De eerste dag nam onze gids ons mee voor een tocht van 70 km (met 1600 hoogtemeters). Vooral de zeven kilometer lange Puerto de la Sabanilla was pittig, met name ook vanwege het slechte wegdek. Daarna fietsten we door het natuurgebied van El Chorro, langs uitgestrekte meren en door een prachtige kloof. De witte dorpjes op de heuvels, de citrusbomen in de dalen, de olijfgaarden tegen de hellingen, de oleanders langs het water, de Andalusische junizon: ook Paula vond het prachtig, maar ze kreeg het naar het einde toe steeds moeilijker. Haar besluit stond dan ook vast: vanaf volgend jaar alleen nog vlakke tochten langs de Donau!
Op dag twee mochten we ons wagen aan een route van 90 km (met 1800 hoogtemeters). De Puerto de la Atalaya voerde ons in omgekeerde richting door de wonderschone kloof van de dag ervoor. Vervolgens kwamen we in een weids landschap waar huizen noch mensen te bekennen waren. In dat immense décor leek fietsen één lange meditatie. Met Paula ging het goed tot aan km 60. Toen viel ze ten prooi aan een dusdanige inzinking dat de bezemwagen gebeld moest worden. Toch het einde van een tijdperk? Voortaan echt geen fietsvakanties meer in bergachtige streken? Geen probleem, er zijn nog meer dan genoeg mooie, minder zware fietsgebieden. Tijdens de resterende kilometers probeerde ik (tevergeefs) het wiel te houden van onze gids, een wielertoerist met uiterst zelden tegenwind!
Een dag later bezocht Paula het dorp Ălora met onze gastvrouw. Ik kreeg een racefiets (Trek) en werd 110 km (met 2670 hoogtemeters) lang op sleeptouw genomen. Doel van de tocht was de Puerto de les Abejas, een klim van vijftien kilometer met continu prachtige vergezichten. Ik had na Freiburg voor het eerst weer het gevoel dat ik een echte col opreed. Heerlijk, de hele klim heb ik intens genoten, ik werd er zo emotioneel van dat ik er brandende voeten van kreeg. De laatste 25 km van de tocht heb ik overigens weinig van het landschap gezien, want ik zat er behoorlijk doorheen. Solidair met mijn eega!
Dag vijf reden een rondje van 30 km (met 700 hoogtemeters). Paula peddelde de vier pittige heuvels redelijk gemakkelijk omhoog. Gelukkig, en goed voor de moraal. 's Middags gingen we mee naar een jaarlijks dorpsfeest ter ere van Johannes de Doper. Een soort Vlaamse kermis maar dan op z'n Spaans.
Dag zes was bestemd voor een uitgebreide excursie in het mooie Málaga.
Op onze laatste fietsdag werden we met de fietsbus naar het 1100 meter hoog gelegen natuurpark El Torcal gebracht. We fietsen terug naar Las Mellizas langs Antequera en door Abdelajis, een tocht van 54 km. We begonnen met een lange, schitterende afdaling tussen de rotsen. Helaas werden we geteisterd door rukwinden. Die bleven pas achterwege toen we mochten beginnen aan onze laatste twee Andalusische klimmetjes.
Dames op een racefiets hebben we de hele week nauwelijks gezien, ze waren op minder dan één hand te tellen en geen van hen was ouder dan vijftig. Paula werd er geregeld mee getroost. Want ondanks haar afzien af en toe, hebben we een heerlijke vakantie gehad. Dank zij de mensen van CCA.
Wielertoeristen, let op: vanaf volgend jaar neemt CCA de beklimming van de Pico de Veleta (in 43 km van 700 naar 3400 m) op in haar programma. Zou ik mijn zonen (en de heren) zo gek krijgen om een paar dagen mee te gaan naar Casa El Naranjo?
Voor meer info en foto's: klik hier
