Ik heb het in mijn verhaaltjes op Fietsvarianten al enkele keren gehad over Dré. Ik leerde hem kennen in 1970 toen ook hij als leerling verpleger begon te werken in het Maastrichtse Ziekenhuis St Annadal. Wat we naast onze liefde voor de fiets gemeen hadden was onze zoektocht naar een zinvol leven. We discussieerden uren en uren over de wegen die we kozen. Ik de politiek geëngageerde, hij die van het bewustzijn. Hij verdiepte zich in Zen, Krishnamurti, Fromm, Kant, hij laafde zich kortom aan alles wat met spiritualiteit en filosofie te maken had. Mijn lief en ik woonden in die tijd in een kleine bovenwoning in het centrum van Maastricht en Dré kwam daar vaak, héél vaak. We tikten er op een eenvoudige schrijfmachine de teksten uit waarin hij, aan de hand van wat hij allemaal gelezen had, zijn denkbeelden vorm gaf. Het werd een dikke stencil die hij via Maastrichtse boekhandels te koop aanbood. Eind jaren zeventig verloren we elkaar uit het oog. Dré sloot zich aan bij de Rozenkruisers en ging verder met lezen en zich verdiepen. Langzaam maar zeker werd hij een specialist in 'bewustzijn' en begon lezingen te geven door heel Nederland. Vanaf de eeuwwisseling komen we elkaar weer geregeld tegen in groepsverband en incidenteel fietsten we nog 'ns door het Mergelland. Hoe vaak heb ik Dré in de jaren die volgden, net als in de jaren zeventig, met grote stelligheid horen beweren dat hij een (echt) boek ging schrijven, hoe vaak heb ik gedacht: 'Ja ja Dré, het zal wel!' Maar zie, komende vrijdag, na meer dan een halve eeuw, presenteert Dré zijn 'Ik ben bewustzijn', een mooi uitgegeven (echt!) boek van 300 pagina's. Ga ik het kopen en lezen? Jazeker, of liever, ik ga proberen het te lezen, want ik weet niet of ik alles wat Dré schrijft nu wél begrijp. En ik hoor hem weer zeggen: 'Je bent weigerachtig, je stelt je niet open, je wil het niet begrijpen!'
