Struinen

Hoewel ik tot ieders verbazing weinig klachten heb van al die breuken en bloedingen, kan ik niet om dat hersenletsel heen. Computeren, lezen, TV kijken, fietsen op de hometrainer, wandelen, licht huishoudelijk werk, bezoek ontvangen: het mag allemaal, zij het in (zeer) beperkte mate en het een al wat meer dan het andere. Te gretig zijn wordt onmiddellijk afgestraft. Want mijn hoofd wil rust. Het liefst dag en nacht. Slapen, dutten, soezen, suffen. En dromen. Het enige dat onbegrensd is toegestaan. En opnieuw heb ik geluk. Want in (dag)dromen ben ik een kei, al zo lang ik me heugen kan. Mijn opvoeders werden er gek van. Maar nu komt het me goed van pas. Ik verveel me nooit, nooit hoef ik de tijd te doden. Ik droom de dagen voorbij. Waar ik overal uithang, wat ik allemaal uitspook? Ach, ik struin al fietsend het leven af.