Ik durf het, exact zes weken na
mijn val, bijna niet op te schrijven. Omdat de neuroloog en de chirurg het goed
vinden, omdat het na vandaag een tijdje gedaan is met het goede weer, omdat ik de
afgelopen dagen al enkele rondjes met de stadsfiets reed, omdat ik zo
verschrikkelijk benieuwd was, heb ik (net) mijn eerste tochtje met de racefiets
gemaakt. Met helm. De Bianchi van het rek afnemen en in orde maken, de
koerskleren aantrekken, de stad uit fietsen, langs de Maas op, tussen de akkers,
over de Mescherberg, de uitzichten van het Heuvelland, het steeds heerlijker
schijnend zonnetje, kortom: het geluk weer dat intense gevoel van vrijheid te mogen beleven. Ik
had niemand gezegd dat ik met de racefiets weg zou gaan. Er zijn van die dingen die
een mens alleen moet doen. Ik was niet onzeker, ik had geen angst, ik merk wel
dat ik een stuk voorzichtiger ben. Mijn conditie moet weer helemaal opgebouwd
worden, maar dat is uiteraard het laatste waar ik om treur. Het verschaft me op
dit eigenste moment ook een goed excuus voor een langgerekte middagslaap.
 |
| Klik op foto voor vergroting |
