Al fietsend in binnen- en buitenland zie je in ieder gebied gedenktekens langs de weg staan. Met bloemen, een klein monumentje of een kruisbeeld worden verkeersslachtoffers herdacht. Meestal gaat het om kwetsbare weggebruikers, vaak kinderen nog. Als ik zo’n gedenkteken tijdig zie, minder ik wel ‘ns vaart om te kijken om wie het gaat. Tot meer dan wat vluchtig medeleven en mezelf gelukkig prijzen dat het mijn gezin (totnogtoe) bespaard bleef, kom ik doorgaans niet.
Gisteren schrok ik weer even toen ik boven op de Rasberg langs een grote pot met verschillende soorten bloemen reed. Het is de plek waar de veertienjarige zoon van een collega afgelopen winter aangereden werd. Welke impact de dood van een kind op een moeder (en de rest van het gezin) heeft, is af te lezen aan de blik, aan de ogen van mijn collega. Sinds kort is ze weer aan het werk. Hoe ga je om met verdriet waar geen troost voor bestaat?
