Zesjarige kleindochter Maite tekent 'opa en oma op de fiets' aan de hand van een foto. Om in te lijsten dus.
Opa's en kleinzonen
Als je al jaren met je zonen (in binnen- en buitenland) mag fietsen, word je er geregeld door anderen aan herinnerd dat je jezelf gelukkig mag prijzen. Opa’s die er met hun kleinzonen op de racefiets op uit trekken, hebben die anderen niet nodig: in hun brieven of berichten spat de trots er vanaf. Kostschoolgenoot Wim Voets (69) heeft voor zichzelf en de vijftienjarige Junot dezelfde outfit aangeschaft: rode trui, zwarte broek, rode sokken. Ik vermoed dat Wim op tijd en stond uit de wielen wordt gereden door Junot en daar stiekem veel plezier aan beleeft. De bekende wielerdichter Willie Verhegghe (73) liet zijn kleinzoon Vic (11) afgelopen zomer kennis maken met o.a. de Muur van Geraardsbergen. Hoe kwamen ze boven? Ik citeer uit een gedicht van Willie: 'ik, oldtimer-flandrien met meer dan zeventig lentes / op de doldraaiende teller van mijn arm hart,/ het jong getaand geweld dansend over de kasseien.' Joost, mijn oudste zoon, fietste toen hij zestien was een keer mee met mij, mijn vader (74 toen) en een van diens vrienden. De twee oud-coureurs kwamen ieder jaar een Rondje Mergelland fietsen. De vriend van mijn vader was danig onder de indruk van Joost op zijn citybike: ‘Dat da menneke geen goesting heeft om coureur te worden!’ Mijn vader aanhoorde het zwijgend, met een brede glimlach om zijn mond.
 |
(Wim en Junot, Willie en Vic, klik op afbeelding voor vergroting)
De Cervélo
Ik wil het hier graag (nog een keer) over Roger T. (68) hebben, een wielertoerist die menigmaal de Ventoux beklom en vele malen de lange versie van Luik-Bastenaken-Luik fietste, die de Scanuppia (8,8 km, 17,6 % gemiddeld, 42 % maximaal) op klauterde, die elke meter van alle steile hellingen in de driehoek Luik-Verviers-Maastricht en in Luik zelf kan dromen. Die Roger heeft zijn Cervélo S1 omgebouwd. Met een recht stuur en gewone trappers kun je je nog enigszins vertonen, zeker als je sneller dan welke leeftijdgenoot ook bergop fietst. Maar nu heeft hij zijn moderne koersvelo ook voorzien van een ouderwets versnellingsapparaat. Het bestaat uit één voorblad (42 tandjes), acht kransjes achter (12,12,14,16,18,20,23,26,30). Twee keer een 12? Jazeker, want het sluitkransje ligt te ver buiten de lijn van de ketting. De derailleur is dus afgesteld op het tweede kransje. Die derailleur, en nu komt het, moet bediend worden met een buiscommandeur. Om die te kunnen bevestigen moest Roger het aluminium frame doorboren, hij had een gat van 8mm nodig om de stuitnok te kunnen plaatsen. Een Cervélo S1 met een buiscommandeur! Gegarandeerd enig in zijn soort. Ik raadde Roger aan een uitgebreid artikel over zijn boorsessie te schrijven voor het tijdschrift Fiets. Maar hij durft niet. Schrik dat boze 'Cervéloïsten' hem op de Hallenbaye opwachten om zijn fiets in beslag te nemen. De reden van zijn actie? De moderne, ingewikkelde schakelsystemen vindt hij niet mooi. Alleen al van het kijken naar de kabelloop van een buiscommandeur naar de derailleur wordt hij lyrisch! Jumbo-Visma rijdt vanaf volgend jaar op Cervélo-fietsen. Als ik Tom Dumoulin persoonlijk zou kennen, zou ik hem vragen om naar de Cervélo van de dicht bij hem in de buurt wonende Roger te gaan kijken. Wie weet wil Tom daarna ook alleen maar buiscommandeurs!
Marriage Hill
Deze week is het vijftig jaar geleden dat mijn teerbeminde wettige echtgenote en ik verkering kregen. Dat gebeurde tijdens een verjaardagsfeestje in de verpleegstersflat van het Maastrichtse Ziekenhuis St Annadal. We waren negentien! Gisteravond kwam ik op een usb-stick een foto van ons tegen, die vorig jaar werd genomen toen we de Ulvend beklommen. Het een met het ander combinerend schreef ik er een tekstje bij (Marriage Hill – / after fifty years / still climbing') en plaatste het op de facebookpagina 'Cycling over sixty'. 'Marriage Hill because you proposed her on this hill?' vroeg Fatih Altan uit Istanbul. 'Nou,' zei mijn eega, 'volgens mij heb je mij nooit ten huwelijk gevraagd.'
Poetic cycling
Het afgelopen jaar werden 35 fiets-senryu's van me vertaald in het Engels en gepost op facebookpagina's als 'Cycling in the mountains', 'Solitary Cycling' en 'Global Cycling Network Community'. De versjes werden wereldwijd gelezen, geliket, gedeeld en van commentaar voorzien, het ene al wat meer dan het andere. De '(very) short poems' zijn nu verkrijgbaar in een (tweetalig) bundeltje dat als titel meekreeg: 'Poetic cycling'. Voor de liefhebber. Meer info: hier.
Asfaltueus en zo
Met zo weinig mogelijk woorden zoveel mogelijk proberen te zeggen. De haiku of senryu leent zich daar qua vorm (3 regels met respectievelijk 5-7-5 lettergrepen) uitstekend toe. Het is dus iedere keer de vraag: hoe prop ik mijn beleving van een fietstocht of wielerwedstrijd in 17 lettergrepen die bovendien volgens de regels(!) verdeeld zijn? Momenteel ben ik bezig met een reeks over 'de coronakoersen'.
Het sprintincident in de Ronde van Polen verwoordde ik als volgt:
De deur dicht sprinten –
als koers in nadars eindigt
wint alleen verlies
Spelen met het rangschikken van woorden. En het moet bij voorkeur leiden tot een glimlach bij de lezer. De altijd aimabel ogende Anna van der Breggen veroverde onlangs twee regenboogtruien:
Anna
De meest begeerde
truien – Anna koerst ze
minzaam bij elkaar
Soms is een nog niet bestaand woord of begrip noodzakelijk om mijn essentie in die 17 lettergrepen geperst te krijgen. De vele valpartijen in de openingsgrit van de Tour leidden tot:
Veel dromen halen
de finish niet – asfaltueus
uit elkaar gespat
Asfaltueus staat hier voor: affreus, afschuwelijk tegen het asfalt gaan.
Aan een weinig voorkomend woord/begrip (als ontgelen) kan een extra betekenis toegevoegd worden. Tom Dumoulin gaf in de eerste Pyreneeënrit zijn hoop op de gele trui op:
Supportersleed
Diep bedroefd ben ik
omdat zijn hoofd en benen
mijn hoop ontgeelden
Een mooi neologisme, al zeg ik het zelf, vind ik: meejuichpalmares. Google het maar:
Quizvraag
Koersen in dienst van –
welke knecht heeft het mooiste
meejuichpalmares?
Zo, waar een versjesmaker zich mee amuseert!
Genen
Ze heeft een overgrootvader die in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw koersen won bij de amateurs en de 'ambachten'. Ze heeft twee opa's - nou ja, één opa en één pake - die als wielertoeristen met altijd tegenwind over 's Heren wegen pedaleren. Ze heeft een vader die zes keer achter elkaar de Alpe d'Huez opragde. En ze heeft een oom die bij gebrek aan training het verkeer op de Stelvio ophield door uitgebreid de buitenbochten te nemen. Geen wonder toch dat de zes maanden oude Anna (!) naar de koers wil kijken!
Een oud talent
Schoonbroer Jan (73) uit het vlakke Brabant fietst dit jaar voor het eerst op een racefiets. En hij beleeft er veel plezier aan. Hij wilde graag uitproberen of hij ook de Limburgse heuvels op komt. En dus spraken we af om vandaag een tochtje te maken. De weersvoorspellingen waren niet best. Het leek me verstandig de vijf hellingen van mijn Meerssen-rondje op te zoeken en te kijken hoe Jan die verteren zou. Nou, Jan fietste in de miezelregen overal als een klimgeit omhoog. Met de informatie die ik hem gaf over de komende helling schakelde hij rustig naar de voor hem juiste versnelling en peddelde vrolijk naar boven. Hij kwam nergens in ademnood en recupereerde meteen. Zijn kleinste versnelling had hij alleen nodig op het eind van de steile Snijdersberg. Ik denk dat we Jan nog vaker in het Heuvelland gaan zien. Hij kan het zichzelf nog makkelijker maken door zich aan klikpedalen te wagen. En met deze is opnieuw bewezen: je bent nooit te oud om de lol / het geluk van (geheel op eigen kracht) bergop fietsen te ontdekken!
Rondom Nijmegen
Een paar dagen met mijn eega rondom Nijmegen gefietst. We logeerden in Molenhoek en waren bepaald niet de enige senioren die gebruik maakten van een fietsarrangement van het (aan een drukke provinciale weg gelegen) hotel. Op de dag van aankomst fietsten we een rondje van 40 km, door de Mokerheide en via de Zevenheuvelenweg en de Oude Holleweg (die voelde als de Brakkeberg) door de bossen van Heumersoord terug. Er zaten prachtige maar ook (auto)drukke stukken in de route en met de bordjes voor het fietsroutenetwerk zijn ze ook in het Rijk van Nijmegen nogal zuinig. Voor dag twee stond een rondje van 60 km gepland over rustige wegen. Langs de Maas, door de bossen langs de Duitse grens, door Gennep om foto’s te maken van Paula’s geboortehuis, weer langs de Maas en vervolgens om de Kraaijenbergse Plassen. Van de laatste tropische dag hadden we weinig last, van de laatste tropische nacht, die volgde, des te meer. Het rondje (van 60 km) op dag drie bracht ons via de Mokerheide en dwars door Nijmegen bij de Ooijpolder, waar we vijfendertig kilometer lang genoten van de rust, het water (Rijn en Waal), de natuur en de wind (4 Bft). In Beek verlieten we de Ooijpolder en kwamen in Berg en Dal geheel onverwacht op de van Randwijckweg terecht, na de Oude Holleweg de helling met de hoogste moeilijkheidsgraad in dit gebied. Paula wilde graag weten of ik van te voren echt niet wist dat we daar naar boven moesten. Echt niet dus! Ter afsluiting mochten we nog even op en af op die merkwaardig mooie Zevenheuvelenweg. Onze conclusie: rondom Nijmegen is het bijna even mooi fietsen als in het Mergelland!?
 |
| Rechts het geboortehuis van Paula. |
Arme Nick
De vriendengroep van mijn jongste zoon Gijs (38) bestaat uit zeven heren die allen uit Maastricht komen. Ze kennen elkaar van de peuterspeelzaal, lagere en/of middelbare school. Op één na trokken ze allen naar de Randstad i.v.m. studie en/of werk. Al geruime tijd maken ze jaarlijks een Europese stad een weekend lang onveilig. Veel cultuur pikten ze niet mee uit Milaan, Moskou, Krakau, Budapest, Belgrado, Helsinki, Wenen, Bratislava, Riga, Milaan, Ljubljana, Berlijn, Tallinn, Zagreb en Dusseldorf maar ze weten perfect hoe het bier overal smaakt. Eén van de heren, Nick, trouwt binnenkort. Hij kreeg vandaag een coronaveilige vrijgezellendag in de open lucht van het Mergelland. Dat hield o.m. in dat hij om 10u in Heijenrath (door de heren, zijn broer en een groep rugbyvrienden) op een retro-racefiets (zonder kleine versnellingen) werd gezet. Na de afdaling van de Koning van Spanje mocht hij de Gulperberg (Rijksweg) oppeddelen. Halverwege moest hij linksaf om via Euverem en Beutenaken in Slenaken te geraken. Daar wachtte de Loorberg. Boven was er koffie en vlaai maar meteen daarna moest hij verder richting Epen en Camerig waar hij aan Nederlands langste helling (4,5 km) moest beginnen. Na de afdaling ging het rechtsop voor de pittige Pas van Wolfhaag. Boven rechtsaf naar Gemmenich en na de afdaling scherp linksaf voor de klim naar het Drielandenpunt. Daar eindigde het afzien van (de niet bepaald licht gebouwde en ongetrainde) Nick. Hij werd de hele weg met een megafoon vooruit geschreeuwd vanuit een Rodania-wagen. 'Het lijkt de Tour wel,' hoorde ik wandelaars zeggen. Zijn lijdensweg werd vastgelegd met een drone. Arme Nick. Ik had compassie met hem, niet alleen toen ik hem onderweg een paar keer kruiste, maar op voorhand al, want mijn zoon had mij gevraagd een korte route met zoveel mogelijk hoogtemeters uit te stippelen!
(Foto's vóór en na de tocht)
(Foto's vóór en na de tocht)
Water, bos & hei
Een nagenoeg vlak rondje van circa 60 km door mijn vaderland, een rondje Belgische Kempen, een rondje water bos & hei. een rondje in het gebied waar het systeem van de knooppunten werd uitgevonden. De bewegwijzering wordt, wat men ook probeert, nergens anders geëvenaard. Vanuit Maastricht is het een rechtsdraaiend rondje en ik heb geprobeerd alle vervelende en/of minder mooie stukken te mijden. Geen drukke oversteekplaatsen dus, geen onnodige ommetjes door dorpen, geen lange onbeschutte stukken in open veld, geen industriegebieden, geen slecht geasfalteerde en/of onverharde wegen. Wie onderstaand kaartje bekijkt zal het zien: eenmaal Maastricht uit en de grens gepasseerd fietsen we langs het mooiste gedeelte van het Albertkanaal, vervolgens duiken we langdurig de bossen in, we komen er een paar keer uit om langs een dorp te scheren we pikken een flink stuk Mechelse hei met prachtige uitzichten mee en komen na Pietersheim weer langs het water (Zuid Willemsvaart). Ik kan het rondje onderhand blindelings fietsen!
De route vanuit Maastricht: 1 – 3 – 11 – 558 – 65 – 533 – 532 – 64 – 251 – 534 – 535 – 565 – 551 – 550 – 61 – 63 – 140 - 131 – 54 – 10 – 1
De route vanuit Maastricht: 1 – 3 – 11 – 558 – 65 – 533 – 532 – 64 – 251 – 534 – 535 – 565 – 551 – 550 – 61 – 63 – 140 - 131 – 54 – 10 – 1
PS Pas nieuw is het stuk van 551 naar 550: dwars door de heide.
 |
| Klik op afbeelding voor vergroting |
De freules
We hebben de freules (bijna zes en bijna vier) een weekje op bezoek. Ook de jongste heeft het plezier van fietsen ontdekt en dus worden er rondjes gedraaid op het plein. De poppen moeten hoedanook mee, want zonder hun 'kinderen' gaan de freules niet op stap. Vanmorgen ging het er vrolijker aan toe dan gisteren. Na een mindere nacht kregen ze de prikkelbaarheid er niet uit getrapt. En dat leidde tot huilbuien. Volgens de oudste had ik meer aandacht voor de jongste dan voor haar, en de jongste beweerde dat ik niet zo aardig was voor de oudste. Nou ja! Gelukkig was ik vanmorgen weer 'de liefste opa van de hele wereld'. En dat hoefde ik hen niet eens voor te zeggen of in te fluisteren!
Ai!
Ik sprak de laatste weken een aantal mannen van mijn leeftijd (bijna zeventigers) die al fietsend niet vrolijk worden van alle klachten die bij het ouder worden horen: minder recuperatievermogen, versleten knieën, te lage bloeddruk, protesterende kransslagaders. Vanmorgen las ik in 'Max, Micha & het Tet-offensief'' van Johan Harstad de volgende zin over Owen, een leeftijdgenoot van ons: 'Hij is geen vriendelijke opa die je het beste gunt, hij is gewoon een man op leeftijd. Iedere dag kan hij weer een verlies, een nederlaag noteren in zijn boekhouding.' Niet erg opbeurend, maar wel mooi, toch! Het kan nog erger. In 1976 (!) schreef ik volgend versje dat als titel 'Opa' heeft. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat al mijn gedichten over oude mensen ooit ook op mezelf van toepassing kunnen worden. Dat wordt nog wat, het versje: 'tijd doet zwijgen / de weekheid van ogen / krijgt er iets van kalk / meer verdriet dan / tranen / glimlacht hij / en strompelt voor de / zoveelste maal vandaag / te laat naar het toilet.'
Speelgoed
Eigenlijk is het vreemd dat ik er nu pas achter kom dat er op internet een aantal facebookpagina's te vinden zijn waar wielertoeristen en -liefhebbers van over de hele wereld zich verzamelen. Een pagina als Cycling in the Mountains heeft 1900 leden, Cycling Lifestyle heeft er 18.000, Bianchisti 56.000 en Global Cycling Network Community 63.000! Voor een schrijver van wielerversjes zouden dat ideale podia moeten zijn. Mijn senryu's bestaan (ook als ze vertaald zijn) uit drie regeltjes, dat is lekker overzichtelijk. Voor de foto's waarmee je in eerste instantie de aandacht moet trekken, kan ik putten uit mijn archief, want ik stop al decennia lang steevast een klein fototoestel in mijn koerstrui als ik ga fietsen. Je weet nooit wat je opvalt of tegenkomt! Het is dus zoeken naar goeie pagina's, je stuurt vervolgens je berichten door en wacht af wat er gebeurt. Speelgoed is het! Dat je versjes geliket (en becommentarieerd en gedeeld) worden in Toronto, Johannesburg, Barcelonnette, Warschau, New Delhi, Rejonowy, San Clemente, Casablanca, Rio de Janeiro, Parma, Kathmandu, Bogota, New York, Krementsjoek, New Pleymouth, Manilla, Penang, Quispamsis of Horb am Neckar: veel leuker kan het niet worden! Dat moet wel leiden tot een tweetalig bundeltje, toch!
Dichter bij huis
Veel wind (5 bft), onbestendig weer en toch circa 75 km met circa 15 hellingen over mooie, rustige wegen willen fietsen? Sinds corona en het op slot gaan van het Heuvelland weet ik waar ik moet zijn! Ik fiets van Maastricht naar het 6 km verderop gelegen Meerssen, naar de voet van de Kruisberg. Daar begint mijn rondje van 18 km met 5 hellingen: Kruisberg, Visweg, Biesenberg, Slingerberg en Snijdersberg. In dat rondje moet er 5,6 km geklommen worden om 277 hoogtemeters aan gemiddeld 5 % te overwinnen. De Snijdersberg is het zwaarst, te vergelijken met de Cauberg. Vanmorgen reed ik het rondje drie keer. Van de wind had ik weinig last: op de hellingen word je beschut door bomen en struiken, op het vlakke fiets je nooit meer dan een kilometer in dezelfde richting. En dan de rust: veel binnenwegen, nauwelijks gevaarlijke punten, alleen wat plaatselijk verkeer. Ik kwam hooguit vijf fietsers tegen en geen enkele motorrijder. Hield ik het droog? Jazeker, ook de meest donkere wolken wisten niet hoe vlug ze moesten overwaaien! Heeft het dichter bij huis willen blijven te maken met het ouder worden? Ik vrees van wel. De tijd dat ik in mijn eentje even op en af naar de Baraque Michel, de Stockeu of de Redoute fietste is al een tijdje voorbij.
Fraai
Vanmorgen fietste ik m'n eigen Rondje Mergelland. Bij de aanvang van de negende helling van de dag, de Mingersberg, werd ik langzaam gepasseerd door drie vriendelijk groetende jongedames. Ze kwebbelden er vrolijk op los. In zo'n fraai gezelschap fietste ik zelden een Limburgse heuvel op. Het genoegen was van korte duur: na amper 300 meter vlinderden ze zomaar bij me vandaan!
Lotgenoot
Ivo groeide net als ik op in Godsheide. Na zijn huwelijk ging hij op de grens wonen van Godsheide en het aanpalende Diepenbeek. Sinds 2008 fietsen we jaarlijks een keertje samen.Vorig jaar vroeg ik hem ergens in juli of hij naar de kermis van Godske ging. Zijn antwoord verraste me: 'Nee, ik ga niet, want ik ken daar bijna niemand meer.' Wat voor hem geldt, geldt uiteraard nog meer voor mij, want ik woon dit jaar al een halve eeuw in Maastricht. Het Godsheide dat ik me herinner bestaat alleen nog in mijn hoofd. Mijn ouders hebben er van 1954 tot 2005 gewoond. Ze kwamen van elders. Sinds het eigenhandig door mijn vader gebouwde huis werd verkocht en afgebroken is er, buiten het graf van mijn ouders, niets meer dat aan mijn familie herinnert. Mijn (inmiddels overleden) zus en mijn drie broers vertrokken net als ik naar andere oorden. Toch wil ik ieder jaar minstens één keer op de fiets naar Godske. Om het naar het kerkhof te gaan en om te kijken wat er allemaal veranderd is in het dorp. België heeft vorige week de coronagrenzen weer geopend, dus het mag weer. Ik zit al vroeg op de fiets en peddel (met wind in de rug!) langs het Albertkanaal. Het is er een en al rust. Onder begeleiding van kwetterende vogels kan ik mijn gedachten hun gang laten gaan. Uiteraard kom ik ook bij mijn vader terecht, die tot kort voor zijn dood (op zijn 83ste) bleef fietsen. Vijftien jaar na zijn overlijden en zelf bijna zeventig lijkt het wel of ik meer lotgenoot dan zoon van hem word. Een merkwaardige gedachte die ik een zomerse tocht lang kan bemijmeren!
In 't Engels
Vorige week werd ik uitgenodigd om lid te worden van de facebookgroep 'Cycling in the mountains'. Kijkend naar wat er gepost wordt, was ik zo vrij om zelf ook een foto en een (Nederlandstalige) senryu te plaatsen. Omdat er likes kwamen vanuit verschillende continenten, leek het me beter om die senryu's in het Engels te vertalen. Probleem is dat ik waarschijnlijk de enige Europeaan ben die én geen rijbewijs heeft én geen Engels spreekt. Als iemand mij in Maastricht in het Engels de weg vraagt, fronst hij de wenkbrauwen bij het horen van mijn uitleg en komt vervolgens ergens in Cuttekoven of Simpelveld terecht. Met hulp van de vertaalsite 'Reverso' kan ik me redelijk behelpen. De senryu's veranderen in de vertaling in een soort 'short poems'. Het resultaat – en dat is nodig – kan ik laten controleren en bijstellen door een zoon en een lieve en kundige schoondochter die daarenboven in geval van nood kan rekenen op een tante die van vertalen haar beroep heeft gemaakt. Wie doet mij dus wat! Ik heb intussen wel geleerd dat ik de senryu's niet moet illustreren met foto's waaruit blijkt dat mijn eega en ik ooit zonder helm fietsten. Dat levert meteen boze why not helmet-vragen op.
Tactiek
Op tweebaans fiets- en jaagpaden
en op smalle binnenwegen
fiets ik schuin, links achter mijn lief,
op onze eigen weghelft blijvend
dwing ik (door niet te wijken)
breeduit kletsende tegenliggers
om ook achter elkaar
of op z'n minst
op hun eigen weghelft
te pedaleren,
bijna geamuseerd
wacht ik af
of zij
met een boze, verongelijkte,
verschrikte of (zelden)
schuldbewuste blik
reageren
en op smalle binnenwegen
fiets ik schuin, links achter mijn lief,
op onze eigen weghelft blijvend
dwing ik (door niet te wijken)
breeduit kletsende tegenliggers
om ook achter elkaar
of op z'n minst
op hun eigen weghelft
te pedaleren,
bijna geamuseerd
wacht ik af
of zij
met een boze, verongelijkte,
verschrikte of (zelden)
schuldbewuste blik
reageren
Op en af
Als 65-plussers horen mijn eega en ik in deze Corona-tijd bij de kwetsbare groep: we worden (als autolozen) gevraagd om geen gebruik te maken van het openbaar vervoer, het bezoek aan kleinkinderen wordt al weken ten zeerste afgeraden, we komen alleen buiten om boodschappen te doen en om in beweging te blijven. Desondanks mogen we niet klagen: wij (en onze dierbaren) blijven (vooralsnog) gespaard van het virus, we kunnen het (al bijna vijftig jaar meer dan) goed met elkaar vinden, we zien en spreken de (klein)kinderen via facetime, het is de hele maand al prachtig weer en we kunnen zoveel fietsen als we willen. Niet overal, want vanuit Maastricht mogen we niet het Heuvelland in en ook niet de grens over richting Kempen, Haspengouw, Voerstreek en Land van Herve. Naar het Maasland en de Westelijke Mijnstreek mag wel. Vandaag zoek ik de 12 heuveltjes op van Meerssen en Geulle. Een rondje valt er niet van te maken. Daarom ga ik op de meeste klimmetjes naar boven en meteen terug naar beneden om me naar de volgende heuvel te begeven. Een beetje raar, maar een mens moet wat. Ik heb ze allemaal wel een keertje beklommen, maar de meeste niet vaak want het Heuvelland – de streek van de Amstel Gold Race – nodigt toch meer uit om te fietsen. Een 'rondje' van 57 km wordt het, met 12 beklimmingen, 700 hoogtemeters, 16 km bergop. Ter vergelijking: de Ballon d'Alsace is 15,7 km lang en overbrugt 660 hoogtemeters. Voor de mensen die zich afvragen wat er nou leuk is aan dat bergop fietsen, ik schreef het elders al: ik word er gelukkig van! Al zit ik vandaag ook met m'n gedachten ergens anders. De positie van de steeds groter wordende groep 65-plussers staat steeds meer ter discussie. We zijn niet goedkoop (AOW, gezondheidszorg) en belemmeren zeker op dit moment de rest van de bevolking (door onze kwetsbaarheid). Dat veel (jonge) ouderen het in allerlei opzichten veel beter hebben dan veel jongeren het ooit zullen krijgen, is ook niet bevorderlijk voor de solidariteit. Denk ik. De verrassend mooie Biesenberg en Visweg laten me weer genieten. Dat het aan het begin van het (klim)seizoen pijn begint te doen, dat is een onmisbaar onderdeel van het fietsgeluk.
 |
| Afbeelding:http://www.heuvelsfietsen.nl/ Klik op afbeelding voor vergroting. |
Bart & Joop
Ik ben begonnen aan 'Mijn vaders hand', het veel geprezen boek van Bart Chabot (geboren in 1954). Op pagina 47 lees ik dat hij van Sinterklaas een complete Ivanhoe-uitrusting kreeg in de tijd dat die serie voor het eerst werd uitgezonden op TV. In Nederland waren de avonturen van ridder Ivanhoe te bewonderen van 1961 tot 1964. Bart was toen dus een jongetje van een jaar of acht, negen. 'Ik was geen kind meer dat Ivanhoe speelde, nee, ik wás Ivanhoe,' schrijft hij. 'Er kon me weinig gebeuren. Vriendjes in de straat droomden dat ze Joop Zoetemelk waren, die tijdens een zware bergetappe betrokken was bij een beslissende ontsnapping uit het peloton en de Tour de France ging winnen, of dat ze een van de piloten uit The Thunderbirds waren, of speelden dat ze bij Bonanza of Rawhide zaten.' Rawhide en Bonanza kan ik me voorstellen, maar Joop! Die werd toch pas prof in 1970, het jaar ook dat hij zijn eerste Tour reed. Of Bart vergist zich, of zijn vriendjes hadden voorspellende gaven. Het is niet eerste keer dat ik de wenkbrauwen moet fronsen wanneer er in een Nederlandse roman naar de wielersport wordt verwezen. De grote Jeroen Brouwers liet broeder Bonaventura, de hoofdpersoon in zijn roman 'Het hout', aan het eind van de jaren veertig van de vorige eeuw al fietsen op een Orbea Opal 20 Speed. Die Speed wordt normaliter gebruikt om of het aantal versnellingen aan te geven of het aantal kransjes van de 'cassette' op de achteras. In de jaren veertig waren 4 kransjes het maximaal haalbare, meer konden er nog niet gemonteerd worden. Je had dus 4 Speed of, vermenigvuldigd met de twee tandwielbladen vooraan 8 Speed. Hebben deze foutjes (?) enige invloed op de kwaliteit van beide boeken? Welnee, maar op een blog als deze moet ik er wel melding van maken. Toch?
Tekortgedaan
Vijftien jaar na zijn dood kom ik steeds meer te weten over de wielercarrière van mijn vader. Mijn fotobestand wordt aangevuld en zijn verhalen worden toegelicht met uitslagen en verslagen (met dank aan Alain Buckinx en Jean Pierre Vanbrabant). Dat ik me zijn verhalen niet altijd even helder voor de geest haal, bewijst het gedicht Marcel Hendrickx, dat te lezen is in mijn bundel Godsheide (2009). Ik citeer:
Marcel Hendrickx
Kijk, zei mijn vader, die man
daar is beroepsrenner geweest,
hij heeft schoon koersen
gewonnen
twee keer Parijs-Brussel,
da's niet niks,
bij de liefhebbers heb ik nog
met hem gefietst,
ik heb hem ooit geklopt,
jazeker, in een spurt
voor de vijftiende
plaats of zoiets
En daarmee heb ik mijn vader wel heel erg tekortgedaan. Want op 20 juli 1947 vond er in Kerniel een wedstrijd voor amateurs (liefhebbers) plaats. Mijn vader klopte Marcel Hendrickx daar, zo blijkt nu, niet voor de vijftiende plaats of zoiets maar voor de overwinning. Met terugwerkende kracht: sorry pa!
Marcel Hendrickx
Kijk, zei mijn vader, die man
daar is beroepsrenner geweest,
hij heeft schoon koersen
gewonnen
twee keer Parijs-Brussel,
da's niet niks,
bij de liefhebbers heb ik nog
met hem gefietst,
ik heb hem ooit geklopt,
jazeker, in een spurt
voor de vijftiende
plaats of zoiets
En daarmee heb ik mijn vader wel heel erg tekortgedaan. Want op 20 juli 1947 vond er in Kerniel een wedstrijd voor amateurs (liefhebbers) plaats. Mijn vader klopte Marcel Hendrickx daar, zo blijkt nu, niet voor de vijftiende plaats of zoiets maar voor de overwinning. Met terugwerkende kracht: sorry pa!
Café Anna
Midden jaren tachtig van de vorige eeuw werd L. assistent van het hoofd-huishouding in het verzorgingshuis waar ik werkte. We konden het goed met elkaar vinden. L. is op zijn sportfiets een paar keer mee gaan fietsen en leerde me enkele binnenwegen kennen. Die neem ik nog steeds - op weg naar de Mescherberg of de klim door het Savelsbos - en dat zijn niet de enige plekken waar ik nog geregeld aan hem denk. L. overleed op jonge leeftijd na een kort ziekbed. Een jaar ervoor bracht hij van een vakantie in Denemarken voor ons een mooie tekening mee, vervaardigd door Bo Bendixen, een bekende Deense graficus, die naar eigen zeggen maar één doel heeft met zijn werk: 'Een positieve, gelukkige boodschap overbrengen om de kijker een goed humeur te bezorgen.' De tekening - een tafeltje met een vaas met klaprozen op het terras van Café Anna? - hangt tegenwoordig in onze 'kleinkinderkamer'. Die wordt al enkele jaren tijdens logeerpartijen gebruikt door Maite en/of Suze. Sinds anderhalve week weten we dat ze in de toekomst ook gebruikt zal worden door ene ... Anna!
Pregnant
De vriendin van mijn oudste zoon is bevallen van een prachtige, gezonde dochter. Anna Pauline is haar naam. Moeder, dochter en vader stellen het goed. De opa's en oma's ook. Mijn zoon is 40, zijn vriendin 38. De vraag of het ouderschap voor hen was weggelegd, bleef lang onbeantwoord. De blijdschap om de zwangerschap was dan ook groot. Iedereen in hun kennissenkring genoot van het geluk dat zij negen maanden lang uitstraalden. Een bezoek aan hen vatte ik later - fietsmijmerend door het Mergelland - als volgt samen:
Zo blij wordt een kind
zelden verwacht – hier adem je
een pregnant geluk
Zo blij wordt een kind
zelden verwacht – hier adem je
een pregnant geluk
Hoe snel fietste mijn vader
Begin jaren vijftig van de vorige eeuw koerste mijn vader een tijdje bij de ambachten, de voorloper van de huidige masters. Vandaag kreeg ik een aantal uitslagen van wedstrijden uit 1955 waarin mijn vader voorkomt. Ze werden me toegestuurd door Alain Buckinx, die toegang heeft tot de archieven van 'Het Belang van Limburg'. Ik ben er blij mee. Voor het eerst kan ik zien hoe hard mijn vader fietste rond zijn 35ste. Met weinig training - er moest gewerkt worden, ook na de uren - en fietsen van veel mindere kwaliteit dan nu, haspelden die mannen koersen van 75 km tot 80 km af aan gemiddeldes van 35 tot 40 km per uur. Daarmee wordt andermaal bevestigd dat mijn vader wel de goesting in fietsen maar niet de genen om koers te rijden aan mij heeft doorgegeven!
25 fietsdromen
In de nieuwe Grinta wordt de lezer aangespoord z'n fietsdromen te verwezenlijken. De redactie selecteerde er vijfentwintig. Uiteraard was ik (zeer) benieuwd naar hun lijstje.
1.Op nummer één staat 'Het afvinken van topcols'. De Stelvio, de Galibier en de Tourmalet vormen volgens Grinta 'De Heilige Drievuldigheid van de Wielersport'. Ik heb ze alle drie op mijn palmares staan.
2.'Een dag in het zadel', oftewel 24 uur lang kilometers malen. Mijn persoonlijk record staat op 15,5 uur. Die had ik (samen met Roger) nodig om de Hel van Houtepen (218 km met 50 Waals barbaarse hellingen) tot een goed einde te brengen.
3.'Droomroutes uit de duizend': Grinta adviseert de fietser er in z'n eentje (zonder smartphone) op uit te trekken, in een prachtige omgeving, op een moment dat er nog geen toeristen te bespeuren zijn. Schitterende cols die ik in m'n eentje in alle vroegte beklom: de Aubisque, de Stelvio, la Toussuire, de Ventoux.
4.Onder een 'Zotte roadtrip' wordt een fietstocht van minstens enkele weken verstaan. Om de batterijen op te laden, om jezelf terug te vinden. Op fietsbedevaart naar Santiago de Compostella bijvoorbeeld. Voor zo'n tocht ben ik, zo vrees ik, niet avontuurlijk genoeg. Bovendien komt mijn ziel tot rust bij vrijwel iedere fietstocht die ik maak. Echt waar!
5.Een van de zwaarste onderdelen in het wielrennen is 'Een ploegentijdrit rijden'. Volgens Grinta moet je het een keer geprobeerd hebben. De gebroeders Wolfs uit Eijsden organiseerden ooit De Wilde Kuitenbijters Koers. Onderdeel daarvan was een korte koppeltijdrit, meer een Trofeo Baracchi dan een ploegentijdrit. Veel afzien deden mijn compagnon en ik niet: we spaarden onze krachten voor de rest van de tocht en eindigden uiteraard als laatste.
6.'Doe eens monumentaal' en fiets de vijf topklassiekers. Dat zal me nooit helemaal lukken, maar van vier monumenten (Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije) heb ik wel de finales dan wel de voornaamste heuvelzones gefietst.
7.Een 'Strava strever' zal ik nooit worden omdat ik Strava niet gebruik: stel je voor dat heel de wereld kan vaststellen hoe laag mijn gemiddeldes zijn!
8.'Oorkondes verzamelen' staat op nummer acht. Ha, ik fietste de Ventoux op één dag van drie kanten op en ben dus lid (officieel, geregistreerd als nr 2227) van Le Club des Cinglés du Mont Ventoux.
9.Voor een 'Grand Fondo out of the box' moet je naar Mexico, Rusland, Brazilië, Indonesië of Zuid-Korea. Ben ik inmiddels te oud en niet avontuurlijk genoeg voor.
10.'Everesting', dat lijkt me een heel mooie uitdaging: 8.848 hoogtemeters op één dag bij elkaar fietsen. Daarvoor zou ik acht keer na elkaar een col als de Glandon moeten beklimmen. Ik kan ook dichter bij huis blijven en 73 keer de Schweiberg (2380 meter lang) op fietsen. Dan heb ik meteen droom nr 15 verwezenlijkt. Nou ja, ik ben al blij dat ik peetvader ben van de Doodeman, de Gulpenerberg en de Eyserbos. Peetvader van zo'n helling word je door er 25 keer na elkaar naar boven te fietsen.
11.Een echte koers rijden. 'Coureur voor één dag' was ik één keer, op m'n zeventiende. Hoe me dat beviel? Toen ik het parcours verliet / na drie van tien / af te leggen rondes // zag ik mijn vader / tussen de toeschouwers staan: // hij schudde zijn hoofd.'
12.Op nummer twaalf staat 'Zelf een fiets monteren'. O jee, ik ben zoon van een fietsenmaker, maar dat zegt niets. Mijn broer en ik werden vanaf ons twaalfde geacht mijn vader te helpen bij het repareren van fietsen. Binnen de kortste keren wist mijn broer een fiets tot het kleinste onderdeel uit elkaar te halen en weer feilloos in elkaar te zetten. Ik ben nooit verder gekomen dan het plakken van een band. En dat gebeurde vaak op zo'n manier dat de vloek van mijn vader nog lange tijd nagalmde in het werkhuis. Veel verder zijn mijn twee linkerhanden nog steeds niet geraakt.
13.'Een rondje fietsen … like a pro.' Een meerdaagse cyclosportieve rittenkoers, 't is voor mij niet weggelegd. Te weinig talent, veel te weinig talent!
14.'Een eigen ploeg opstarten,' kan redelijk breed geïnterpreteerd worden. Een paar jaar geleden organiseerde ik de Giro di Poesia. Daarin reden 9 collega-wielerdichters mee (door Mergelland en Voerstreek) om op verschillende plekken uit eigen werk voor te lezen voor een klein peloton meefietsende toehoorders.
15.De langste tocht die ik ooit fietste was 230 km. 'De magische 300' hoef ik niet zo nodig te halen.
16.'Een trainingsplan opstellen (en volgen)'. Tja, als voorbereiding op een fietsvakantie in het hooggebergte werk ik er altijd naar toe dat ik een Mergellands rondje van 100 km met 20 hellingen (25 km klimmen aan gemiddeld 5%) makkelijk aankan. Op de cols is er dan tijd voor esthetisch & atletisch genot; in een zielstrelend decor wordt er aan mijn ziel gepeuterd; adrenaline & endorfine voeren er een vrolijk dansje op.
17.Mountainbiken, veldrijden, gravelriding: ik ben er geen liefhebber van. 'Weg van de weg' raak ik naar mijn gevoel al te vaak als ik knooppuntenroutes in Wallonië en Duitsland volg.
18.'Winter miles, summer smiles': ik blijf de hele winter door fietsen, maar aangepast, zeer aangepast!
19.Eroica's, ik kijk er graag naar, maar zelf ga ik niet 'In de teletijdmachine'. Daarvoor moet je een fiets en wielerkleding van minstens 30 jaar oud voor aanschaffen. Wel ga ik ieder jaar naar de Eroica Valkenburg. Bij een Italiaanse handelaar koop ik dan telkens twee paar Italiaanse retro-sokken, de enige sokken die mij echt lekker zitten.
20.'In eigen land is het ook plezant': dat klopt, en dan beschouw ik België en Nederland als eigen landen. Met mijn eega fietste ik o.m. de Mergellandroute, de Vredesroute, de Elfstedentocht, de Brede Duinen Route, de Vennbahnroute, het Land van de Witte enz. Vanuit Maastricht heb ik een aantal eigen fietsroutes: Mergelland, Maasland, Kempen, Haspengouw, Voerstreek, Land van Herve en Ardennen liggen van hieruit binnen fietsbereik. Geen mooiere plek om te wonen dus!
21.'Fiets met een (ex-)prof': ik heb er niet zo'n behoefte aan, hoewel, ooit trok ik op de Sibbergrubbe een sprintje om (heel) even naast een echte Rabobanker te kunnen fietsen! Volg de link als je wil weten hoe dat verliep!
22.Op de fiets zie ik er graag gesoigneerd uit, maar ik besteed geen aandacht / geld aan dingen die maken dat ik uniek door het wielerpeloton fiets, geen 'Me, myself and I' dus.
23.'Koffiebars afschuimen'. Alley Cat Bikes & Coffee in Maastricht ken ik, alsook Café Coureur in Kerniel. De andere door Grinta genoemde koffiebars kregen van mij halverwege dit jaar een exemplaar van Het groot wielerwoordenrijmpjesboek toegestuurd. Of het overal op de leestafel ligt?
24. 'Zwift ontdekken': op een interactieve fietstrainer via een online fietsplatform je krachten meten met de rest van de wereld: ik heb geen idee of ik dat soort fietsen leuk vind. Naar een sportschool ben ik ook nog nooit geweest, ik fiets het liefst heel ouderwets, buiten dus.
25.'Voor het goede doel fietsen': ik hoef het niet zelf te doen, want er bereiken me geregeld vragen om een financiële bijdrage van kennissen / familieleden die wel deelnemen aan zo'n tocht. M'n oudste zoon fietste enkele jaren geleden zes keer naar boven in Alp d'Huzes.
Ik denk dat ik mag stellen dat ik op mijn eigen manier aardig wat van de door Grinta geselecteerde dromen geheel of gedeeltelijk verwezenlijkt heb. Laatst vroeg mijn zoon of ik nog onvervulde fietswensen heb. Ik ben op een leeftijd dat niets meer moet maar alles mag. De Angliru, de Zoncolan, de Pico de Veleta: het zou gaaf zijn, maar ik treur niet als het niet gebeurt. Al moet ik bekennen dat ik er heel stiekem van droom om op m'n zeventigste (in 2021) nog een keer de Stelvio op te fietsen! Met de Galibier zou ik ook al tevreden zijn!
1.Op nummer één staat 'Het afvinken van topcols'. De Stelvio, de Galibier en de Tourmalet vormen volgens Grinta 'De Heilige Drievuldigheid van de Wielersport'. Ik heb ze alle drie op mijn palmares staan.
2.'Een dag in het zadel', oftewel 24 uur lang kilometers malen. Mijn persoonlijk record staat op 15,5 uur. Die had ik (samen met Roger) nodig om de Hel van Houtepen (218 km met 50 Waals barbaarse hellingen) tot een goed einde te brengen.
3.'Droomroutes uit de duizend': Grinta adviseert de fietser er in z'n eentje (zonder smartphone) op uit te trekken, in een prachtige omgeving, op een moment dat er nog geen toeristen te bespeuren zijn. Schitterende cols die ik in m'n eentje in alle vroegte beklom: de Aubisque, de Stelvio, la Toussuire, de Ventoux.
4.Onder een 'Zotte roadtrip' wordt een fietstocht van minstens enkele weken verstaan. Om de batterijen op te laden, om jezelf terug te vinden. Op fietsbedevaart naar Santiago de Compostella bijvoorbeeld. Voor zo'n tocht ben ik, zo vrees ik, niet avontuurlijk genoeg. Bovendien komt mijn ziel tot rust bij vrijwel iedere fietstocht die ik maak. Echt waar!
5.Een van de zwaarste onderdelen in het wielrennen is 'Een ploegentijdrit rijden'. Volgens Grinta moet je het een keer geprobeerd hebben. De gebroeders Wolfs uit Eijsden organiseerden ooit De Wilde Kuitenbijters Koers. Onderdeel daarvan was een korte koppeltijdrit, meer een Trofeo Baracchi dan een ploegentijdrit. Veel afzien deden mijn compagnon en ik niet: we spaarden onze krachten voor de rest van de tocht en eindigden uiteraard als laatste.
6.'Doe eens monumentaal' en fiets de vijf topklassiekers. Dat zal me nooit helemaal lukken, maar van vier monumenten (Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije) heb ik wel de finales dan wel de voornaamste heuvelzones gefietst.
7.Een 'Strava strever' zal ik nooit worden omdat ik Strava niet gebruik: stel je voor dat heel de wereld kan vaststellen hoe laag mijn gemiddeldes zijn!
8.'Oorkondes verzamelen' staat op nummer acht. Ha, ik fietste de Ventoux op één dag van drie kanten op en ben dus lid (officieel, geregistreerd als nr 2227) van Le Club des Cinglés du Mont Ventoux.
9.Voor een 'Grand Fondo out of the box' moet je naar Mexico, Rusland, Brazilië, Indonesië of Zuid-Korea. Ben ik inmiddels te oud en niet avontuurlijk genoeg voor.
10.'Everesting', dat lijkt me een heel mooie uitdaging: 8.848 hoogtemeters op één dag bij elkaar fietsen. Daarvoor zou ik acht keer na elkaar een col als de Glandon moeten beklimmen. Ik kan ook dichter bij huis blijven en 73 keer de Schweiberg (2380 meter lang) op fietsen. Dan heb ik meteen droom nr 15 verwezenlijkt. Nou ja, ik ben al blij dat ik peetvader ben van de Doodeman, de Gulpenerberg en de Eyserbos. Peetvader van zo'n helling word je door er 25 keer na elkaar naar boven te fietsen.
11.Een echte koers rijden. 'Coureur voor één dag' was ik één keer, op m'n zeventiende. Hoe me dat beviel? Toen ik het parcours verliet / na drie van tien / af te leggen rondes // zag ik mijn vader / tussen de toeschouwers staan: // hij schudde zijn hoofd.'
12.Op nummer twaalf staat 'Zelf een fiets monteren'. O jee, ik ben zoon van een fietsenmaker, maar dat zegt niets. Mijn broer en ik werden vanaf ons twaalfde geacht mijn vader te helpen bij het repareren van fietsen. Binnen de kortste keren wist mijn broer een fiets tot het kleinste onderdeel uit elkaar te halen en weer feilloos in elkaar te zetten. Ik ben nooit verder gekomen dan het plakken van een band. En dat gebeurde vaak op zo'n manier dat de vloek van mijn vader nog lange tijd nagalmde in het werkhuis. Veel verder zijn mijn twee linkerhanden nog steeds niet geraakt.
13.'Een rondje fietsen … like a pro.' Een meerdaagse cyclosportieve rittenkoers, 't is voor mij niet weggelegd. Te weinig talent, veel te weinig talent!
14.'Een eigen ploeg opstarten,' kan redelijk breed geïnterpreteerd worden. Een paar jaar geleden organiseerde ik de Giro di Poesia. Daarin reden 9 collega-wielerdichters mee (door Mergelland en Voerstreek) om op verschillende plekken uit eigen werk voor te lezen voor een klein peloton meefietsende toehoorders.
15.De langste tocht die ik ooit fietste was 230 km. 'De magische 300' hoef ik niet zo nodig te halen.
16.'Een trainingsplan opstellen (en volgen)'. Tja, als voorbereiding op een fietsvakantie in het hooggebergte werk ik er altijd naar toe dat ik een Mergellands rondje van 100 km met 20 hellingen (25 km klimmen aan gemiddeld 5%) makkelijk aankan. Op de cols is er dan tijd voor esthetisch & atletisch genot; in een zielstrelend decor wordt er aan mijn ziel gepeuterd; adrenaline & endorfine voeren er een vrolijk dansje op.
17.Mountainbiken, veldrijden, gravelriding: ik ben er geen liefhebber van. 'Weg van de weg' raak ik naar mijn gevoel al te vaak als ik knooppuntenroutes in Wallonië en Duitsland volg.
18.'Winter miles, summer smiles': ik blijf de hele winter door fietsen, maar aangepast, zeer aangepast!
19.Eroica's, ik kijk er graag naar, maar zelf ga ik niet 'In de teletijdmachine'. Daarvoor moet je een fiets en wielerkleding van minstens 30 jaar oud voor aanschaffen. Wel ga ik ieder jaar naar de Eroica Valkenburg. Bij een Italiaanse handelaar koop ik dan telkens twee paar Italiaanse retro-sokken, de enige sokken die mij echt lekker zitten.
20.'In eigen land is het ook plezant': dat klopt, en dan beschouw ik België en Nederland als eigen landen. Met mijn eega fietste ik o.m. de Mergellandroute, de Vredesroute, de Elfstedentocht, de Brede Duinen Route, de Vennbahnroute, het Land van de Witte enz. Vanuit Maastricht heb ik een aantal eigen fietsroutes: Mergelland, Maasland, Kempen, Haspengouw, Voerstreek, Land van Herve en Ardennen liggen van hieruit binnen fietsbereik. Geen mooiere plek om te wonen dus!
21.'Fiets met een (ex-)prof': ik heb er niet zo'n behoefte aan, hoewel, ooit trok ik op de Sibbergrubbe een sprintje om (heel) even naast een echte Rabobanker te kunnen fietsen! Volg de link als je wil weten hoe dat verliep!
22.Op de fiets zie ik er graag gesoigneerd uit, maar ik besteed geen aandacht / geld aan dingen die maken dat ik uniek door het wielerpeloton fiets, geen 'Me, myself and I' dus.
23.'Koffiebars afschuimen'. Alley Cat Bikes & Coffee in Maastricht ken ik, alsook Café Coureur in Kerniel. De andere door Grinta genoemde koffiebars kregen van mij halverwege dit jaar een exemplaar van Het groot wielerwoordenrijmpjesboek toegestuurd. Of het overal op de leestafel ligt?
24. 'Zwift ontdekken': op een interactieve fietstrainer via een online fietsplatform je krachten meten met de rest van de wereld: ik heb geen idee of ik dat soort fietsen leuk vind. Naar een sportschool ben ik ook nog nooit geweest, ik fiets het liefst heel ouderwets, buiten dus.
25.'Voor het goede doel fietsen': ik hoef het niet zelf te doen, want er bereiken me geregeld vragen om een financiële bijdrage van kennissen / familieleden die wel deelnemen aan zo'n tocht. M'n oudste zoon fietste enkele jaren geleden zes keer naar boven in Alp d'Huzes.
Ik denk dat ik mag stellen dat ik op mijn eigen manier aardig wat van de door Grinta geselecteerde dromen geheel of gedeeltelijk verwezenlijkt heb. Laatst vroeg mijn zoon of ik nog onvervulde fietswensen heb. Ik ben op een leeftijd dat niets meer moet maar alles mag. De Angliru, de Zoncolan, de Pico de Veleta: het zou gaaf zijn, maar ik treur niet als het niet gebeurt. Al moet ik bekennen dat ik er heel stiekem van droom om op m'n zeventigste (in 2021) nog een keer de Stelvio op te fietsen! Met de Galibier zou ik ook al tevreden zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)