Hevig geschrokken was men ook aan het thuisfront. De lieve
vriendinnen van mijn zonen, de familie, de vrienden en kennissen, de buren, de collega’s
en cliënten op het werk: ze maakten zich meer zorgen dan degene die op de
intensive care vertroeteld werd door ontzettend aardige (en beeldschone) Krankenschwestern.
Nu ik terug thuis ben komen de kaarten, de mailtjes, de
bloemen, de telefoontjes en bezoekjes. Mensen zeggen opgelucht te zijn als ze mijn stem weer horen.
Ik word er stil en verlegen van. En vraag me af hoe het verder moet: op m’n
werk durf ik straks geen woord van kritiek meer te uiten.
Veel lieve reacties kreeg ik ook van meelevende fietsers.
Vijf van hen lieten weten na het lezen van Rennradfahrer ohne Helm nooit meer zonder helm op
de racefiets te zullen stappen. Wie had ooit durven denken dat ik een
pleitbezorger voor het dragen van een helm zou worden!
 |
| Ook Wiebe: nooit meer zonder helm op pad! |