Drie uur geleden ben ik van de recovery (uitslaapkamer) terug naar de verpleegafdeling gebracht. Volgens de chirurg - die mooie, attente dame - is de operatie aan mijn sleutelbeen prima verlopen. Alle stukken zitten weer netjes aan elkaar. Ik heb geen redenen om aan haar woorden te twijfelen. Toen ik haar tijdens een voorbereidend poliklinisch gesprek vroeg hoe lang de herstelperiode bij zo'n ingreep duurt, antwoordde ze: 'Fabian Cancellara zat na twee dagen weer op de fiets.' Ik heb haar vanmiddag aan die uitspraak herinnerd. 'Oei,' zei ze, 'ik denk dat ik de hometrainer heb bedoeld.'
Speciaal voor Wiebe (en alle andere artsen): het slagen van de operatie is uiteraard geheel en al te danken aan de deskundigheid van de chirurg en haar team. De kaarsen die ik brandde in de Onze-Lieve-Vrouwe-Basiliek hebben een symbolische functie. Meerdere lezers vroegen zich overigens (n.a.v. een eerder stukje) af hoeveel kerkgangers er gestruikeld zijn over mijn bij de kapeldeur geparkeerde fiets.
