Mijn dierbare echtgenote, 55 inmiddels, fietste nooit eerder in het hooggebergte en ze heeft (behoorlijk) last van hoogtevrees. Daartegenover staat dat het haar aan ambitie niet ontbrak, ze had voldoende spin- en klimkilometers in de benen en ze heeft geleerd om 'zo langzaam mogelijk' bergop te fietsen.
Hoe is het haar, hoe is het ons vergaan? Was de Alpe d'Huez voor Paula een Calvarieberg waar ze uitgewoond en op het tandvlees boven kwam? Haalde ze überhaupt de top, of kwam ze de m/v met de hamer tegen, kreeg ze misschien een hongerklop en werd de strijd gestaakt in de Marco Pantani- of eerder nog, in de Luis Herrera-bocht?
Niets van dat alles. De augustuszon moest nog door de kille wolken breken toen we begonnen aan de klim. Nog voor we de beruchte eerste twee kilometer (aan 12%) achter de rug hadden, viel alle spanning van Paula af. Rustig, geconcentreerd, geregeld een slok isostar en een suikertje nemend, peddelde ze van bocht naar bocht. Haar verbazing, haar verwondering groeide mee met de diepten: we hadden adem over voor wat gekeuvel & geklets. Een onwillige bidon en een te warm geworden trui waren oorzaak van een korte stop. Na 1u 40min kwamen we in het ski-dorp, tien minuten later passeerden we de officiële Tour-finish.
Twee en dertig jaar getrouwd en dan samen de Alpe d'Huez op, het was - in de 45 jaar die ik rondtoer op een renfiets - veruit mijn mooiste tocht.
Een dag later fietsten we de prachtige Col d'Ornon op. En twee dagen daarna klommen we opnieuw naar Alpe d'Huez. Langs de westkant dit keer, een langere en rustig stijgende klim die gaandeweg naar zijn beroemde broer draait en de slotkilometers met hem deelt. Helaas was er een richel uit mijn herinneringen gewist. Tussen Villard-Reculas en Huez moet je over een smalle weg die tegen de bergwand ligt. Over het randje heen kijk je er loodrecht naar beneden. Eenmaal begonnen heeft terugkeren geen zin. Drie kilometer doodsangst stond mijn teerbeminde uit. Stapvoets ging het, links van de weg, dicht tegen de bergwand aan. Het werd mij niet kwalijk genomen, maar wat heb ik dat hiaat in mijn geheugen vervloekt. Op de bekende route gekomen, bikkelde Paula evengoed weer naar de top.Of we samen ooit nog in het hooggebergte zullen fietsen? Wie zal het zeggen. Paula heeft haar doel (meer dan) bereikt. Volgend jaar gaan we naar de Provence. We hebben een huisje geboekt aan de voet van...de Mont Ventoux.
