Ik vind het een mooie klim, ook al word ik er vandaag opnieuw verrot gefietst. Vijf jaar geleden was ik hier met mijn collega's Paul en Albin. De laatste ging zo tekeer dat ik hem nauwelijks kon volgen, een kilometer voor de top moest ik hem laten gaan. Na drie jaar samen fietsen was het de eerste keer dat hij me bergop uit het wiel reed. Hij geniet er nog steeds van, het was voor hem een moment van opperste fietsgeluk.
Nu zie ik Gijs en Jorn steeds verder uit het zicht verdwijnen. Na vijf kilometer klimmen had ik hen, tot mijn eigen verbazing, nog binnen oogbereik. Ik legde mijn ketting op het buitenblad en nadat ik hen had ingehaald, reed ik enkele kilometers lang op kop. Slim was dat niet. Toen Jorn - de benen zijn niet best vandaag! - overnam en ik probeerde aan te klampen voelde ik mijn maag draaien, mijn benen blokkeerden, koud zweet brak uit. Teruggeschakeld naar een slakkengangetje hoop ik op herstel.
Als ze straks net zo hard naar huis fietsen als we gekomen zijn, ga ik nog zwaar mijne pere zien.
