De verhalen over het moteurke waarmee mijn eega op haar eigen vertrouwde witte Cube pedaleert zetten andere zeventigplussers aan het denken. Jos & Lucy, kennissen van ons, hebben vorige week hun rode Santossen naar ombouwer Wim gebracht. Straks kunnen ze weer samen in een zelfde tempo en pijnloos - in het geval van Jos - de heuvels op. In tegenstelling tot wat sommigen lijken te denken, heb ik er geen moeite mee dat ik mijn lief bergop niet meer kan volgen: ik word al mijn hele leven door zowat iedereen uit de wielen gereden. Ook al ben ik niet mankementenvrij, ook al lever je na je zeventigste ieder jaar 3 a 5 % spierkracht in, ik heb vooralsnog geen aandrang om mijn zwarte Bianchi naar Wim te brengen. Ik ben wel benieuwd, dat moet ik toegeven, of het me dit jaar weer lukt een rondje van 100 km (met 2100 hoogtemeters en 40 km klimwerk) te fietsen. Ik vrees dat ik geen drie kwartier maar minstens een uur eerder dan mijn zonen en hun vrienden moet vertrekken!
