Het deed me terugdenken aan twintig jaar geleden. Gijs, mijn jongste zoon, was drie en wilde persé naar een begrafenis. Ik nam hem mee naar de uitvaart van een bewoner van het verzorgingshuis waar ik (nog altijd) werk. In de kerk liet hij me weten dat hij ook naar de begraafplaats wilde; die lag enkele kilometers verderop, in een andere wijk van de stad.
Ik voegde me na de kerkdienst met mijn fiets – Gijs zat voorop, op een zitje – tussen de auto’s van twee mij bekende familieleden van de overleden bewoner. Uit hun (rij)gedrag viel af te leiden dat ze mij en mijn zoontje beschouwden als een volwaardig onderdeel van de zich langzaam voortbewegende begrafenisstoet.
