Mijn jongste zoon gaat binnenkort met enkele vrienden naar Milaan. Ik zou hem met een fototoestel naar de Via Nirone moeten sturen. Daar, op nummer 7, begon Eduardo Bianchi in 1885 z’n eigen fietsen te bouwen. Girardengo en Coppi brachten hem jaren later eeuwige roem. Onlangs ben ik toegetreden tot zijn volgelingen. Mijn spiksplinternieuwe azuurblauwe Via Nirone 7 heeft een avond naast de TV en een nacht tegen de boekenkast gestaan. Mijn hoofd stroomde vol mooie dromen.En mijn andere fietsen? De Gazelle Vuelta heb ik naar zolder verhuisd en verheven tot Tacx-mobiel. Hij kan er mee leven. De Trek 1400 vond het niet leuk dat ik hem heb omgedoopt tot winterfiets. Volgens mij was hij ook boos omdat hij de veiligste plaats in het schuurtje moest afstaan aan de Bianchi. Hij tracteerde me tijdens ons eerst volgend (ijskoud) rondje op een lekke achterband. Ik ben nu extra aardig voor hem, maar ook heel benieuwd hoe hij reageert als het weer lente wordt en ik niet hem maar de Bianchi van onder de deken haal.
2.
Vorige week was Gijs (27), mijn jongste zoon, met vijf vrienden in Milaan. Ze komen allemaal uit Maastricht en leerden elkaar kennen in de kleuter, lagere en/of middelbare school. Geen van hen woont nog in het Zuiden, ze togen allen naar de Randstad, voor studie of werk. Vorig jaar maakten ze Moskou onveilig, dit jaar was Milaan dus aan de beurt. Wat ze het liefste doen? Elkaar afzeiken! En wel in die mate dat ze na zo’n weekend dagen lang de grootste moeite hebben zich weer normaal te gedragen tegenover collega’s, klanten of wie dan ook.
Omdat ik hem gevraagd had in Milaan het huis op nr 7 in de Via Nirone op te zoeken, sleepte Gijs zijn gezellen mee. Hij zou hen een heilige plaats in de historie van het wielrennen laten zien. De Via Nirone was makkelijk te vinden. Het gebouw met huisnummer 7 blijkt een leegstaand pand te zijn, een niet meer in gebruik zijnde Scuola Technica met een afgebladderde gevel. Op geen enkele manier, ook niet bij aangrenzende huizen, wordt er verwezen naar Eduardo Bianchi.
Hoon en spot was Gijs’ deel. ‘Wat was ik blij,’ zo zei hij aan de telefoon, ‘dat we in de buurt van de Via Nirone waren, ‘stel je voor dat die mannen een ommetje van een paar uur hadden moeten maken!’
(Bovenstaand verhaaltje is ook te lezen op Italiaanse racefietsen, een prachtige site)
De mannen (Klik op afbeelding voor vergroting)