Toen Roger - hij moest vorig jaar (2005) zijn poging in het zicht van de eindstreep opgeven - en ik een tijd geleden besloten het er samen op te wagen, heb ik me voorgenomen er niet teveel over te tobben. Goed voorbereiden, lekker fietsen en kijken waar ik uitkom. Als het niet meer gaat, kan ik binnendoor naar huis, langs de Maas en het Albertkanaal, de hele route ligt binnen een straal van 50 km van Maastricht.
Begin dit jaar heb ik voor het eerst in mijn leven een uitgebreide sportkeuring ondergaan, alles was dik in orde. Ik heb nu 4300 km in de benen. Met Roger (de perfecte gids in de wirwar van straten en steegjes in het web van Houtepen) verkende ik in grote brokken het parcours. En ik reed meerdere tochten van 200 km. We zullen zien wat het wordt vandaag.
Om 6 u vertrekken we, ik weet wat me te doen staat: op iedere helling zo langzaam mogelijk naar boven en vooral niet denken aan wat nog komen gaat. Fietsen van uur tot uur.
Jan is zo gek ons de hele dag met de auto te volgen om ons te voorzien van voeding, drank & moed. Vanaf het middaguur krijgt hij gezelschap van de vrouw en de dochter van Roger.
Mijn compaan ziet 'de tijd' als grootste vijand. Als we een gemiddelde van 15 km per uur halen, zijn we tussen de 14 en de 15 uur onderweg.
Carsten, een collega van Roger en Jan, fietst met ons mee, hij wil kijken hoe ver hij komt. Bij de eerste pauze, na 60 km met 17 hellingen, acht hij het verstandiger om zijn fors gebouwde lichaam niet verder te pijnigen.
Het is warm maar de noordoostenwind zorgt voor heerlijke verkoeling tijdens de afdalingen. Terwijl we heuvel na heuvel oppeddelen zitten we met één grote vraag: hoe zal het lichaam in de loop van de tocht reageren op deze door velen als gekkenwerk beschouwde onderneming?
Bij het plannen van een datum realiseerde ik me niet meteen dat mijn vader vandaag precies een jaar geleden overleden is. Het roept meer emoties op dan ik had verwacht. De hele dag is hij in mijn gedachten. Mijn vader koesterde een grote devotie voor de H. Maria, en waar zitten we om half vier in de middag, het tijdstip waarop hij overleed? In Banneux! Eenmaal voorbij het bedevaartsoord voel ik alle emoties van me af glijden, een merkwaardige gewaarwording.
Rond km 150 krijgen mijn ingewanden last van de isotone dranken en de energierepen. 't Wordt tijd voor cola en wittebrood met jam, én voor een half paracetamolletje tegen de dreigende malaise. Het helpt.
Roger krijgt na 180 km een fikse ril-dip: ook hij wordt opgelapt met cola en een half paracetamolletje, hij mag bovendien een kwartier met-de-ogen-dicht in een door de begeleiders aangereikte tuinstoel. Gelukkig komt hij er weer doorheen.
Het lijkt er steeds meer op dat we het gaan halen. Na 15,5 uur (inclusief 5 reguliere en circa 13 plaspauzes) beginnen we (moe maar niet naar de klote) aan de allerlaatste helling: we fietsten letterlijk van de opkomende naar de ondergaande zon.
Miel en Roger
De volledige routebeschrijving De GPS-route