour de France. Men schreef 1905 en René Poittier kwam er als eerste boven. Twee jaar later hing hij zich op: de Vogezen staan bekend om mist en nevel! Vandaag echter schijnt de zon, mijn conditie is goed, de stijginspercentages zijn hier redelijk, ik ben van plan alleen maar te genieten.
Maar dat valt tegen. De beklimming van de Grand Ballon verloopt moeizaam: wil ik te snel naar boven, is het hier toch steiler dan ik dacht, heb ik last van de autorit, loopt de weg zo stroef? Een korte afdaling naar de Col Amic biedt herstel en hoop voor de laatste zeven kilometers, die een opeenvolging blijken van schitterende panorama's. Ik kom gelukkig wat meer in mijn ritme.
Op de top draai ik om en bij de Col Amic sla ik rechtsaf voor een mooie afdaling naar Willerthur. Even verderop begin ik aan de Col du Hundsruck, en, 't is gek, maar ook hier slaag ik er niet in rustig te klimmen. De eerste verschijnselen van kramp en verzuring dienen zich aan.
Na wederom een mooie afdaling, volgt een vlak stuk van tien kilometer door het dal. In een bijzonder fraai décor fiets ik (niet zonder angst) naar de derde en laatste col.
Ik besluit mijn kilometerteller op de Ballon d'Alsace nauwgezet onder de pijngrens te houden. Tegen amper tien kilometer per uur trekt het landschap aan me voorbij. Boven staat Jan weer zorgzaam klaar met een trui voor de afdaling. Ik mag me nog één keer, meedeinend met de goed liggende bochten, naar beneden laten vallen.
In St Maurice sur Moselle wacht Hotel Au Pied des Ballons met 'douche, steak & Leffe van het vat'. Er zullen ongetwijfeld weemoedige verhalen over tafel rollen.
Toch wel luxe, zo'n vriend annex privé chauffeur. Zou Jan ook even op en neer naar de Tourmalet, de Angliru en de Stelvio willen?
De Balllon d'Alsace is de eerste col die ooit werd beklommen in de Tour de France. Men schreef 1905 en René Poittier kwam er als eerste boven. Twee jaar later hing hij zich op: de Vogezen staan bekend om mist en nevel! Vandaag echter schijnt de zon, mijn conditie is goed, de stijginspercentages zijn hier redelijk, ik ben van plan alleen maar te genieten.
Maar dat valt tegen. De beklimming van de Grand Ballon verloopt moeizaam: wil ik te snel naar boven, is het hier toch steiler dan ik dacht, heb ik last van de autorit, loopt de weg zo stroef? Een korte afdaling naar de Col Amic biedt herstel en hoop voor de laatste zeven kilometers, die een opeenvolging blijken van schitterende panorama's. Ik kom gelukkig wat meer in mijn ritme.
Op de top draai ik om en bij de Col Amic sla ik rechtsaf voor een mooie afdaling naar Willerthur. Even verderop begin ik aan de Col du Hundsruck, en, 't is gek, maar ook hier slaag ik er niet in rustig te klimmen. De eerste verschijnselen van kramp en verzuring dienen zich aan.
Na wederom een mooie afdaling, volgt een vlak stuk van tien kilometer door het dal. In een bijzonder fraai décor fiets ik (niet zonder angst) naar de derde en laatste col.
Ik besluit mijn kilometerteller op de Ballon d'Alsace nauwgezet onder de pijngrens te houden. Tegen amper tien kilometer per uur trekt het landschap aan me voorbij. Boven staat Jan weer zorgzaam klaar met een trui voor de afdaling. Ik mag me nog één keer, meedeinend met de goed liggende bochten, naar beneden laten vallen.
In St Maurice sur Moselle wacht Hotel Au Pied des Ballons met 'douche, steak & Leffe van het vat'. Er zullen ongetwijfeld weemoedige verhalen over tafel rollen.
Toch wel luxe, zo'n vriend annex privé chauffeur. Zou Jan ook even op en neer naar de Tourmalet, de Angliru en de Stelvio willen?
