Zomer 2010. Enkele weken geleden met Paula naar Achel gefietst voor het jaarlijks etentje met mijn broers en zus. Overnacht in een hotel. Achel is de geboorteplaats van mijn moeder. Als kind kwam ik er geregeld bij mijn grootouders. In de woonkeuken hing een grote, ingelijste foto van mijn grootvader. Bompa staat er op als jong soldaat in de Eerste Wereldoorlog. Het bezoek aan een tante leverde me het emailadres op van de neef die (als naamgenoot van bompa) de foto in zijn bezit heeft. Hij stuurde me een foto van de foto en daar ben ik erg blij mee. In de lijst zijn aan weerszijden van de foto alle
onderscheidingen bevestigd die bompa kreeg. Aan de hand daarvan is na te gaan waar hij zoal terug te vinden was in 14-18. Namen als
De Medaille van Luik en het
IJzerkruis zeggen voldoende. Via een andere neef kreeg ik foto's van enkele documenten.
De vuurkaart laat zien in welke periodes bompa in de frontlijn vocht en onder vuur lag, en dat zijn er veel! Informatie kreeg ik eerder via
De Achelse Kapetullie, een heemkundeblaadje waarin bompa geïnterviewd werd. Daarin staat o.a. dat hij als lansier meevocht in het
De slag der zilveren helmen, het laatste ruitergevecht in Europa. Veel wilde bompa daar niet over kwijt, want het schijnt een uitermate bloedig gevecht geweest te zijn. Zijn eerste contact met de vijand verliep nochtans vredelievend: 'Het gebeurde in Luik, tijdens de eerste oorlogsdagen. Ik moest op patrouille voor mijn eskadron en reed met mijn paard door een holle weg. Na een scherpe bocht stond ik opeens oog in oog met een Duitse paardsoldaat. Hij droeg zijn geweer op z'n rug, net als ik. We keken elkaar een paar tellen aan. Toen liet hij zijn paard draaien. Ik deed hetzelfde. We gingen er allebei vandoor, in de richting van waar we gekomen waren.' Bompa overleed in 1977 in een Hasselts ziekenhuis. De nacht dat dit gebeurde waakte ik samen met mijn vader bij hem. Mijn vader, die in 40-45 in het verzet zat, vertelde me die nacht hoe bij bompa in 1948 om de hand van zijn dochter vroeg. Dat liep een beetje uit de hand want er werd al vlug een fles jenever op tafel gezet om hun oorlogsverhalen door te spoelen. Volgens
De Achelse Kapetullie was bompa in de Groote Oorlog ook een tijdje ingedeeld bij een
regiment cyclistes. Of het daar iets mee te maken had, weet ik niet, maar volgens mij heeft hij na 1918 nooit meer op een fiets gezeten.
 |
| Bompa! |
