Effect
Vanmiddag fietste ik de Cauberg op. Zonder echt veel moeite te moeten doen, liep ik in op een andere wielertoerist. In de laatste bocht passeerde ik hem. Even na de top, op het vals plat, reed hij me weer voorbij. Hoewel er plaats genoeg was, gebruikte hij niet het fietspad maar de rijbaan. Een achterop komende automobilist toeterde. Als antwoord kreeg hij een opgestoken middenvinger. De daarbij gevoegde scheldwoorden zal hij wel niet gehoord hebben. De wielertoerist vond het, zo vermoed ik, ook niet prettig dat ik bij hem aan het wiel bleef. Hij zei er niets van en ging ook niet harder fietsen, maar hij spuugde om de haverklap links en rechts van hem. Gezien de forse tegenwind, had zijn actie wel effect.
Bucket list
De fietsvakanties voor deze zomer zijn gepland. Met Paula, mijn dierbare echtgenote, mag ik in juli een weekje naar Arles, om door de Provence en de Camargue te peddelen. Mijn zonen & de heren reserveerden een vakantiehuis in St Jean de Maurienne. Daar gaan we in september naar toe. De meeste routes zijn uitgestippeld, tijd nu om verder uit te zoeken wat ons precies te wachten staat.
In mijn zoektocht kwam ik ook op Bicycling met haar 7 Bucket List Bike Destinations. Waar moet je volgens de samenstellers écht gefietst hebben? In deze volgorde: 1.Toscane, 3.Madonna del Ghisallo, 4.Alpe d’Huez, 7.Gavia, Stelvio & Mortirolo. Die mag ik allemaal afstrepen. De overige drie aanraders liggen in Noord-Amerika. Dat zal wat mij betreft voor een volgend leven zijn.
In mijn zoektocht kwam ik ook op Bicycling met haar 7 Bucket List Bike Destinations. Waar moet je volgens de samenstellers écht gefietst hebben? In deze volgorde: 1.Toscane, 3.Madonna del Ghisallo, 4.Alpe d’Huez, 7.Gavia, Stelvio & Mortirolo. Die mag ik allemaal afstrepen. De overige drie aanraders liggen in Noord-Amerika. Dat zal wat mij betreft voor een volgend leven zijn.
De Veluwe
Gisteren kennis gemaakt met de Veluwe. Met Paula een rondje van 60 km gefietst vanuit Arnhem. We werden vergezeld door Anna en Wiebe, de ouders van de vriendin van onze oudste zoon. Volgens Buienradar konden we het er op wagen. En dat deden we dus. We peddelden door een voor mij verrassend mooi landschap. Halverwege werd er gestopt voor een bezoek aan Kröller-Müller. Daarna was het afgelopen met ons droog-weer-geluk. In de resterende 30 km ging het steeds harder regenen. De heideheuvels en zandduinen werden er niet minder mooi door. Paula wil hier graag in augustus terug komen, als de heide in bloei staat. Nat als verzopen katten kwamen we in Arnhem, waar we een bordje misten. He kostte ons een ommetje via een heuse helling. Misten we het bordje echt of werd het gewoon genegeerd door Wiebe, die voorop reed? Hoe het ook zij, voor iemand (uit het vlakke Drenthe) die totnogtoe altijd heeft beweerd dat hij nooit of te nimmer van klimmen zal houden, spurtte hij met opvallend veel gemak én plezier naar en over die helling. Bloeit en groeit daar stiekem wat?
.jpg) |
| Schoon volk, the day after. |
Wegkruisen
Aanstaande zaterdag wordt de 'Volta Limburg Classic' gereden. Dwars door het Mergelland en de Voerstreek. In een versje beweer ik dat de renners zo pal voor Pasen langs honderd wegkruisen moeten. Klopt dat wel, langs 100 wegkruisen in twee rondjes van 90 km? Er zit niets anders op dan te gaan tellen. En van ieder wegkruis een bewijsfoto te maken.
Omdat er een Gent-Wevelgemse wind waait en het dreigt te gaan regenen, neem ik de Cube. Met dikke banden en lage velgen word je niet zo vlug van de weg geblazen! In Eijsden kom ik het eerste wegkruis tegen in de start- en finishstraat. Zeven kerkdorpen en vier hellingen verder begint het steeds harder te druppelen. Ik heb 24 km van het Volta-parcours gehad. Als ik mijn foto’s natel ben ik exact 21 keer afgestapt voor Onze Lieve Heer. Bijna één wegkruis per kilometer. Ik heb dus niet overdreven in mijn versje.
Renners die er zaterdag bij de tweede doorkomst in Klein Welsden finaal doorheen zitten, kunnen een blik werpen op het wegkruis aldaar en de tekst op het bordje prevelen: Loat mich mie kruis neet allein drage. Het is alleen de vraag of Onze Lieve Heer een dag na Goede Vrijdag al weer in staat is c.q. zin heeft om andermans pijn te verlichten.
Omdat er een Gent-Wevelgemse wind waait en het dreigt te gaan regenen, neem ik de Cube. Met dikke banden en lage velgen word je niet zo vlug van de weg geblazen! In Eijsden kom ik het eerste wegkruis tegen in de start- en finishstraat. Zeven kerkdorpen en vier hellingen verder begint het steeds harder te druppelen. Ik heb 24 km van het Volta-parcours gehad. Als ik mijn foto’s natel ben ik exact 21 keer afgestapt voor Onze Lieve Heer. Bijna één wegkruis per kilometer. Ik heb dus niet overdreven in mijn versje.
Renners die er zaterdag bij de tweede doorkomst in Klein Welsden finaal doorheen zitten, kunnen een blik werpen op het wegkruis aldaar en de tekst op het bordje prevelen: Loat mich mie kruis neet allein drage. Het is alleen de vraag of Onze Lieve Heer een dag na Goede Vrijdag al weer in staat is c.q. zin heeft om andermans pijn te verlichten.
 |
| Klik op foto voor vergroting |
Pauline
Paula, mijn dierbare echtgenote, wilde graag naar het Modemuseum in Hasselt. Daar loopt momenteel de tentoonstelling ‘Hallo, mijn naam is Paul Smith’. Dat blijkt een beroemde Britse designer te zijn. Ik had nog nooit van hem gehoord en dat ligt niet aan hem. Moet ik me schamen? Eigenlijk wel, want Paul Smith is geen onbekende in ... wielerland! Op zijn zeventiende ambieerde hij een profcarrière. Een zware valpartij maakte een einde aan zijn dromen, maar zijn liefde voor de fiets bleef. Op videobeelden was te zien dat er in zijn werkkamer twee prachtige racefietsen hangen. Ik meende ook een foto van Coppi te ontwaren. Maar er is meer. Smith ontwierp in 2007 een racefiets voor het merk Mercian. En met Pinarello werkte hij in 2013 samen aan de vormgeving van hun nieuwe Dogma. Als uitgangspunt gebruikte hij de vier leiderstruien die hij ontworpen had voor de Giro. Mijn sympathie voor Paul Smith werd nog groter toen ik bij de muur kwam waarop hij de bezoekers van de tentoonstelling laat weten dat hij alles te danken heeft aan zijn vrouw. Dat gevoel ken ik: niet alles maar toch heel veel te danken hebben aan je vrouw. En hoe heet de vrouw van Smith? Juist ja: Pauline!
Foto's tentoonstelling
Foto's tentoonstelling
Een blauwe Ventoux
Hoewel ik regelmatig in musea en/of galeries kom, heb ik weinig verstand van beeldende kunst. Ik ken wat namen van kunstenaars en stromingen, ik weet dat bij conceptuele kunst het idee het belangrijkst is, maar voor de rest ben ik volkomen afhankelijk van mijn gevoel: ik vind iets mooi, ontroerend, intrigerend of niet.
Gisteren was ik met mijn dierbare echtgenote bij ‘Van Bommel van Dam’ in Venlo om De collectie Jef Diederen te bekijken. Diederen hoorde bij de zogenaamde ‘Amsterdamse Limburgers’. Hij trok geregeld naar de Vaucluse en had daar - ik citeer - bijzondere ervaringen met het licht. Die ervaringen verwerkte hij o.m. in zijn berglandschappen. De natuur staat centraal maar niet alleen het landschap, ook de hemel daarboven. Het landschap hoeft niet herkenbaar te zijn, het gaat de schilder vooral om de vorm en de kleur.
En zo kwam ik bij de (bijna) volledig blauwe Mont Ventoux van Jef Diederen. Ik vond het meteen een prachtig schilderij. Blauw is mijn lievelingskleur, ik beklom de Ventoux een aantal keren met de fiets en ik pedaleerde ooit een week met mijn eega in de omgeving van die berg. Wat me van dat weekje Provence vooral is bijgebleven, is de staalblauwe hemel met zijn koperen zon. Iedere dag ‘le grand bleu’. Nooit heb ik een mooier blauw gezien!
Gisteren was ik met mijn dierbare echtgenote bij ‘Van Bommel van Dam’ in Venlo om De collectie Jef Diederen te bekijken. Diederen hoorde bij de zogenaamde ‘Amsterdamse Limburgers’. Hij trok geregeld naar de Vaucluse en had daar - ik citeer - bijzondere ervaringen met het licht. Die ervaringen verwerkte hij o.m. in zijn berglandschappen. De natuur staat centraal maar niet alleen het landschap, ook de hemel daarboven. Het landschap hoeft niet herkenbaar te zijn, het gaat de schilder vooral om de vorm en de kleur.
En zo kwam ik bij de (bijna) volledig blauwe Mont Ventoux van Jef Diederen. Ik vond het meteen een prachtig schilderij. Blauw is mijn lievelingskleur, ik beklom de Ventoux een aantal keren met de fiets en ik pedaleerde ooit een week met mijn eega in de omgeving van die berg. Wat me van dat weekje Provence vooral is bijgebleven, is de staalblauwe hemel met zijn koperen zon. Iedere dag ‘le grand bleu’. Nooit heb ik een mooier blauw gezien!
 |
| 'Mont Ventoux V' van Jef Diederen |
Zesdaagse
Vanavond ga ik met mijn dierbare echtgenote naar de openingsavond van de Rotterdamse Zesdaagse. Met dank aan ‘Team Roompot’ voor de vrijkaartjes. Ik zal me ongetwijfeld vergapen aan de snelheid en de durf van mannen als Niki Terpstra, Iljo Keisse, Jasper de Buyst en Kenny de Ketele.
Het is van 1987 geleden dat ik wielrenners over een houten ovaal zag zoeven. In de Maastrichtse Eurohal waren Clark / Doyle en De Wilde / van Vliet de favoriete koppels. Tien jaar eerder was ik in dezelfde hal getuige van de overwinning van Eddy Merckx en Patrick Sercu.
Nog (en veel) langer geleden kreeg ik van Sinterklaas een Zesdaagse-bordspel met miniatuur coureurs. Het liefst speelde ik in mijn eentje. Ik liet Palle Lykke, Rik van Steenbergen, Peter Post, Klaus Bugdahl, Oscar Plattner en andere tijdgenoten sprinten en en achtervolgen in ploeg- en puntenkoersen. Er was één coureur die altijd won: Miel Severeyns. In een versje heb ik ooit uitgelegd hoe dat kwam: de dobbelstenen rolden steevast & schaamteloos in het voordeel van mijn naamgenoot.
Het is van 1987 geleden dat ik wielrenners over een houten ovaal zag zoeven. In de Maastrichtse Eurohal waren Clark / Doyle en De Wilde / van Vliet de favoriete koppels. Tien jaar eerder was ik in dezelfde hal getuige van de overwinning van Eddy Merckx en Patrick Sercu.
Nog (en veel) langer geleden kreeg ik van Sinterklaas een Zesdaagse-bordspel met miniatuur coureurs. Het liefst speelde ik in mijn eentje. Ik liet Palle Lykke, Rik van Steenbergen, Peter Post, Klaus Bugdahl, Oscar Plattner en andere tijdgenoten sprinten en en achtervolgen in ploeg- en puntenkoersen. Er was één coureur die altijd won: Miel Severeyns. In een versje heb ik ooit uitgelegd hoe dat kwam: de dobbelstenen rolden steevast & schaamteloos in het voordeel van mijn naamgenoot.
December
Drie graden Celsius, een ijzige noordoostenwind, fietspaden vol rottende bladeren, modderige binnenwegen, de lucht donker en grijs. Allemaal belemmeringen om op de fiets te springen? Welnee: ik trap mezelf warm met gemijmer en gedroom. Met gedenken ook. Vorige week overleed een schoonzus van me, gisteren een oom. Er is veel wat komt aanwaaien, er is veel wat op zijn plaats valt. Op de fiets.
Nooit gedacht
Nooit gedacht dat mijn oudste zoon zich zou bekeren tot de fiets. Nooit gedacht dat hij een voorliefde zou krijgen voor Italiaanse racefietsen. Nooit gedacht dat hij er Italiaans gesoigneerd zou willen uitzien. Nooit gedacht dat hij in Lucca een fietsenzaak zou binnenstappen om één van de allermooiste outfits te kopen. Nooit gedacht dat een fotograaf het zou vastleggen: mijn zoon, zijn outfit en zijn fiets.
 |
| Foto: www.martinhogeboom.nl |
In het zweet des aanschijns
Net als Paula, mijn dierbare echtgenote, ga ik met (vervroegd) pensioen. Na 44 jaar (ouderen)zorg meld ik me deze week voor het laatst. Ik ben dankbaar dat ik dit werk zo lang heb mogen en kunnen doen. Toen ik mijn loopbaan begon, schoten de verzorgingshuizen als paddenstoelen uit de grond. Ter afsluiting van mijn carrière mocht / moest ik (vier van) die huizen helpen afbouwen. Als je zo lang meeloopt zie je heel wat ontwikkelingen voorbij komen. Ook de ouderenzorg wordt bepaald door economische, politieke en filosofische factoren.
Het heeft een tijdje geduurd eer ik gewend was aan de gedachte dat er vanaf nu maandelijks een bedrag op mijn rekening wordt overgemaakt zonder dat ik daar iets voor hoef te doen. Toen God Adam en Eva uit het Aards Paradijs verjoeg met de mededeling dat ze voortaan ‘in het zweet des aanschijns’ hun brood moesten verdienen, had Hij het niet over een pensioengerechtigde leeftijd. ‘Tot gij tot de aarde wederkeert,’ zo luidde het verdict. Hopelijk duurt dat in mijn geval nog enkele gezonde decennia: ik wil onze onlangs geboren kleindochter graag zien opgroeien, ik wil met Paula graag door nóg meer mooie streken fietsen en ik moet nog een aantal cols beklimmen, en bezingen, uiteraard.
Het heeft een tijdje geduurd eer ik gewend was aan de gedachte dat er vanaf nu maandelijks een bedrag op mijn rekening wordt overgemaakt zonder dat ik daar iets voor hoef te doen. Toen God Adam en Eva uit het Aards Paradijs verjoeg met de mededeling dat ze voortaan ‘in het zweet des aanschijns’ hun brood moesten verdienen, had Hij het niet over een pensioengerechtigde leeftijd. ‘Tot gij tot de aarde wederkeert,’ zo luidde het verdict. Hopelijk duurt dat in mijn geval nog enkele gezonde decennia: ik wil onze onlangs geboren kleindochter graag zien opgroeien, ik wil met Paula graag door nóg meer mooie streken fietsen en ik moet nog een aantal cols beklimmen, en bezingen, uiteraard.
Bompa
Vanmiddag mijn eerste rondje gefietst als bompa, opa, grootvader of hoe het ook mag heten. Zo'n pasgeboren, kerngezonde kleindochter geeft je vleugels. Ik vloog de Mescherberg, de Bukel en de Banholtergrubbe op. Deze bompa fietst volgend jaar de Galibier, de Madeleine en de Croix de Fer op, zo fluisterde ik mezelf toe. Zelfs de Cauberg kon mij niet deren. Mijn longen piepten, mijn kuiten verzuurden, maar mijn ziel...die zong.
Orbea Opal 20 Speed
Wielertoeristen die een beetje verstand hebben van racefietsen zullen, zo vermoed ik, de wenkbrauwen fronsen als ze de nieuwe roman van Jeroen Brouwers lezen. Het hout speelt zich af in een katholiek jongenspensionaat in het begin van de jaren vijftig van de vorige eeuw. De auteur laat broeder Bonaventura, de hoofdpersoon, aan het eind van de jaren veertig al fietsen op een Orbea Opal 20 Speed. Die Speed wordt normaliter gebruikt om of het aantal versnellingen aan te geven of het aantal kransjes van de 'cassette' op de achteras. In de jaren veertig waren 4 kransjes het maximaal haalbare, meer konden er nog niet gemonteerd worden. Je had dus 4 Speed of, vermenigvuldigd met de twee tandwielbladen vooraan 8 Speed. Een schoonheidsfoutje? Je kunt het je niet voorstellen bij een schrijver als Brouwers. De kwaliteit van zijn indrukwekkende roman wordt er niet minder om. Al blijf ik me iedere keer als broeder Bonaventura het over zijn Orbea Opal 20 Speed heeft, afvragen wat er gebeurd zou zijn als hij zo kort na de oorlog met een Intercity of Ryanair op reis was gestuurd.
De 100 mooiste wielergedichten
In 1979 verscheen 'Afzien in verwondering', de eerste bloemlezing met wielergedichten. Gijs Zandbergen verzamelde 23 verzen, voorzag ze van een inleiding en gaf ze in gestencilde vorm uit in een oplage van 100 exemplaren. Het boekje werd in 1983 uitgebreid (met voornamelijk illustraties) en onder de titel 'Wielergedichten' uitgegeven door Nijgh & van Ditmar. We zijn intussen een aantal verzamelbundels met sportgedichten verder, maar op een tweede bloemlezing met alleen maar wielergedichten moest er meer dan dertig jaar gewacht worden. Patrick Cornillie, niet alleen dichter maar ook auteur van talrijke fiets- en wielerboeken, bracht 100 gedichten samen van 77 verzenmakers van allerlei pluimage. Uiteraard ontbreken de klassiekers (van Jan Kal en Willie Verhegghe) niet. Verder is er werk van zangers (Rick de Leeuw, Alex Rouka, Willem Vermandere), dichteressen (Sylvie Marie, Fleur de Meyer, Patricia Lasoen, Yella Aernouts), voorname poëten (Frans Budé, Luuk Gruwez, Victor Voomkoning), overleden grootheden (Guido Gezelle, Gerrit Komrij, Paul van Ostaijen), pedalerende scribenten (Peter Winnen), grappenmakers (Freek de Jonge, Herman Brusselmans), lijders aan Geelzucht (Frank Pollet, Norbert de Beule, Paul Rigolle en Bert Bevers) enz. enz. Van de meeste uitverkorenen werd één gedicht opgenomen, sommigen zijn vertegenwoordigd met twee, drie of vier verzen en zelf heb ik (met mijn versjes & rijmpjes) het minst van iedereen te klagen!
De bloemlezing ‘De 100 mooiste wielergedichten (uit de Vlaamse & de Nederlandse literatuur)’ wordt uitgegeven door les Iles. De presentatie vond plaats op zaterdag 25 oktober in het Wielermuseum van Roeselare. De bundel is verkrijgbaar in de boekhandel, via de uitgever of bij SportMediaShop.
De bloemlezing ‘De 100 mooiste wielergedichten (uit de Vlaamse & de Nederlandse literatuur)’ wordt uitgegeven door les Iles. De presentatie vond plaats op zaterdag 25 oktober in het Wielermuseum van Roeselare. De bundel is verkrijgbaar in de boekhandel, via de uitgever of bij SportMediaShop.
Rondje Ritz
Gisteren, onder een hoogzomerse najaarszon, een rondje van 70 km gefietst met de familie. Het ging van Maastricht richting Terwinselen, waar mijn schoonouders begraven liggen. Het groepje bestond uit één van hun dochters, twee schoonzonen, twee kleinzonen, een kleindochter met haar vriend en een andere kleinzoon met zijn schoonbroer. Twee dames en zeven heren, in de leeftijd van 24 tot 66 jaar, komend uit Amsterdam, Utrecht, Nijmegen, Gulpen en Maastricht. Voor twee deelnemers was het een eerste kennismaking met de Limburgse heuvels. Ze zagen de mergelgroeve op de Bemelerberg, ze genoten van de prachtige uitzichten op de Fromberg, ze werden (na het kerkhofbezoek) door een andere Ritz-dochter opgewacht met koffie & vlaai, ze reden door de Erensteinse Groene Long en lieten zich vervolgens naar de Doodeman en de Cauberg leiden. Daar kropen de verhalen voor later pas goed in hoofd & benen. Het was typisch zo'n tocht die een lange nazit met veel pasta & pils behoefde.
Stavelot
De heren - mijn twee zonen en vijf van hun vrienden - hebben cols als de Stelvio, de Mortirolo, de Mont Ventoux, de Alpe d’Huez, de Forclaz, de Colombière en de Grand Ballon op hun palmares staan, maar de meesten van hen waren nog nooit in de buurt van de Redoute, de Stockeu en de Muur van Huy. Het werd tijd dus voor een lang weekend Stavelot.
We reden vier tochten. Het Rondje Steil (55 km met de Aisomont, de Stockeu, de Thier de Coo, de Hézalles en de Wanne); het Rondje Redoute (80 km met de Lorcé, de Redoute, de Werbomont en de Ancienne Barrière); het Rondje Baraque Michel (85 km met de Rosier, de Baraque Michel en de Ferme Libert) en het (ingekort) Rondje Waalse Pijl (50 km met de Côte d’Ereffe en de Muur van Huy).
René heeft onlangs de Chronique Héroïque ontworpen. Per fietsvakantie kunnen de heren uit een aantal nominaties de meest heroïsche kiezen. Voor het afgelopen weekend komt b.v. de loslopende hond op de Wanne in aanmerking: hij deed de angstige koplopers nog harder naar boven fietsen terwijl de gelosten het beestje met wat gerinkel van een fietsbel tot bedaren brachten. Nog een kanshebber is de koers die losbrandde op de Baraque Michel. Een heuse combine bezorgde Jantje het gevoel van een geflikte coureur terwijl Joost de zoete smaak van de overwinning proefde. Roel kwam dan weer op iedere steile helling als eerste boven en dat waren er behoorlijk veel. Zelfs Stavelot is genomineerd vanwege zijn gastronomische kwaliteiten: een mooi hotel met uitstekende ontbijten, een Italiaans restaurant dat iedere dag opnieuw bezocht moest worden en het zonovergoten terras met zijn panoramisch uitzicht en de in Stella-glazen getapte Jupiler.
Het zal inmiddels wel duidelijk zijn: ik heb weer een heerlijke fietsvakantie gehad. Bij leven en welzijn gaan we volgend jaar naar de Alpen waar de Galibier, de Madeleine, de Croix de Fer en de Glandon op ons wachten. Het dromen (over nóg veel meer cols) kan weer beginnen.
Veel foto's Alle routes en hellingen
We reden vier tochten. Het Rondje Steil (55 km met de Aisomont, de Stockeu, de Thier de Coo, de Hézalles en de Wanne); het Rondje Redoute (80 km met de Lorcé, de Redoute, de Werbomont en de Ancienne Barrière); het Rondje Baraque Michel (85 km met de Rosier, de Baraque Michel en de Ferme Libert) en het (ingekort) Rondje Waalse Pijl (50 km met de Côte d’Ereffe en de Muur van Huy).
René heeft onlangs de Chronique Héroïque ontworpen. Per fietsvakantie kunnen de heren uit een aantal nominaties de meest heroïsche kiezen. Voor het afgelopen weekend komt b.v. de loslopende hond op de Wanne in aanmerking: hij deed de angstige koplopers nog harder naar boven fietsen terwijl de gelosten het beestje met wat gerinkel van een fietsbel tot bedaren brachten. Nog een kanshebber is de koers die losbrandde op de Baraque Michel. Een heuse combine bezorgde Jantje het gevoel van een geflikte coureur terwijl Joost de zoete smaak van de overwinning proefde. Roel kwam dan weer op iedere steile helling als eerste boven en dat waren er behoorlijk veel. Zelfs Stavelot is genomineerd vanwege zijn gastronomische kwaliteiten: een mooi hotel met uitstekende ontbijten, een Italiaans restaurant dat iedere dag opnieuw bezocht moest worden en het zonovergoten terras met zijn panoramisch uitzicht en de in Stella-glazen getapte Jupiler.
Het zal inmiddels wel duidelijk zijn: ik heb weer een heerlijke fietsvakantie gehad. Bij leven en welzijn gaan we volgend jaar naar de Alpen waar de Galibier, de Madeleine, de Croix de Fer en de Glandon op ons wachten. Het dromen (over nóg veel meer cols) kan weer beginnen.
Veel foto's Alle routes en hellingen
Abonneren op:
Posts (Atom)