Gert Steegmans won vandaag de Tour-etappe naar Gent. Hij was de laatste in het treintje dat de spurt aantrok voor Tom Boonen, maar de kopman die ver voor de meet al constateerde dat ze niet meer bedreigd werden, kon of wilde zijn knecht niet remonteren. Gert's glunderende glimlach reikte van Gent tot Diepenbeek, zijn geboortedorp dat grenst aan het mijne.
In mijn jongensjaren was Jos, de vader van Gert, een verdienstelijk liefhebber. In die tijd reden er nog twee Steegmansen in het amateurpeloton: Willy (uit Bokrijk) en Raymond (uit Hasselt). Zover ik weet waren ze geen familie van elkaar. Tijdens de Paastrofee van Godsheide reden ze ooit met z'n drieën voorop. Raymond bracht het tot prof. In zijn eerste wedstrijd op het hoogste plan versloeg hij Rik van Looy in de spurt. Zijn grootste successen boekte hij in de Vuelta.
Tot de concurrenten van de Steegmansen hoorde een buurjongen van mij, Henri Daniëls. Veel overwinningen behaalde Henri niet. Ik zie hem nog bij ons de cour opkomen om mijn ouders te vertellen dat zijn vader, die leed aan een hartkwaal, was overleden.
Drie dagen na de begrafenis koerste Henri in Genk. In de laatste ronde zette hij zich met een verbeten gezicht op kop van het voltallige peloton. Achter hem hield iedereen eendrachtig de pedalen stil. Na de huldiging fietste Henri meteen door naar het kerkhof om de bloemen op het graf van z'n amper 48 jaar geworden vader te leggen.
In mijn jongensjaren was Jos, de vader van Gert, een verdienstelijk liefhebber. In die tijd reden er nog twee Steegmansen in het amateurpeloton: Willy (uit Bokrijk) en Raymond (uit Hasselt). Zover ik weet waren ze geen familie van elkaar. Tijdens de Paastrofee van Godsheide reden ze ooit met z'n drieën voorop. Raymond bracht het tot prof. In zijn eerste wedstrijd op het hoogste plan versloeg hij Rik van Looy in de spurt. Zijn grootste successen boekte hij in de Vuelta.
Tot de concurrenten van de Steegmansen hoorde een buurjongen van mij, Henri Daniëls. Veel overwinningen behaalde Henri niet. Ik zie hem nog bij ons de cour opkomen om mijn ouders te vertellen dat zijn vader, die leed aan een hartkwaal, was overleden.
Drie dagen na de begrafenis koerste Henri in Genk. In de laatste ronde zette hij zich met een verbeten gezicht op kop van het voltallige peloton. Achter hem hield iedereen eendrachtig de pedalen stil. Na de huldiging fietste Henri meteen door naar het kerkhof om de bloemen op het graf van z'n amper 48 jaar geworden vader te leggen.
