Ik heb er veel mogen leren, ik heb er menig jongensverdriet uit hoofd en ziel gevoetbald, ik groeide er langzaam weg van thuis. De overlevingstactieken van toen gebruik ik nog steeds: ik pas me in alle situaties schijnbaar moeiteloos aan - als het moet los ik geheel en al op in de ruimte - en bij alles wat me overkomt, denk ik: 't is treurig maar het had nog veel erger kunnen zijn.
Het fietsen beperkte zich op kostschool tot het vertellen van sterke verhalen over weekend- of vakantietochten: niemand kon ze controleren. Tegen het eind van mijn misssiecollegejaren kregen we de gelegenheid om te bewijzen dat we geen opscheppers waren. Op de lange, brede weg naar de Edegemse Lourdesgrot werden de coureurs onder ons verslagen door een zich verontschuldigende thuisfietser: hij was de enige die kon inschatten waar de eindstreep lag.
