Op zaterdag fiets ik (op m'n gemak) de 150 km van de Toerversie van Nederlands enige klassieker. Veertienduizend fietsfanaten bezetten de veelal smalle wegen over de volle breedte. De schaarse tegemoetkomende fietsers vrezen voor hun leven. De eerste uren word ik door iedereen voorbij gesjeesd. Daarna begint het tempo bij velen te haperen, er wordt steeds meer gestopt bij terrasjes en de laatste hellingen worden door een niet gering aantal deelnemers te voet genomen.
Op zondagochtend ben ik al vroeg op de Maastrichtse Markt - ik woon op loopafstand - om me te vergapen aan juweeltjes van fietsen, aan keuvelende oud-coureurs, aan gespannen ploegleiders en op scherp staande vedetten. Er heerst een koortsachtige sfeer.
Meteen na twaalven springen mijn dierbare echtgenote en ik op de fiets en peddelen onder een weldadige zomerzon een rondje van veertig kilometer over het parcours. We pikken een terrasje en wachten even verder het voorbijrazend circus op. We zijn net op tijd thuis om de finale te volgen op TV. Een spetterende finale met een terechte winnaar.
Vanaf morgen houd ik me weer bezig met serieuze zaken. Hoewel!
De toerversie
Het voorbijrazend peloton