Het is weer winter. De tijd van slecht drogende, modderige wegen. Als er al geen dikke laag sneeuw ligt. Spinnen is niet mijn favoriete bezigheid en ook het Tacx-en op zolder kan me maar matig bekoren. Het liefst blijf ik buiten fietsen. Probleem is dat ik niet alleen een hekel heb aan poetsen maar ook te onhandig en onzeker ben om kwetsbaar materiaal goed te onderhouden. Niet wetend dat een fiets zonder versnellingen een SingleSpeed wordt genoemd, heb ik mijn ouwe trouwe Gazelle van alle overbodige onderdelen ontdaan. Inclusief derailleur. Wat ik ook niet wist, is dat de verticale padden van moderne frames geen ruimte laten om het achterwiel zodanig te plaatsen dat de ketting op spanning gebracht kan worden. Of de ketting staat te strak, of ze valt er voortdurend af. Monteur Jan van Cycling Evers liet er zijn gedachten over gaan. Dat resulteerde in de aanschaf en montage van een singlespeed-naaf. Een prachtig stukje techniek. En daarmee ben ik weer op het punt beland waar ik ooit, op m’n elfde, begonnen ben: rijen op ne koersvélo met één verzet!
