Paula, mijn teerbeminde eega, en ik boeken een kamer in een hotel dat dicht bij het strand ligt in Bergen aan Zee. Tijd voor (avond)wandelingen langs de ruisende golven, tijd voor het aanschouwen van de ondergaande zon! Onze fietsen laten we thuis: de weersvoorspellingen zijn niet optimaal en de laatste jaren hebben we slechte ervaringen met het meenemen van onze tweewielers in de trein. Toch willen we fietsen. Omdat Paula dat graag ontspannen wil doen - ik ben 72!- en ik een hekel heb aan pedaleren op een gehuurde stadsfiets of mountainbike, wagen we ons aan (mooie maar zware) e-bikes! Twee dagen achter elkaar! De eerste dag fietsen we circa 60 km ‘Door de Noord-Hollandse duinen’. Een mooi rondje, tenminste, zolang je in het fraaie duingebied mag blijven en niet landinwaarts hoeft. Eén keer moeten we omfietsen vanwege een ondoorwaadbaar stukje duinpad. De overvloedige regenval van de afgelopen maanden laat ook hier zijn sporen na. Op dag twee stippelen we zelf een route uit van circa 60 km door een prachtig duinreservaat. Terwijl elders in het land de regen met bakken uit de hemel valt, is het geluk met ons, we genieten van een aangenaam zomerzonnetje. En dan nu de vraag: hoe bevalt het e-biken? Paula moet erg wennen aan de beperkte wendbaarheid van haar vehikel, maar vindt het wel relaxed dat ze bergop en bij wind tegen kan schakelen van eco naar tour, sport en turbo. Ik probeer alle mogelijkheden uit - in z’n turbo een steil, onverhard duinpad op! - maar echt bekoren doet het niet. Bovendien protesteert mijn koersfietskont 120 km lang tegen het brede zadel op mijn e-bike. De straf voor mijn heiligschennis, mijn hoogverraad?
