Trauma

Zomer 2000. Als je tegenwoordig negentien bent wil je niets liever dan je vader 'inmaken'. Op voorhand al wordt het aangekondigd. Het overkwam me met Joost, de oudste, het overkomt me met Gijs, de jongste. Aan de voet van de Brakkeberg adviseer ik Gijs een kleine versnelling op te zetten. Hij kijkt me glimlachend aan en spurt op het buitenblad de 800 meter aan gemiddeld 11% op. 'En, waar was je?' vraagt hij droogjes op de top. Op de Daalhemmerweg gedoogt hij mij in zijn wiel. De Keutenberg wil hij 'soepel' bedwingen. Op de 39 x 26 trippelt hij van me weg. En dat menneke had vroeger een hekel aan fietsen! Ik heb hem ooit van Spa naar Francorchamps moeten duwen, hij weigerde ook maar één trap te doen op de vijf kilometer lange Côte de Malchamps. Als je hem daar aan herinnert, spreekt hij van een trauma dat nog làng niet is geheeld.