Oud worden is genoegen leren nemen met een plaats aan de zijlijn. Die uitspraak spookte geregeld door mijn hoofd tijdens mijn laatste beklimming van de
Stelvio, enkele weken geleden. Het was de tweede zware col van de dag. Ik ging voor mijn doen nog goed naar boven, ik zat niet echt af te zien en toch was het alsof mijn lijf voortdurend vroeg: ‘Moet dit nog, is het onderhand niet genoeg geweest?’ Na afloop van de fietsweek had mijn lichaam - bijna zestig jaren oud - ook beduidend meer tijd nodig om te recupereren.
Hoe lang kun je ongestraft doorgaan? Bij grote uitdagingen voor wielertoeristen is slechts 5% van de deelnemers ouder dan zestig. Ik denk dat ik het wat rustiger aan ga doen. De grootste dromen zijn verwezenlijkt en de Galibier en de Izoard hoeven niet in één tocht bedwongen te worden. Eén col per dag en Mergelland-rondjes tot 100km, zou ik dat redden tot ik (bijna) zeventig ben?
