Paula en ik nemen de trein naar Heeze en fietsen van daaruit een rondje van 80 kilometer over het onvolprezen fietsroute-netwerk. Aan de gebruikers te zien is het netwerk speciaal aan-gelegd voor het vergrijzende deel van de bevolking. Dat verklaart wellicht het groot aantal fietscafé's langs de route. Sommige etablissementen hebben zelfs een driegangen-fiets-menu op de kaart staan. Paula en ik hoeven ons geen illusies te maken: met onze leeftijd (54 jaar) en ondanks onze renfietsjes worden we al volop tot de senioren gerekend.
De Kempense zandwegen, tegenwoordig voorzien van een smalle strook asfalt, herken ik uit mijn kinderjaren. Op vakantie bij mijn grootouders in het grensdorp Achel, fietste ik meermaals met een oom naar den Hollander. Van die vakanties herinner ik me overigens het best de ochtenden. Ik werd geacht om half zeven op te staan en zonder ontbijt naar de H.Mis van zeven uur te gaan. In die tijd moest je drie uur nuchter zijn om de communie te mogen ontvangen. Als ik uit de kerk kwam, was mijn oma al bezig met het bakken van boekweitpannenkoeken met spek of zelfgemaakte balkenbrij. Die gerechten heb ik later nooit meer zo lekker bereid en met zoveel volproppende liefde voorgezet gekregen.
