In de baas z'n tijd

De stichting waarvoor ik werk beheert een groot aantal zorginstellingen in Maastricht en het aangrenzende Heuvelland. Al cliëntadviseur ben ik mede verantwoordelijk voor het wachtlijstbeheer en de zorgtoewijzing in de negen verzorgingshuizen. Op de wachtlijst staan momenteel circa 280 ouderen met smacht te wachten op een kamer in het huis van hun voorkeur. De wachttijd varieert per locatie van een half tot twee à drie jaar. De wachtenden en zij die zich om hen bekommeren melden zich geregeld met hun nood & hoop . Ik kan niet meer doen dan alle mogelijkheden op een rij zetten en desgewenst overbruggingszorg bemiddelen: ik ben gespecialiseerd in het teleurstellen van mensen.
Als je ruim dertig jaar ‘in het vak zit’ zie je heel wat ontwikkelingen voorbij komen. Wat vandaag als zaligmakend (voor de cliënt, de organisatie, het landelijk beleid) wordt beschouwd, wordt morgen als (hopeloos) achterhaald afgedaan. Om het spoor niet bijster te raken heb ik me al vroeg in mijn 'zorgcarrière' aangeleerd om me bij alles wat ik doe de vraag te stellen of het (direct of indirect) in het belang is van de mensen waar het om gaat. Dat dwingt tot nadenken en keuzes maken.
Nadenken kan ik als ik onderweg ben, voor een huisbezoek, voor een rondleiding of opname. Op de fiets taffel ik van de ene locatie naar de andere, over de kasseien in de oude binnenstad, door de velden aan de rand van de nieuwbouwwijken, in pittoreske dorpskernen. Ik maak kilometers in de baas z’n tijd en krijg daar nog een vergoeding (van 27 eurocent per kilometer) voor ook. In welk zweet des aanschijns kan een mens als ik beter z’n brood verdienen?



Zie ook: Een voyeur met fatsoen