De ambulanciers van Deutsches Rotes Kreuz & Malteser
spoken ook nog geregeld door mijn hoofd. Halverwege de rit Freiburg - Maastricht
stopten ze om een sigaretje te roken. Ik stapte van de brancard en ging honderd
meter verderop een plasje doen. Omdat ik geen kleingeld bij me had, wilde ik de
toiletjuffrouw een briefje van vijf euro geven. Ze keek met veel medelijden
naar mijn toegetakeld gezicht en liet me gratis mijn blaas legen. Terug buiten
zag ik de ambulanciers in de richting van toiletgebouw wijzen. Ik had hen de
stuipen op het lijf kunnen jagen door me ongezien een tijdje uit de voeten te
maken, maar daar waren ze echt veel te aardig voor.
