De Gulperberg vanuit Partij (700 meter lang, 8,1 % gemiddeld, maximaal 18%) is zo'n BIG. Je ziet hem al van ver opdoemen, als een loodrechte lijn in het landschap. Hoewel niet bepaald mijn lievelingsklim, ga ik vandaag toch proberen vriendjes met hem te worden: kijken of hij mij 25 keer gunstig gezind wil zijn.
Om elf uur sta ik aan de voet. Zou het veel uitmaken: een rondje van 100 km Mergelland met 15 hellingen of hier 25 keer op en neer? Het geluk is aan mijn zijde: ik heb goede benen, de zon schijnt volop, de strakke oostenwind waait tijdens het klimmen in mijn rug en zorgt bij het dalen voor heerlijke verkoeling.
Het steilste stuk peddel ik omhoog met de 30x25. Op het gemak. Zoals altijd en overal. Mijn berekening blijkt te kloppen. Tegen 9 á 10 km per uur heb ik rond de vier minuten nodig per klim. Afkruisen en dalen kost een minuut.
Na een uur zit ik tot mijn eigen verbazing bijna op de helft. Tijd voor een banaan en plas. De klim voelt als de Mortirolo, maar dan een Mortirolo met om de 700 meter een even lange afdaling.
Ook het tweede gedeelte verloopt beter dan verhoopt, ik kom geen enkele keer in de problemen. Geregeld ben ik een fietsende wegwijzer voor wandelaars die hun kaart niet helemaal vertrouwen en vragen of ze in de goede richting lopen. Mijn tempo is zo gezapig dat ik adem over heb om te antwoorden. De Gulperberg is echt mijn vriendje aan ’t worden.
Patrick Delait, journalist bij Dagblad de Limburger en fervent hardloper, schrijft vandaag in zijn column dat hij en andere veertigers 'die sporten alsof hun leven er van af hangt' eigenlijk ‘zielige kerels’ zijn. Tsja, oud en wijs geworden kan ik hem vertellen dat het met de jaren alleen maar erger wordt.
