Toen ik terug kwam van Sauerland kreeg ik bericht van H, een (heel) goeie kennis (77), dat zijn zoon (48) was overleden. Omdat we elkaar iedere maand treffen met een groepje en tussendoor mailden heb ik de lijdensweg van zijn zoon en van hem kunnen volgen. Naar aanleiding van het bericht schreef ik volgend versje:
Terwijl hij aan het sterfbed
zat van zijn zoon
fietste ik over de heuvels
van het Sauerland
met die van mij,
al te vaak vergeet ik
hoe dankbaar ik
moet zijn
Eerder schreef ik een (intussen op Versindaba gepubliceerd) gedicht naar aanleiding van H's pijn. Ik schrijf bewust naar aanleiding van want ik wist niet zeker of het ook klopte:
Hoe
Hij heeft hem al
in veel gedaanten
gezien
maar nu de dood
zo dicht bij huis
geduldig
op overgave
wacht
zwijgt hij het
voor zich uit:
hoe moet je
als vader verder
als je je zoon
overleeft
Mijn interpretatie bleek juist te zijn, zo liet H me weten. De uitvaart van zijn zoon heeft inmiddels plaats gevonden. H hield een (emotionele) toespraak, die eindigde met bovenstaand gedicht.
