Paula en ik worden vergezeld door onze twee zonen. Gijs heeft vanwege knieklachten zo goed als niets gefietst, hij gaat kijken hoe lang hij de wetten van de Ventoux kan tarten. Maud, zijn vriendin die ons met de auto volgt, houdt hem zorgzaam in de gaten. De voorbereiding van Joost schept verwachtingen, al wil hij zichzelf geen enkele druk opleggen.
Alvorens we beginnen aan het serieuze werk -22 km aan 7,2%- plukt Paula nog een bosje thijm om aan haar stuur te bevestigen. Joost snelt van ons vandaan, Gijs doet dat iets minder vlug. In het bos - 10 km aan 9% en geen enkele mogelijkheid om wat op adem te komen - vindt Paula de klim een stuk pittiger dan de Alpe 'Huez. Ze wordt meermaals aangemoedigd en gecomplimenteerd door andere fietsers en/of hun begeleiders langs de weg. Verderop staat Gijs uit te puffen. Hij wil het nog even proberen maar bij Chalet Renard horen we van Maud dat hij hier stopt. Verstandig, en, toch nog zo ver!
Het maandlandschap schittert onder de blauwe lucht in de zon. In eerste instantie is Paula in staat er van te genieten, maar de strak waaiende wind en de geleverde inspanningen eisen hun tol. In de laatste twee kilometer ziet Paula af zoals ze nog nooit heeft afgezien. Ze voelt zich dood- en doodmoe, ze heeft schrik dat ze gaat verkrampen en niet meer verder kan. Ik weersta de neiging haar te duwen en praat haar heel voorzichtig naar de top. Als we na 2u40 klimmen op de Ventoux-plaza van de fiets stappen is ze vooral blij dat ze geen uitdagingen als deze meer op haar lijstje heeft staan.
Joost is al lang boven, hij klokte de respectabele tijd van 1u43. Gedurende vrijwel de hele beklimming had hij gezelschap van een Fransman: 'We hebben gezellig gekletst, hij wilde voortdurend dat ik tu in plaats van vous zei, ik kreeg hem maar niet uitgelegd dat ik van geen enkel werkwoord de tweede persoon enkelvoud ken.'
Zie ook: Cinglé du Mont Ventoux