De hele dag met mijn gedachten op de
Alpe d’Huez geweest. De tijden van de beklimmingen van zoon
Joost waren
live te volgen op internet. Toen ik vanmorgen om zes uur opstond was hij al een half uur onderweg. Rond zeven uur kwam hij voor de eerste keer boven. Gelukkig, want gisterenmiddag kreeg ik een somber telefoontje. Joost had opnieuw last van een zwakke plek in zijn rug. Hij vreesde het ergste. Ik gokte erop dat het de spanning was. Voor een peptalk van iemand die lamlendig afzien op de fiets tot kunst heeft verheven, was hij aan het goeie adres. Een bezoek aan de hulppost en een gesprek met een vriend en een vriendin monterden hem verder op. Hij klokte in de voormiddag heel respectabele tijden: 1u33, 1u39, 1u28. Mijn beste tijd ooit is 1u26 en ik hoefde maar één keer in alle rust naar boven! Na de derde klim nam Joost even pauze om zijn pijnlijke rug en nek te verzorgen. Voor de vierde en vijfde klim had hij nog altijd maar 1u26 en 1u35 nodig. De zesde klim, die hij nu bijna heeft volbracht, kan beschouwd worden als een ererondje: gedragen door het enthousiaste publiek, 14 km lang genieten. Tussen het werk door hield ik de prestaties van Joost de hele dag nauwgezet in de gaten. Via de mail moest ik Paula (op haar werk) op de hoogte houden en er was veelvuldig overleg met zijn vriendin Nienke. Ook zoon Gijs meldde zich geregeld. Het was eerst spannender en later leuker dan menig Tour-etappe. Als vader ben ik uiteraard trots, maar in dit geval ben ik vooral blij voor Joost. Blij dat hij zijn doel na zoveel trainingsarbeid gaat halen, blij dat hij nu uit eigen ervaring weet dat allerlei soorten pijnen en pijntjes geen reden hoeven te zijn om op te geven.
Ter afsluiting nog dit: de afgelopen dagen deden de tv-beelden en de verhalen over de beleving van Alpe d’Huzes me denken aan Lourdes, Fatima en Banneux. Plaatsen waar grote massa's
gelovige lotgenoten zoveel energie vrijmaken dat er
iets zinderends in de lucht hangt. Alpe d’Huzes als pelgrimage, als verering van het Goede Doel. Het danken en het gedenken. Het brengen van een offer. De vreugde om een verdiende aflaat. De hoop op vrijwaring of genezing. Beginnen de zeven jaren kostschool bij de paters mij parten te spelen?
Het verhaal van Joost zelf
