Terwijl het jonge volk overdag z’n vakantiegang ging, verkenden Paula en ik de omgeving een paar keer met de fiets. Eén van onze tochten leidde ons via een ‘kustweg’ naar Bellagio, waar de Passo di Ghisallo (754m) begint, één van de scherprechters in de finale van de Ronde van Lombardije. Ook wij peddelden de 10 km lange 'col' op, met zijn stukken van 12% niet bepaald de makkelijkste klim bij 30˚C. Uiteraard bezochten we het Santuario della Madonna en het Museo del Ciclismo. Na de afdaling richting Asso wachtte ons de tweede klim van 10 km, de Colma di Sormano (1124m). Eenmaal boven mochten we 15 km dalen naar Nesso en Lezzeno. Qua rust, natuur, ansichtgehalte en wielerhistorie een wonderschoon rondje van 55 km.
Later in de week reed ik de Colma di Sormano vanuit Nesso op. Even voorbij de top ging ik schuin rechts de smalle Muro di Sormano af: 2 km aan gemiddeld 15,5% met uitschieters tot 25%. Beneden maakte ik rechtsomkeer om mezelf al fietsend naar boven te hijgen. Een hele onderneming, zeker als je tot tweemaal toe door een autowerend poortje moet, zonder voet aan de grond te zetten! Begin jaren zestig zorgde de Muro voor zo’n chaotische taferelen in de Ronde van Lombardije dat de organisatoren de klim niet meer in het parcours durfden opnemen. Het wegdek is ‘bedrukt’ met namen van toenmalige renners en de tijden die ze nodig hadden om boven te komen.
Tussendoor leende zoon Joost mijn fiets om de Passo di Ghisallo aan zijn lijstje toe te voegen. Mijn bezoek aan Ghisallo leverde me overigens de maglia nera van 1951 op, een prachtige zwarte retro-trui, met een kraag en drie zakjes op de borst. Tussen 1946 en 1951 (mijn geboortejaar) werd de maglia nera in de Ronde van Italië uitgereikt aan de renner die het laatste stond in het klassement. Geen trui die beter bij mij past dan deze!
De foto's
