Enkele weken geleden, op de col d'Ornon, kon ook de kleinste versnelling geen soelaas meer bieden. Eerder die dag was ik zonder problemen de col de la Morte en col de Malissol over gekomen. Ook de eerste 12 km van de Ornon had ik nergens last van. Het was weliswaar bloedheet, maar ik had naar mijn gevoel voldoende gegeten en gedronken. En toch, van het ene moment op het andere ging bij mij het licht uit. Ik voelde alle krachten uit mijn lichaam stromen. Ik ben vijf minuten onder één van de schaarse bomen gaan zitten en heb het toen opnieuw geprobeerd. Tevergeefs. Ik was niet eens in staat te lopen.
Het gekke was dat ik het niet erg vond. Ik heb zelfs een foto gemaakt van de plek des onheils. In het gras liggen en een blik gekoelde Ice tea, dat was alles wat ik wilde. Mijn God, wat verlangde ik daarnaar. Via een voorbijkomende Cycletours-genoot heb ik Cees, de begeleider gevraagd me op te halen met de bezemwagen. Ik was te dood om het een afgang of blamage te vinden.
