Tik

Mijn verzoek om hulp leverde tal van meevoelende reacties op. Een tik aan de fiets blijkt een veel voorkomend euvel. Vaak komt men er na lang zoeken achter wat er aan de hand is, vaak ook niet. Tja, en wat doe je dan? ‘Laat je niet gek maken,’ schrijft Bart, ‘met mijn 1,98 bij 90kg heb ik op elke fiets een tik. Soms heel hard, soms nauwelijks hoorbaar. Ik vind het eigenlijk wel een gezellig geluid.’ Of: ‘Ik heb clubgenoten die totaal geen probleem maken van een tik,’ verzucht Fons, ‘maar bij mij kan het leiden tot slapeloze nachten en het kopen van een nieuwe fiets.’ Albin heeft het over andere tikken in het leven: ‘Een tik meer of minder: loslaten en accepteren is de beste weg naar genezing.’
Veel en uiteenlopende adviezen kreeg ik. Michiel bracht me in contact met Marten en die liet me op zijn website een handleiding van drie A4-tjes over ‘bijgeluiden’ zien. En dus ging ik aan de slag. Balhoofd en crankstel van de Trek en de Bianchi waren al ‘behandeld’ door mijn fietsenmaker, voor de rest werkte ik met mijn twee linkerhanden zoveel mogelijk aanwijzingen af. Pedalen, bidonhouders, spaken, naven, snelspanners, stuur, stuurpen (de bouten!), remmen en zadelpen. Schoonmaken, een druppeltje olie, invetten en/of vastdraaien. Een paar keer de Wilhelminabrug opdansend verbeeldde ik me dat ik geen tik meer hoorde, noch bij de Trek noch bij de Bianchi. En nu afwachten of het na 100 km Mergelland écht zo is.

PS.
Een maand later.Na mijn hulpkreet krijg ik geregeld de vraag hoe het gaat met de tikken in mijn Trek en mijn Bianchi. Ik durf niet te vroeg te juichen, maar ik fiets nu al weken tikloos door het leven. Omdat ik zoveel geadviseerde handelingen uitvoerde, weet ik niet precies wat het euvel verholpen heeft. Maar dat vind ik, zoals de lezer zal begrijpen, allerminst een probleem.