Vanmorgen vielen er drie grote enveloppen in de bus. Post van de Belgische ambassade. Hoe we volgend voorjaar onze stemmen willen uitbrengen bij de parlementsverkiezingen? Mijn zonen, allebei geboren en getogen in Maastricht en inmiddels uitgeweken naar Utrecht en Amsterdam, hebben tot hun 27e de tijd om te beslissen of ze wel of niet afzien van het Belgisch staatsburgerschap.
We kunnen per brief stemmen en mogen de gemeente aanduiden waar we onze democratische plicht willen vervullen.
'Antwerpen,' zei mijn jongste zoon meteen, 'daar kun je het leukst tégen het Vlaams Belang stemmen.'
De oudste vond het een prima idee: 'Ik doe mee!'.
Hun stem gaat waarschijnlijk, net als die van mij, naar de socialistische partij. Dewinter en Vanhecke zullen blij zijn als ze dit lezen.
Vreemd is het wel: invloed uitoefenen op een samenleving waar je geen deel van uitmaakt. In Nederland heb ik stemrecht bij de gemeenteraadsverkiezingen. En ook dat vind ik vreemd, als niet-Nederlander. De Europese verkiezingen zijn de enige waar ik geen ontheemd gevoel bij krijg.
Na een uurtje dwingt een pijnlijke teen me rechts- of liever linksomkeer te maken, richting 'thuis'.
