Lekke tubes

Dit jaar het is al weer vijf jaar geleden dat mijn vader overleed. Het beeld van ‘de angst en de verwarring in zijn oude ziekbedogen’ is langzaam gesleten, mijn maag krimpt niet meer als ik naar de laatste foto’s van hem kijk . Toch gaat er nog steeds geen fietstocht voorbij zonder dat hij zich even meldt. Daar zijn duizend en één aanleidingen voor. Vanmorgen reed ik in gedachten verzonken door een gat – een gaatje - in het wegdek. Dat zou me vroeger een reprimande opgeleverd hebben. We fietsten namelijk met tubes en daar moest zuinig mee omgegaan worden. Een lekke tube repareren was niet eenvoudig: stootlint verwijderen, stiksel open knippen om bij de binnenband te komen, gaatje zoeken, plakken, buitenband weer dichtnaaien en (nieuw) stootlint bevestigen. Mijn vader spaarde alle lekke tubes op tot de wintermaanden. Hij herstelde ze aan de keukentafel. Soms werd ik er bij geroepen want hij wist precies welke exemplaren hij aan mij te danken had: ‘Kijk, dit krijgt ge als ge ook op een koersfiets zit te dromen!’