Begrip

Hoeveel begrip moet je als verkeersslachtoffer hebben voor de veroorzaker van de aanrijding waarbij je als fietser overhoop gereden werd? Vallen ook het foutief afhandelen van formaliteiten en het niet beantwoorden van je mailtjes onder de noemer jeugdige onbezonnenheid? Of kan ik beter bij mezelf te rade gaan:

Een beetje te naïef
geweest - meer compassie
dan verstand gebruikt

Onbestemd

Het hele jaar al fiets ik met een onbestemd gevoel dat me meer dan normaal doet schrikken bij (ogenschijnlijk) gevaarlijk gedrag van andere weggebruikers en mezelf. Een paar weken geleden kocht ik zelfs een nieuwe helm. En welaan, vandaag fietste ik de Daalhemmerweg af richting Valkenburg. Er was veel tegenliggend verkeer. Ter hoogte van de smalle Koksweg werd ik geschept door een indraaiende auto. Ik voelde mezelf met mijn fiets over de motorkap heen overkop gaan en pal op mijn hoofd terecht komen. Het leek wel of ik even veerde. Het eerste wat ik deed was mezelf uitermate gelukkig prijzen met mijn nieuwe helm. De automoblist, een student zo bleek later, kwam meteen vragen of hij een ambulance moest bellen. Bij het zien van mijn fiets heb ik de arme jongen verrot gescholden. Hij voelde zich ontzettend schuldig, herhaalde telkens weer dat het zijn fout was, dat hij me niet gezien had. Uiteindelijk ben ik opgestaan. Op twee gezwollen knieën, een pijnlijke enkel en een gekneusde rib na lijk ik niets te mankeren. Voor de zoveelste keer geluk (bij een ongeluk) gehad. De student bracht me eerst netjes naar mijn fietsenmaker, die een taxatie gaat maken voor de verzekering, en daarna naar huis. In de auto besefte ik pas dat de jongen nog meer geschrokken was dan ik. Ik had en heb met hem te doen!

Onderweg

Een 'rondje vaderland' fietsend stop ik in Godsheide even om het graf van mijn ouders te bezoeken. Als er een hiernamaals bestaat, hebben ze onlangs gezelschap gekregen. We moesten afscheid nemen van mijn zus (64). De dood had z'n handen vol aan haar. Hoezeer haar lichaam het ook liet afweten, wat de oncologen ook beweerden, mijn zus klampte zich vast aan het leven. Het duurde meer dan een jaar eer ze capituleerde. Uiteindelijk is ze rustig ingeslapen. Arme zus! Zorg maar dat je niet teveel afkoelt, hoor ik mijn vader zeggen. En dus spring ik braafjes weer op mijn fiets.

Oefening in niet ergeren

Dat er het afgelopen februariweekend veel lente in de lucht hing was in het Mergelland goed te merken op de fietspaden en binnenwegen: allerlei soorten fietsers en wandelaars probeerden te profiteren van de zon. De oefening in niet ergeren begon dit jaar al vroeg: spookfietsers die meer oog hadden voor de omgeving dan voor de tegenliggers, naast elkaar rijdende pedaleurs die geen aanstalten maakten om plaats te maken, groepjes wandelaars die de hele breedte van de weg in beslag namen. Dat belooft voor de komende zomermaanden, want ook de motorrijders hebben de smalste binnenwegen ontdekt. Anticiperen dus, niet ergeren, minder drukke wegen opzoeken (voor zover die er nog zijn), zorgen dat je zelf geen hinder veroorzaakt en heel subtiel je rechtmatige ruimte opeisen. Op zo'n dagen denk ik wel eens aan vroeger. Ik kreeg m'n eerste racefiets op m'n elfde, in 1962 en werd vanaf die tijd samen met mijn broer regelmatig mee op oefening genomen door mijn vader. Het rondje (van circa 80 km) dat we vaak fietsten: Godsheide, Bilzen, Riemst, Eben Emael, Hallembay, Hautain St Simeon, Tongeren, Guigoven, Kortessem, Wimmertingen, Godsheide. We volgden (vroeg in de ochtend) gewoon de provinciale weg, de voornaamste verbindingsweg tussen Hasselt en Maastricht / Luik. De autoweg tussen Hasselt en Luik moest nog aangelegd worden, het wielertoerisme was nog uitgevonden, fietspaden bestonden nog niet en een stoplicht kwam je maar heel sporadisch tegen. Zo nu en dan reed er een auto, een vrachtwagen of een bus met een brede boog om je heen. Het was wel streng verboden om naast elkaar te fietsen, ik heb er ooit een proces verbaal voor gekregen. Om in een dergelijke rust te kunnen fietsen moet je nu naar ver afgelegen gebieden. Het is niet anders, het wordt waarschijnlijk alleen maar drukker. Dadelijk stap ik weer op de fiets, op maandagochtend kom je in de regel enkel wat verdwaalde gepensioneerde wielertoeristen tegen, mensen zoals ik.

Sjengen

Bijna een halve eeuw al woon ik in Maastricht. Op m’n negentiende kwam ik hier om een opleiding te volgen en ben nooit meer weggegaan. Ik heb hier altijd gewerkt, ik leerde hier mijn vrouw kennen, mijn zonen zijn hier geboren en opgegroeid. Het dialect dat hier gesproken wordt versta ik wel maar ik spreek het niet, het zou te verbasterd klinken. Ik ben dus een Maastrichtenaar maar geen Mestreechteneer. Zo mogen alleen de autochtone inwoners van sjoen Mestreech zich noemen. En enig chauvinisme kan hen niet ontzegd worden. Een rasechte Mestreechteneer noemt zichzelf graag een Sjeng, hij beschouwt het als een geuzennaam. Dat de lui van de boerenbuiten en de omliggende steden (die niet aan hun Mestreech kunnen tippen!) het als een scheldnaam gebruiken, deert hen niet.
De nieuwe eigenaars van Tweewielerspecialist George Walstock hebben een wielertrui laten ontwerpen waarop terug te vinden zijn: de naam Mestreech, de skyline van de stad, de wereldberoemde Ingel (engel) vaan Mestreech en de Ster (teyken der stadt Triecht). Ik heb zo’n trui besteld, niet alleen omdat ik ‘m mooi vind maar ook omdat hij herinneringen oproept aan de sterretjestrui waarin mijn vader jarenlang koerste. Toch heb ik even getwijfeld over de aanschaf. In onderstaand rijmpje kunt u lezen waarom:

In zo'n Mestreech-trui fietsen

als Belgische Maastrichtenaar

loop ik daarmee tussen al

die Sjengen geen gevaar?

Tom: Giro of Tour?

De parcoursen van de Tour en de Giro van 2019 zijn bekend. Moet Tom Dumoulin kiezen voor de hem op het lijf geschreven Giro of wordt het tijd dat hij alle schroom opzij zet en (eindelijk!) de Tour gaat winnen? De discussie wordt in kroegen en kranten, op internet, radio en TV gevoerd. Zelfs 'De Wereld Draait Door' wijdde er gisteren een item aan. Ik heb de uitzending niet gezien. Ik zag wel een bericht van Bert Wagendorp (Volkskrant / De Muur / Ventoux) op facebook voorbij komen. Naar aanleiding van de discussie op DWDD verwees hij naar een recent gedicht van mij om aan te geven dat ook hij vindt dat Tom voor de Tour moet kiezen. Allee, zo bewijst zelfs een wielergedicht zijn nut!

De eerste zeventien

Na meer dan twintig jaar weer een bundel 'serieuze' poëzie. Hoewel de koersfiets wel degelijk aan bod komt! Ik citeer de achterflap: 'Met een scherp oog voor detail en een vlotte dichterlijke pen haalt Miel Vanstreels bijzondere herinneringen boven uit zijn niet altijd even gemakkelijk verlopen jeugdjaren. Hij leidt ons niet alleen zijn eigen leven binnen, hij brengt de lezers soms ook ongewild terug bij hun eigen kindertijd. Zowel de levenskracht als de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan ontroeren door de fraaie beelden die de dichter oproept. Stille momenten van klein geluk en oprecht verdriet wisselen elkaar af. Vanstreels schuwt niet om zijn emoties te laten zien. De confrontatie die hij met de eerste zeventien jaar van zijn leven aangaat geeft zijn poëzie een spankracht die overtuigt en ontroert.'
Meer info is te vinden op de website van de uitgever. En op Meander is een uitgebreide recensie te lezen.

Tante Irma & Willie

Willie Verhegghe (1947) is ongetwijfeld de meest bekende wielerdichter in ons taalgebied. Hij publiceerde een aantal wielerbundels (zoals 'Tourmalet' en  'Door de Muur'), hij is hofdichter van het literair wielerblad 'de Muur,' zijn gedichten zijn (op o.a. plexiborden en een grote kassei) te lezen op en rond de Muur van Geraardsbergen, hij was te gast bij 'Vive le vélo', zijn gedicht 'Renners sterven niet' wordt veelvuldig geciteerd. Als Willie het over de koers (en alles daaromheen) heeft wordt hij lyrisch, hij schuwt dramatiek noch heroïek. In een voor iedereen begrijpelijke taal laat hij zijn passie en betrokkenheid stromen. Het zien van een foto, die in 1947 genomen werd van mijn vader en zijn zus (mijn tante) Irma, inspireerde Willie tot onderstaand gedicht:

Zoals zij staat fier te zijn
naast haar grote broer die koerst en
met hoge lederen helm de hemel tart:
ik zie fierheid in haar oog en rijkdom,
neen, niet in de sacoche die ze omklemt
maar in haar houding van
'zie me hier staan in dit gezegend jaar
waarin ver weg in Denderleeuw 
een dichtertje geboren wordt
dat later over mij zal schrijven
met een pen vol tederheid en
diepe liefde voor de koers'.

© Willie Verhegghe

Meer over tante Irma lees je hier

Egmond aan Zee

Met mijn eega een aantal dagen gefietst in Noord-Holland. Standplaats was Egmond aan Zee. We stippelden vier tochten uit op het fietsroutenetwerk. De eerste (76 km) leidde ons rond het Alkmaarder en Uitgeestermeer met een verrassend ommetje langs de molens en museumpjes van de Zaanse Schans. Een mooie tocht, mede dank zij het heerlijk nazomers weer. Voor onze tweede tocht (72 km) moesten we met de trein naar Den Helder waar we de veerboot namen naar Texel. Aan de westzijde van het eiland waaiden we in een oase van rust en stilte met windkracht vier over pachtige bos- en duinpaden. Op de terugweg langs de oostzijde belandden we op de Waddendijk: langs de zee op, met de wind op kop. Geregeld werden we omgeleid wegens werkzaamheden. Na bijna twee uur stoempen fietsten we regelrecht de veerboot op. Tocht drie (67 km) reden we al eerder: vanuit Egmond naar Callantsoog en met een kleine omweg door het binnenland weer terug. We peddelden door loof- en naaldbossen, tussen hoge witte zandduinen, langs helmgras en heide, met de Noordzee geregeld binnen oog- en oorbereik. Op de terugweg lieten we ons dit keer niet verleiden tot stoempwerk: tegen de wind in slenteren kan ook! Voor tocht vier moesten we weer met de trein, naar Hoorn dit keer. Van daar fietsten we langs het IJsselmeer richting Enkhuizen. Omdat Paula steeds meer last kreeg van een blessure aan een achillespees maakten we in Enkhuizen rechtsomkeer. Onder een blauwe hemel, met een zomers zonnetje, zonder al te veel wind en met voortdurend zicht op het weidse meer was het alsof we op een boulevard vol fietsgeluk pedaleerden. Ondanks de pijn genoot ook Paula. Morgen nemen we de trein terug naar huis. Hopelijk staat er niemand op een station met een mes te zwaaien waardoor heel het Nederlands treinverkeer ontregeld wordt. Dat was namelijk op onze heenreis het geval: we deden er geen drie maar zes uur over om van Maastricht in Alkmaar te geraken!

Met een pen in de hand of op een fiets

'Het is nog niet vastgesteld of Miel Vanstreels ter wereld kwam met een pen in de hand of op een fiets.' Zo opent Wim van Til zijn recensie van Lekker afzien zuivert het gemoed op De VVL-Boekhouding. Verder lezen kan aldaar.

Rockabike

In 2013 begonnen Chantal Le Doux en Dirk Bours, beeldend kunstenaars en fanatieke fietskoeriers, met het opknappen van klassieke retro racefietsen. Ik citeer: 'De fietsen worden met liefde gerestaureerd of omgebouwd tot een onderhoudsvriendelijke op maat gemaakte fiets. Oude opgelapte stalen (gelugde) frames van merken uit de roemruchte wielerhistorie worden voorzien van mooie, opgepoetste, handgemaakte oude onderdelen. Maar evengoed met aparte frisse nieuwe onderdelen.' Hun werkplaats, Vive le vélo, is gevestigd in de voormalige Maastrichtse Brandweerkazerne. De fiets als bruikbare kunst!
In het Belgische Zonhoven ging Manfred Kwakman onlangs online met zijn Rockabike. Hij gaat, niet alleen in taalgebruik, nog een stapje verder. Ik citeer: 'Rockabike is de place to be voor wie op zoek is naar een hippe en unieke vintage mountainbike with attitude, of een te gekke omgebouwde fiets. Retromountainbikes en bike conversions zijn ons ding! Wij toveren met een onstuitbare passie oude mountainbikes en (dames)fietsen om tot unieke, gepimpte tweewielers met een ongeëvenaarde cool.' Bestemd voor wie 'een blitse one of a kind vintage mountainbike,' wil hebben 'die rock-’n-roll uitstraalt.' Het dient gezegd: in zijn portfolio zitten prachtige exemplaren.
Fietsen doe je niet (alleen) meer om je te verplaatsen en/of om te koersen, fietsen is een lifestyle geworden. De vervlogen tijden zijn er om nostalgisch aan terug te denken én om de toen geproduceerde materialen om te bouwen naar iets nieuws, iets cool. Manfred gebruikt daarbij ook gereedschap uit die vervlogen tijden: hij is namelijk de echtgenoot van de dochter van mijn broer, en die erfde zowel de werkbank als het gereedschap van mijn vader, zowat de hele tweede helft van de vorige eeuw fietsenmaker van beroep!

Staf

Een hoogzomerse herfstdag. Paula, mijn eega, en ik stappen rond het middaguur op de fiets voor een rondje van 45 km. Wandelen op de pedalen. In Eijsden nemen we het veerpont over de Maas. We krijgen gezelschap van twee Belgische toerfietsers. Ze zijn vanmorgen vroeg vanuit Dessel (Antwerpse Kempen) vertrokken voor een rondje Voerstreek, een tocht van 200 km. De oudste van de twee heet Staf, hij blijkt 81 jaar te zijn. Paula en ik spreken onze bewondering uit. Staf glimt van trots. 'Wat een bink hé, hij fietst gemiddeld 25.000 km per jaar,' zegt zijn compagnon. 'Dit jaar door omstandigheden wat minder,' aldus Staf. Hij zal de 22.000 net niet halen! Vijf keer per week gaat hij pad, voor minder dan 100 km haalt hij zijn fiets niet van de haak. En Paula vindt mij met mijn jaarlijkse 7000 km al fanatiek! Aan de overkant van de Maas scheiden onze wegen. Paula en ik fietsen richting Eben-Emael, Wonck, Zichen, Herderen. De forse tegenwind, twee pittige beklimmingen en het Haspengouwse heuvelland zorgen er voor dat er van wandelen weinig in huis komt. Na Herderen, met Maastricht in zicht, krijgen we eindelijk wind in de rug. Staf is op dit moment naar schatting nog 40 km met tegenwind van huis!

Rechts: Staf

De Heren Heuvelrug Classic

Sinds 2003 mag ik geregeld een weekend lang gaan fietsen met de heren (mijn twee zonen en een zestal vrienden van hen). We waren o.m. in de Franse Alpen (vier keer), de Vogezen, de Italiaanse Alpen, Luxemburg, de Vulkaaneifel, het Zwarte Woud en de Ardennen. Dit jaar kon de trip naar de Dolomieten helaas niet doorgaan. Hij wordt vervangen door de eendaagse Heren Heuvelrug Classic, een tocht van 110 km rond Utrecht. In het hooggebergte is het voor mij makkelijker fietsen: iedereen rijdt in z'n eigen tempo de cols op, als het moet vertrek ik gewoon een half uur eerder dan de anderen. Op het vlakke is het afzien: ik moet me te pleuris fietsen om die mannen niet al te zeer op te houden. En dat heeft niet alleen met mijn leeftijd te maken maar ook met mijn (gebrek aan) talent. De afgelopen maand heb ik geprobeerd wat meer op snelheid te trainen. Of het nut heeft gehad moet vandaag blijken. Degenen die dit jaar door omstandigheden het minst gefietst hebben zijn er niet bij. En dat is vooral jammer voor mij! We vertrekken om 11u richting Ruiterberg. Mijn teller geeft de eerste tien kilometer gemiddeld 28, 29 km aan. Benieuwd hoe lang ik dat volhoud. Na een half uurtje vind ik een lekker plekje achter in de groep. Het maakt niet uit dat de snelheid nu boven de 30 ligt. Ook op de Wageningse-berg hoeft er niet (alleen) op mij gewacht te worden. En dat geldt al helemaal op de Grebbeberg. Tussen km 50 en 70 blijft het tempo rond de 30 schommelen. Bij dit mooie weer in deze prachtige omgeving geeft het een heerlijk gevoel zonder moeite mee te kunnen peddelen. Als we de Lekdijk opdraaien zetten de snelle jongens zich op kop en gaat de teller naar de 40 km per uur. Ik heb het buitenblad nog nooit zo veel gebruikt als vandaag. Ik moet behoorlijk diep gaan maar ik ben niet degene die moet lossen! Dat alleen al! Na 100 km staat er 28,9 gemiddeld op de tellers, en dat voor iemand die normaliter al heel gelukkig is als hij op zo'n parcours 24 gemiddeld haalt! Terwijl de heren vooral blij zijn elkaar weer eens te zien om al fietsend en natafelend bij te praten, is mijn (oude) dag om heel andere redenen meer dan geslaagd!

Voor het eerst

Heuvels en cols zijn er om (zonder tussenstops) omhoog te fietsen. Tot gisteren is me dat vier keer niet gelukt. In 2003 kreeg ik op de Col d'Ornon een dusdanige inzinking dat ik niet meer verder kon. Het was bloedheet en ik had al enkele beklimmingen in de benen. Ik werd opgehaald door een bezemwagen. Een dag later reed ik fluitend de Glandon op. Zo gaat dat. Drie keer moest ik van de fiets op hellingen met stukken boven de 25% (San Genesio Edelweiss, Hohe Acht en Montée du Herrenberg). Eén van de rijmpjes die het goed doen als ik moet voorlezen tijdens een wieleravond gaat als volgt:

Wat deed Miel V
op de Redoute

hij stapte af
en ging te voet

In werkelijkheid ben ik de Redoute al verschillende keren opgefietst en nooit afgestapt. Het oorspronkelijk versje gaat over Albin O, een collega, die er wel van de fiets moest. Hij was zo verguld met het rijmpje dat hij teleurgesteld reageerde toen ik het enkele jaren later bijstelde (vanwege de zelfspot & ironie)!
Gisteren dus. Ik fietste na de Loorberg richting Landsrade en Gulpen toen ik tijdens het schakelen iets voelde knappen: de kabel van mijn derailleur! Ik was verplicht om met de 34x11 (of 50x11) naar huis te fietsen. Daar kom ik geen heuvel mee op, en ik moest er minstens één omhoog. Ik koos voor de kortste pijn: de Piemert, 800 meter lang met 400 meter aan 10%. En daar liep ik dan: voor het eerst in mijn leven met een een racefiets in de hand een Limburgse heuvel op! Ik vergat zelfs een foto te maken. Maar zoals zo vaak is de H.Maagd me genadig: ik mijn archief zit uiteraard een foto van de kapel aan de voet van de klim!

Senryu van de maand

Het maandblad ‘Fiets’ start vanaf deze maand een (kleine) nieuwe rubriek. De lezers worden uitgenodigd / uitgedaagd om een senryu te schrijven. Aanleiding is het verschijnen van mijn bundeltje ‘Lekker afzien zuivert het gemoed’, waar in het augustusnummer aandacht aan wordt besteed.  Veel meer kun je als wielerdichter niet wensen!

Klik op afbeelding voor vegroting

Een avontuurlijke tocht!

Gisteren de nieuwe Ravel 7 (La Meuse à Vélo) gaan verkennen. Ons groepje bestond uit twee dames en drie heren en we fietsten voor het eerst in deze samenstelling. Bijna een halve eeuw geleden leerden we elkaar kennen tijdens een opleiding in een Maastrichts ziekenhuis. Als je de bewegwijzering op het fietsroutenetwerk in Belgisch Limburg als norm neemt, valt er veel aan te merken op de andere netwerken in de Euregio, ook op de Ravel 7. Of lag het aan ons gekeuvel, gebabbel en gekwebbel? Hoe het ook zij, het missen en verkeerd interpreteren van bordjes bracht ons wel bij een prachtig (verwaarloosd) kapelletje ter ere van Maria Immaculata, de Onbevlekte Ontvangenis. We verzeilden verderop op een kasseistrook die overging in een doodlopend bospad en voor Luik kwamen we terecht op een industrieterrein waar we onder een boomstammen ladende mobiele kraan door moesten. Op de terugweg werd het nog leuker: enkele fabrieksarbeiders sommeerden ons rechtsomkeer te maken! Een volgende keer kunnen we beter een route kiezen waarop je onmogelijk kunt verdwalen. Wat me overigens nog opviel: we verbazen ons bij tijd en wijlen over chillende jongeren en klessebessende senioren die met z'n drieën naast elkaar (blijven) fietsen op een fietspad. We deden gisteren precies hetzelfde! Zo nu en dan!

Asch

De afgelopen week drie keer vanuit Maastricht in Asch (As bij Genk) beland. Vorige week dinsdag wilde mijn dierbare echtgenote een vlak rondje van 60 km door de Kempische bossen fietsen. In As dronken we een kop koffie in een brasserie, een gerestaureerd stationnetje. Het oorspronkelijke gebouw werd in gebruik genomen in 1876, bij de opening van de spoorlijn Hasselt-Maaseik. De afgedankte spoorlijn wordt geëxploiteerd door het Kolenspoor, een groep vrijwilligers die nostalgisch spoorwegmaterieel opknapt en onderhoudt. Afgelopen zaterdag, op de Belgische nationale feestdag, kwam ik er terecht tijdens mijn jaarlijks tochtje met een jeugdvriend. Uiteraard fietsten we ook even door Godsheide, ons geboortedorp, waar het kermis was. Doorgaans eindigt de Tour rond Godsheide-kermis. Dat was vijftig jaar geleden ook het geval. Jan Janssen reed Herman Vanspringel op de slotdag uit de gele trui:

Mijn Vlaamse moeder
was zeer gecharmeerd

van die Hollandse
coureur die zo beschaafd
praten kon,

op de avond
van 21 juli 1968
schreef ze hem
een brief

waarin ze hem
uitgebreid feliciteerde
met het winnen
van de Tour,

het standaard kaartje
waarmee Jan haar
bedankte

heeft tot haar dood
ingelijst
op het dressoir
gestaan,

een bron van ergernis
was het voor al wie
met Vanspringel
was begaan

En vanmorgen moest ik andermaal naar As. Ik had er afgesproken met een kostschoolgenoot die in Bree woont. Altijd goed voor het ophalen van herinneringen, zoals:

Avondstudie anno 1963

Tussen acht en half negen
en alleen dan mocht er 
gelezen worden,

de surveillerende pater
betrapte me om zeven uur
met een spannend boek,

een half uur later 
dacht ik dat hij me
uit het oog verloor,

het kostte me 
een pijnlijk 
gloeiend oor

Welk spannend boek ik aan 't lezen was? Ik denk één van de Winnetou's van Karl May!

Bikkels & malloten

Volgende week zou ik met mijn zonen en enkele vrienden van hen in de Dolomieten gaan fietsen. Helaas, de een brak zijn sleutelbeen, de ander ging door zijn rug en nog een ander kreeg weer last van een oude knieblessure. Gezien de weersverwachtingen in het gebied is het niet eens zo erg dat de trip gecanceld werd. En daarbij, de Bleke Bergen liggen er volgend jaar ongetwijfeld nog even aanlokkelijk bij. Om mijn voorbereiding toch een een doel te geven fiets ik vandaag in alle vroegte naar de Eyserbos (900 meter lang, 9,3% gemiddeld, 17% maximaal). Ik wil peetvader worden van die helling, net zoals ik een aantal jaren geleden peetvader werd van de Gulpenerberg en de Doodeman. Daarvoor moet ik (op één dag) 25 keer naar boven. Dan krijg ik wederom een Ironbig van de organisator (Brévet International des Grimpeurs). Of me dat gaat lukken? Onder een strak blauwe hemel begin ik om 7u50 aan de eerste klim. Het ziet er naar uit dat ik merendeels in de schaduw kan fietsen. Tot het bos gebruik ik de 34x28, voor het steile stuk schakel ik naar de 34x32. De wind waait uit het noorden en dat zorgt voor een heerlijke afkoeling tijdens de afdaling. Tien minuten heb ik nodig om te klimmen, af te tekenen en te dalen. Op het gemak naar boven, goed drinken (even verderop ligt een winkeltje) en om het uur een krentenbolletje. Voor de rest is het toeleven naar: 5 beklimmingen (het gaat prima, ik geloof dat de Eyserbos en ik echt vriendjes worden!), 10 beklimmingen (ik mag niet mopperen, wat hijgen en kreunen al die mij voorbij fietsende gasten toch!), 15 beklimmingen (het gaat beter dan ik dacht, maar mag ik toch een paracetamolletje!), 20 beklimmingen (nu mag ik echt aftellen), 25 beklimmingen (ik heb het gehaald!). Om 12u10 kan ik weer huiswaarts. De Sibbergrubbe (met zijn 2 km aan 5%) doet me meer pijn dan de Eyserbos! Volgens het profiel van Klimtijd.nl heb ik dus 22 km aan 9,3% geklommen, waarvan 5 km aan 16 á 17%. Dat kan al gaan. Bijzonder voor een jongetje van 67? Ach, Roger uit Kanne, een leeftijdgenoot, trok veertien dagen geleden zonder al te veel voorbereiding naar Luik om op het grondgebied van de Vurige Stede 40 lamentabele hellingen op te peddelen. Als je het over bikkels & malloten hebt!

Tien redenen waarom ik (graag) fiets

Hoe - door wie en wat - komt het dat ik zo graag fiets?
1.Door mijn vader. Op mijn elfde kreeg ik mijn eerste racefiets en sinds die tijd nam hij mij (en mijn broer) geregeld mee 'op oefening'. Nergens was ik dichter bij hem dan op de fiets.
2.Door mijn jongensdromen. Als kind wilde ik graag coureur worden en de hoogste bergen uit de Tour beklimmen. Als een jongetje van vijf, zo kijk ik nog steeds het liefst naar de koers.
3.Door het rustgevende. Nergens vindt mijn hoofd zoveel rust als op de fiets: lekker afzien zuivert het gemoed!
4.Door het meditatieve: op de fiets lijken mijn gedachten zich te ordenen, de woorden zoeken er hun plaats op in een zin.
5.Door mijn gezin. Ik heb het geluk dat mijn vrouw en mijn zonen graag fietsen. (Met mijn zonen en hun vrienden mocht / mag ik geregeld op fietsweekend.)
6.Door kompanen, met wie ik tradities in ere hield en houd.
7.Door de koers: ik vind het heerlijk om heuvelzones, cols en finales uit bekende koersen aan mijn palmares toe te voegen. Ook dwaze ondernemingen kunnen mij bekoren.
8.Door de vreugde van het leveren van een prestatie in een zielstrelend decor: daar heerst kilometers lang het esthetisch & atletisch genot, daar wordt er aan mijn ziel gepeuterd, daar voeren adrenaline & endorfine een vrolijk dansje op.
9.Door de gezondheidsgedachte, geregeld fietsen kan geen kwaad, hoewel, je moet wel de stoeprandjes mijden!
10.Door het gebrek aan rijbewijs en auto is de fiets mijn/ons enige vervoermiddel.

Lekker afzien zuivert het gemoed

Volgende week verschijnt 'Lekker afzien zuivert het gemoed', een bundel met een keuze uit de senryu's die ik de afgelopen jaren schreef. Het boekje (40 pagina's, 68 senryu's) kost € 10 en is verkrijgbaar bij o.m. Boekenroute. Voor de omslag mocht ik gebruik maken van een afbeelding van het schilderij Loewieke van Rob Brouwers, de in 2016 overleden kunstschilder uit Voeren die in zijn jonge jaren ook een begenadigd amateur-wielrenner was. Senryu is een op het zenboeddhisme geïnspireerde Japanse dichtvorm, die in de achttiende eeuw ontstond als reactie op de haiku. Een senryu bestaat, net als de haiku, uit drie regels van 5-7-5 lettergrepen. Gaat het in de haiku om 'de puurheid van de natuur', in de senryu staat  'de onvolmaakte mens' centraal. Ideaal dus voor iemand die niet vies is van enige zelfspot en ironie!

Overmoedig geweest –
mezelf op klaarlichte dag 
het licht uit gefietst

Mijn vader & zijn koersfiets

Op steeds meer websites, blogs en facebookpagina's zie je wielerfoto's van (heel) vroeger voorbijkomen. Altijd mooi om te zien. Vind ik toch.Tijd dus om mijn erfenis, de foto's van mijn vader & zijn koersfiets, toe te vertrouwen aan het het wereldwijde web. Hier klikken voor al dat fraais!

Lekker uit de wind

Gisteren voor het eerst dit jaar gaan fietsen met Dré. Sinds vorig jaar heeft hij een nieuwe eigentijdse racefiets, een Trek. Dré kan naar eigen zeggen niet langzaam een helling op fietsen: om niet stil te vallen moet hij stevig doortrekken. Voor een steile kuitenbijter als de Doodeman gebruikt hij niet eens zijn kleinste versnelling (34 x 24). Bij de tweede klim van de dag al deed ik geen moeite meer hem te volgen. Zo hard als hij bergop fietst, zo gemoedelijk pedaleert hij op het vlakke. Op het tweebaans fietspad van Margraten naar De Planck reed hij voor me. Dré geneerde zich er niet voor om een eindje lekker uit de wind te gaan zitten achter een snelle en charmante jongedame op een e-bike. Ik had alle tijd om al fietsend een foto te maken van het schouwspel.

Vijfde Rondje Ritz

Het Rondje Ritz wordt dit jaar vanuit Haanrade gereden. Veerle en Joey, behorend tot de generatie van de kleinkinderen van de naamgevers, hebben er een echte Drielandentocht van gemaakt. Via Duitsland gaat het naar België en van daar weer terug naar Nederland. Een rondje van 70 km met circa 1000 hoogtemeters. Dat er gezweet zal worden staat vast. Met zeven heren en twee dames begeven we ons op weg. Op de klim naar het Drielandenpunt spat het peloton uit elkaar. Er wordt gezucht en gekreund. Het klimmen richting Sippenaeken en Teuven is voor enkelen extra benauwend vanwege het warme weer. Anderen leggen er bergop duchtig de pees op. Op iedere top wordt er netjes gewacht. De enige die de weg kwijt raakt is Jacques, de bestuurder van de bezemwagen. Na de appeltaartpauze wachten de Loorberg en de Camerig, waar Jacques mooie foto's maakt. Op de Wittemerberg en de Mingersberg worden de verschillen nog wat groter, maar het toetje (de steile Jeeteberg) en het eind zijn in zicht. Eerst wordt het graf van de (groot)ouders Ritz in Terwinselen bezocht, later het voormalig (groot)ouderlijk huis. Opvallend in deze editie: de behoefte van de kleinkinderen om hun grootouders te gedenken en herinneringen op te halen!

Hekel

Naar aanleiding van mijn vorig stukje (Fietsen of rijden?) kreeg ik verschillende mailtjes met de vraag of ik een hekel heb aan berijders van elektrische fietsen. Zeker niet, hoewel, ik voel weinig sympathie voor (relatief) jonge mensen op een elektrische fiets die (zo nodig & hinderlijk) een stukje willen koersen met wielertoeristen. Voor het overige, zie volgende senryu's:

Deemoedig opzij
voor een elektrisch geladen
seniorenbond

of

Oud en slechthorend
fietsen ze breed voor je uit -
wees hen genadig

Fietsen of rijden?

Vanavond hoorde ik op het nieuws dat het vandaag Wereld Fietsdag is, de eerste, uitgeroepen door de Verenigde Naties. Met als doel het fietsen te bevorderen en extra aandacht te schenken aan de fiets en alles wat daarmee te maken heeft. Dat verklaart wellicht waarom ik in het Mergelland verschillende uiteenlopende fietsactiviteiten zag. Op de Cauberg werd ik, gespecialiseerd in langzaam bergop fietsen, gepasseerd door een groepje veertigers op uiterst gesofisticeerde e-bikes. De dames en heren vlogen me met een grote yuppie-smile voorbij. Ik vroeg me af of zij thuis en/of op het werk gaan vertellen dat ze de Cauberg zijn op gefietst! Volgens van Dale is een fiets een tweewielig voertuig dat wordt voortbewogen door op pedalen te trappen. Bij een elektrische fiets wordt  een deel van de voor het trappen benodigde energie geleverd door een of meer accu's. Fietsen wordt omschreven als: zich op een fiets voortbewegen. Wordt het tijd dat we ophouden met zich op een elektrische fiets voortbewegen fietsen te noemen? Je fietst niet op een e-bike, je rijdt ermee of erop, net zoals je met een solex, vespa, brommer, scooter of motor(fiets) rijdt. Toch? Of heb ik het mis?

Imposant

Pas terug van een rondreis in Polen. Het was voor het eerst dat mijn eega en ik ons waagden aan een bustour met voornamelijk senioren. We bezochten verrassend mooie stadjes en steden (zoals Wroklaw, Krakau, Warschau, Frombork, Torun, Wadowice, Sandomierz) en kregen rondleidingen op de Leninwerf (in Gdansk) en het Egblagskikanaal, in een zoutmijn (Wieliczka), het Copernicus Museum en in (het stil, héél stil makend) Auschwitz/Birkenau. Bevlogen gidsen vertelden ons over de navrante geschiedenis van hun volk. Ook hun zorgen over de huidige politieke situatie kwam aan bod. De razendsnelle ontwikkeling die het land doormaakt is niet terug te vinden in de beleving van het katholieke geloof. In veel kerken waande ik me in mijn kinderjaren, de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Enig nostalgisch genoegen kon en wilde ik niet onderdrukken. De hotels die op hun websites fitnessruimte dan wel fietsverhuur beloven, bleven danig in gebreke. Tot verdriet van de wielertoerist die in volle voorbereiding is op de Dolomieten:

Bustour door Polen -
imposant maar geen zegen
voor rug en benen

Fietsstroken

De afgelopen jaren werden tal van wegen in het Mergelland opnieuw ingericht. De fietser vaart er wel bij. Daarom is het opmerkelijk dat er bij de recente werkzaamheden aan de Bronckweg (van Gronsveld naar Cadier en Keer) geen rekening is gehouden met fietsers. Ondanks het feit dat die weg onderdeel is van twee bordjesroutes (lus 3 Amstel Gold Race / verbinding tussen de knooppunten 5 en 66 in het fietsroutenetwerk). Dat er geen vrijliggend fietspad kon aangelegd worden, is begrijpelijk. Maar dat er zelfs geen (rode) fietsstrook is voorzien, doet de wenkbrauwen fronsen. Vanmiddag peddelde ik met mijn eega over de niet al te brede weg. We zagen menig fietser schrikken van de voorbij razende auto's. Zeker in de flauwe bochten waar sommige bestuurders op de rem moesten gaan staan omdat ze de tegenliggers niet zagen aankomen. Mijn dierbare echtgenote krijg ik hier in ieder geval niet meer mee naartoe!

In vervoering

Het is al weer zes jaar geleden dat ik steile Houtepen-heuveltjes opzocht. Ik haast me met tegenwind richting Visé en Argenteau waar ik de Sarolay te snel omhoog probeer te fietsen. Op de eerste vijfhonderd meter van la Vielle Voie (14 en 15%) in Cheratte heb ik nog steeds niet in de gaten waarom het me ooit gelukt is op één dag 50 van die hellingen op te peddelen. Zover ben ik gelukkig wel in Wandre, aan de voet van de Rue Tesny: op de 34 x 32 zo langzaam mogelijk naar boven! Dat was dus de manier. En die truc helpt me ook met redelijk gemak de Côte de la Xavée en de Bois la Dame (Wandre) op. Voor vandaag is het genoeg geweest. De lettergrepen van mijn senryu over de Rue Tesny tellend, twijfel ik over het laatste woord:

Steil en roemruchtig –
zo'n muur waarop ik mijn ziel
in vervoering klim

Moet het klim of klom zijn? Raakte mijn ziel vandaag echt in vervoering of is dat verleden tijd?

Bloesem

Vandaag naar m'n zus in Heusden-Zolder gefietst. Via mijn geboortedorp Godsheide. Het boerendorp van mijn jeugd is langzaam maar zeker een villawijk van het chique Hasselt aan 't worden. Meteen ook even naar het graf van mijn ouders geweest. Ze hebben een mooi plekje: aan de rand van het kerkhof, tussen heel veel groen. Langs het Albertkanaal kwam ik op de F5 terecht, een onderdeel van het nieuwe fietsostrade-netwerk in Vlaanderen. Indrukwekkend: het wordt voor de fietser steeds aangenamer en makkelijker gemaakt. Dat is iets moeilijker in Haspengouw. Vanuit Heusden-Zolder maakte ik een ommetje door dat glooiend gebied. In de regel zie je weinig fietsers op de smalle betonbanen van het fietsroutenetwerk. Vanmiddag echter waagden velen zich elektrisch ondersteund aan de hellingen en dat heeft uiteraard alles te maken met de bloesemende boomgaarden. Terug thuis had ik 125 km op mijn teller staan. Je bent gepensioneerd en je wil wat, op een  hoogzomerse vrijdag in april!

Rondje steil

Morgen worden de wegen van mijn thuisland weer bezet door 17.000 Amstel Gold Race-toerfietsers. Mijn dierbare echtgenote en ik wijken derhalve uit naar mijn vaderland voor een tochtje door de Kempen. Om toch wat Amstel-sfeer te proeven en als voorbereiding op de Fedaia fietste ik vanmiddag een rondje van 64 km waarin ik de steilste hellingen (Keutenberg, Gulpenerberg, Kruisberg en Eyserbos) van twee kanten moest beklimmen. Hoe het ging? Dank zij mijn nieuwe 11-speed cassette kon ik op de steilste stukken met een 34 x 32 naar boven. En dat deed ik zonder me te generen. Heerlijk, zo'n kinderverzet!

De bleke bergen

Ik mag dit jaar weer met een aantal heren mee. Een lang weekend fietsen in de Dolomieten, het land van de monti pallidi oftewel de bleke bergen. Standplaats wordt Arabba, waar we in een fietsershotel logeren. We kunnen kiezen uit een aantal tochten. Daar zit uiteraard de beroemde Sellaronda bij, een rondje van 55 km over de Pordoi, de Sella, de Gardena en Campolongo. Een ommetje van 65 km brengt ons (hopelijk) over de Fedaia (met zijn 5 lamlendig steile slotkilometers). Bij genoeg adem kan er onderweg genoten worden van de bijzonder mooie uitzichten op het Marmolada-gebergte. Uiteraard mag een bezoek aan de Giau niet ontbreken. In dat rondje van 85 km moeten ook de Falzarego en de Campolongo beklommen worden. Verder zijn er nog een aantal varianten mogelijk. Voor mij wordt het een weerzien met het gebied. Hopelijk een prettig weerzien, want op de Giau ben ik ooit duizend doden gestorven:

Hij lonkt weer - de col
waar ik (een klim lang) de eed
van nooit meer zwoer

Hoesberg

Al bijna een halve eeuw fiets ik geregeld vanuit Slenaken via Noorbeek en Mheer richting St Geetruid en Maastricht. Daarbij moet ik over drie kuitenbijters die, al naargelang de kilometers die ik die dag in de benen heb, behoorlijk pijn kunnen doen. Het begint met de Piemert in Slenaken. Noorbeek uitfietsend wacht het Mheerelindje (ook wel Grensheuvel genoemd) en van daaruit gaat het in dalende lijn, de Noorbeekerweg af, naar de voet van de Dorpsstraat in Mheer. Vorige week zaterdag werd de Volta Classic gefietst. Op de website van de organisatie las ik dat de renners in de finale van Noorbeek naar Mheer moesten: Mheerelindje op, Noorbeekerweg af en dan niet de Dorpsstraat maar de Hoesberg op. De Hoesberg? Nooit van gehoord. Waarom wordt de Dorpsstraat opeens Hoesberg genoemd? In alle overzichten van hellingen (buitenlands of binnenlands), in alle routetbeschrijvingen (van toertochten en wielerwedstrijden) heeft men het over de Dorpsstraat. Internet raadplegend kom ik er na héél lang zoeken achter dat de klim van de Dorpsstraat door de inwoners van Mheer de Hoesberg wordt genoemd. Hoes is dialect en verwijst naar huis, meer bepaald naar het stenen huis, het kasteel op de top. Wat mij betreft mag de naam overgenomen worden, voortaan fiets ik niet meer de Dorpsstraat maar de Hoesberg op! Over de uitspraak zullen de meningen ongetwijfeld verschillen: gebruik je een langgerekte dialect-oe of gewoon een korte, zoals in platenhoes (of Johnny Hoes)?

In de etalage

Wielertoeristen die door de Maastrichtse Hondstraat lopen doen er goed aan even te stoppen bij de Vintage de Luxe Shop. In de etalage hangt een zeefdruk die als titel meekreeg: No more heroes - Lance Armstrong. Hij is gemaakt door Plastic Jesus, een straatkunstenaar uit Los Angeles. Uit de oplage van 20 stuks zijn er twee verkrijgbaar is deze shop. Kostprijs: €840, per stuk.

Lance in het geel
op een Trek met bloedinfuus –
gezeefdrukt verdriet

Nieuwe finale

De nieuwe finale-lus van de Amstel Gold Race gefietst. Na de laatste beklimming van de Cauberg en de Geulhemmerberg worden de brede en/of overzichtelijke wegen richting Maastricht, Bemelen en Vilt (finish) daar waar mogelijk ingeruild tegen smalle, bochtige straten zodat eventuele vluchters makkelijk uit het zicht kunnen blijven van de achtervolgers. Want daar gaat het natuurlijk om: er moet minder afgewacht en meer aangevallen worden door de heren coureurs. Bijkomend voordeel van de nieuwe finale: het ontbreken van rotondes en (al te veel) vluchtheuvels. Het gaat steeds meer op 'vroeger' lijken, en dat geldt niet alleen voor de Amstel Gold Race, maar ook voor die wedstrijden waarin geitenpaden en grindwegen worden opgezocht: de koers heeft heimwee!

Richting laatste kilometer: 2 km 'veldweg'.

Denkend aan Limburg

Ik ben geboren en opgegroeid in Belgisch Limburg, sinds mijn negentiende woon ik in Nederlands Limburg. Voor de mensen waar ik vandaan kom ben ik uitgeweken naar Holland, voor de mensen hier ben ik een Belg. Het dialect van mijn jeugd - het Godsheidens of beter, het Godskes - gebruik ik alleen nog als ik mezelf vermanend toe moet spreken. Het dialect van de stad waar ik woon - het Mestreechs - versta ik na 47 jaar uiteraard wel, maar ik me waag me niet aan het gebruik ervan. Een enkele keer krijg ik een uitnodiging om mee te werken aan een bloemlezing met bijdragen in het ... Limburgs. Met een woordenboek en wat hulp van de redactie lukt het me wel één of meerdere van mijn versjes te vertalen in het Mestreechs. Uitgeverij Tic publiceert nu de 18e editie van Platbook. Thema is dit keer Dinkend aan Limburg. Daarin is een senryu van mij opgenomen en uiteraard gaat die over fietsen, want als ik al enige verbondenheid met (Nederlands) Limburg voel, dan is het met het glooiend Zuid-Limburgs landschap, met de heuvels, met de wielerhistorie, met de talloze veldkuisen en kapelletjes!

Fietsentere                                               

Euver achttien klums                                         
in het lefelijk Melgerland -                              
stéllekes gesloop    

of, in het Nederlands:

Wederom

Over twintig heuvels
door het lieflijk Mergelland -
zachtaardig gesloopt

                                   

Fietsen in Porto

Met mijn eega enkele dagen in het tegen de heuvels gelegen Porto geweest. Een cadeautje van onze zonen, omdat we (al meer dan) veertig jaar elkaars leven delen! Porto wordt terecht de stad met de vele gezichten genoemd. Nauwe stegen met verpauperde huizen en brede straten vol prachtige gebouwen lopen er in elkaar over. We verkenden de stad en zijn highlights o.a. middels een begeleide fietstocht. Dat gebeurde in dalende lijn, van de bovenstad naar beneden, naar de oevers van de Douro. Kasseienstraatjes met stijgingspercentages van 20 % werden gemeden! Porto heeft (nog) geen fietscultuur. De weinige fietsers rijden meestal over de trottoirs. Dat deden wij dus ook. Je hebt er wel een goed functionerende fietsbel bij nodig. Een dag later huurden we fietsen en volgden de Douro tot aan zijn monding. Van daar fietsten we een heel eind langs de Atlantische Oceaan. Weidsheid en golven waren onze gezellen. Ik kan me goed voorstellen dat mensen verliefd worden op Porto, vanwege de ligging, de omgeving, het klimaat, de structuur van de stad, de bijzondere sfeer en misschien ook wel vanwege de 52 kerken, waar - in enkele althans - nog dagelijks H.Missen worden gelezen. Ik heb nooit zo dicht bij elkaar zoveel Christussen en zoveel Moeders van God tussen zoveel bladgoud zien lijden!

Rondje Rursee

Terug van een weekje Eifel. We logeerden in Heimbach, bij zoonlief en zijn gezin. Op de enige regenloze dag fietste ik een rondje van 65 km (met circa 1050 hoogtemeters) rond de Rursee. Het is een prachtig gebied met mooie, lange hellingen en fraaie vergezichten. Ik kwam door of langs pittorekse dorpjes als Gemund, Einruhr, Rurberg, Woffelsbach, Steckenborn en Schmidt. Enige kennis van het wegennet is er wel gewenst. Anders verzeil je, net als ik, op wegen waar je helemaal niet of alleen op zon- en feestdagen (!) met de fiets mag komen. De wegwijzers voor fietsers volgen is er ook niet zonder risico: ze leiden je vaak naar onverharde bospaden en veldwegen, die ik mezelf & mijn racefiets liever bespaar, zeker na dagen regen. Het werd kortom een boeiend rondje: op mijn teller stond bij thuiskomst een zoektochtgemiddelde van nog geen twintig per uur!

Brabant

Voor ons jaarlijks fietsweekend (het vijfde alweer) met Anna en Wiebe (de schoonouders van onze oudste zoon) kozen we dit keer Rosmalen als uitvalsbasis. Na onze aankomst in het hotel op vrijdagnamiddag hielden de hoosbuien het voor een tijdje gezien. Ze maakten plaats voor onverwachte opklaringen en een zuinig zonnetje. We fietsten 35 km over smalle wegen door weidse weilanden en passeerden enkele varkenshouderijen. Een paar keer moesten we uitwijken voor grote tractoren met imposante mestkarren. Het werd op die manier een geurig Brabants Boerenrondje. Op zaterdag fietsen we een knooppuntentocht van 75 km. Op het mooiste gedeelte van de route konden we de regenbuien niet ontwijken. We aanschouwden de schoonheid van de zandvlaktes, de heide en de bossen van de Loonse en Drunense Duinen derhalve door natte brillenglazen. Aan het eind van de tocht liet de zon zich weer weldadig zien. Op zondag stond er een rondje van 55 km door Het land van Maas en Waal op het programma. Het weer was ons welgezind. Op de heenweg vlogen we met een forse rugwind over de mooie dijken, langs het water en door pittoreske dorpskernen. Op de terugweg moest er getrapt worden om vooruit te komen. Er was opeens geen adem meer over voor spitse opmerkingen of rebelse kolder!

Barcelonnette

Vijf dagen fietsen in en rond Barcelonnette met zoon Joost, heer Henri en diens schoonbroer Maikel, die voor het eerst in de cols fietst. Het Alpendorp ligt op 1150 meter hoogte en wordt omgeven door de bergen. In het centrum huren we een mooi appartement, waarin heel veel rekening moet gehouden worden met de hoogbejaarde moeder van de eigenares, die een verdieping lager woont. Dat was er op voorhand niet bij verteld, maar voor een bomma hebben we graag wat over. De dag na aankomst fietsen we onder een zomerse zon de wonderschone Col de Cayolle op. De hele klim heeft een hoog ansichtkaartgehalte vanwege de indrukwekkende rotspartijen, de vele bruggetjes en watervallen. Het bevalt Maikel zo goed dat hij er nog even de Pra Loup bij neemt. Thuis mag hij zijn vrouw en zijn zoontje proberen uit te leggen waarom fietsen in het hooggebergte altijd naar (veel) meer smaakt. Op dag twee beklimmen we de Col de Vars, twee weken terug nog col van eerste categorie in de Tour. Ook hier valt er veel te genieten. Alleen de laatse 6 van de 21 km voelen als lastig, te meer omdat het behoorlijk warm is. Met mijn leeftijd en mijn (gebrek aan) talent heb ik aan drie kwartier voorsprong net goed om als eerste boven te komen. De heren beklimmen daarna nog de korte maar pittige Saint Anne: Joost gaat weer als een speer, Maikel krijgt er steeds meer zin in en Henri heeft gelukkig minder last van zijn verkoudheid. Ik houd het deze week bij één col per dag, mijn gevoel en mijn verstand zeggen dat dit genoeg is voor mijn (acht maanden geleden gebypasst) lijf. Dag drie staat in het teken van onze enige col van buiten categorie, de 2802 meter hoge Cime de Bonette, die gepresenteerd wordt als de hoogste geasfalteerde weg van Europa. Ik heb zelden meer genoten van een beklimming want ook qua schoonheid doet de Bonette niet onder voor de Galibier en de Stelvio: fietsen in een zielstrelend decor! Ook de heren hebben genoten. Uiteraard loggen ze bij thuiskomst meteen in op Strava. Nibali en Kruiswijk deden beduidend minder lang over deze klim, maar die hebben dan ook niets van het lanschap gezien! Dag vier: de heren fietsen 'Les 3 cols', een rondje van 120 km over de Allos, de Champs en de (andere kant van de) Cayolle, drie cols van eerste categorie. Zelf stel ik me tevreden met de beklimming van de Allos, en ook dat blijkt een klim met een hoog waw-gehalte. Net als de vorige dagen peddel ik op m'n gemak naar boven, nergens in de problemen komend, aan één stuk door genietend. Al die Mergellandse honderdjes (met 16 hellingen) waren hier dus voor bedoeld! In de afdaling neem ik ruim de tijd om foto's te maken. Tegen vier uur komt Joost terug in het appartement. Hij heeft het ondanks de hitte niet bij 'Les 3 Cols' gehouden maar er ook nog de Pra Loup aan toegevoegd zodat hij de hele parcours van de granfondo 'La Pa Loup Bernard Thévenet' (3850 hoogtemeters) heeft gefietst. Wat een bikkel! Maikel en Henri komen redelijk naar de klote (en net voor de plensbuien) terug van 'Les 3 Cols'  maar ze hebben het gehaald: het was voor hen geen creating memories maar creating war stories! Onze laatste dag in Barcelonnette wordt mede door de slecht-weer-dreiging 'een dagje skistations'. Met hun lengte van 9 en 10 km en hun gemiddelde  stijgingspercentages van 5 á 6 procent staan de klims naar Super Sauze en Pra Loup te boek als bergen van tweede categorie. Joost is zo lief om me op Super Sauze gezelschap te houden. Net zo langzaam klimmen als ik valt niet mee: Joost rijdt geregeld zigzaggend over de weg. Maikel en Henri hadden vanmorgen geen greintje courage maar voelen zich nu zo goed dat ze nog meegaan naar Pra Loup. Op die klim werd in 1975 het einde van het tijdperk Eddy Merckx ingeluid door Bernard Thévenet. Blijkens de verwijzingen willen Bernard en Pra Loup de mensheid daar graag blijvend aan herinneren. Hoewel ik geen fan van de Kannibaal was, voelt het nu toch alsof ik over zijn zweetdruppels en tranen fiets. Met deze klim zit onze fietsvakantie er weer op. Mooi weer, prachtige cols, geen ongelukken of defecten, uitermate aangenaam gezelschap: ik ga er vanuit dat de H.Maagd Maria blij was met de kaarsjes die ik aanstak in de kerken van Barcelonette en Jausiers.

Enkele foto's!

Rondom Diekirch

Terug van een weekend fietsen met de heren (mijn twee zonen en zes van hun vrienden). Standplaats was dit jaar Diekirch. We reden drie tochten van respectievelijk 66, 82 en 54 km, al breiden sommigen nog een lus van 30 km aan de langste rit. Dat er veel geklommen moest worden was niet alleen te voelen in de benen, Strava (!) gaf 1169, 1479 en 858 hoogtemeters aan. In Luxemburg fiets je over mooie, rustige wegen in een prachtig (verzorgd) landschap. Op de veelal lange hellingen word je getrakteerd op schitterende vergezichten. Dat de groep bestaat uit afgetrainde en minder scherp staande heren, uit gevleugelde en kreunende klimmers, uit tempobeulen en ijlende aanklampers: het kan de pret niet drukken, de bus vertrekt desnoods een half uur eerder dan de kopgroep. Onderweg verzeilden we op een merkwaardige manier in een supporterscafé van de broertjes Schleck. Vanwege een aan de gang zijnde autorally konden we niet door de voordeur. Via een stellage van stoelen en bankjes moesten we door het raam van een opslagruimte. Als afsluiter van de tweede tocht probeerden we de belachelijk steile Montée du Herrenberg te beklimmen. Niet meer dan een steeg is het, die Neelcheswee. Slechts drie herren kwamen fietsend door de haakse bocht van 27% (Strava!) voor de top. Aan het begin van dag drie was het opnieuw lachen: een zusje van de Herrenberg eindigde na 1 km in een onberijdbare veldweg. Voor de rest verliep alles volgens planning! Een trip met de heren - de eerste dateert van 14 jaar geleden - is voor mij altijd weer een bijzonder genoegen, op en naast de fiets. Ik zag begin-twintigers midden-dertigers worden, met alle ontwikkelingen (en vormen van humor) die daar bij horen. Dat ik mezelf intussen met de nodige capriolen van begin vijftig naar midden zestig fietste, is iets waar ik liever niet aan denk!

Enkele foto's en meer info

Allee

Een uurtje geleden fietste ik de Daalhemmerweg af. Met de wind in de rug zit je daar al vlug aan 55 á 60 km per uur. Voor het centrum van Valkenburg liggen enkele parkeervakken langs de dalerskant van de weg. Een tegemoetkomende auto draaide pal voor me de weg over om in te parkeren. Ik had hooguit een meter of vijf de tijd om te remmen en de auto te ontwijken. Omdat ik toch bijna stil stond, parkeerde ik mijn fiets naast het voertuig van mijn belager. Het volgende gesprek ontspon zich:
- Zeg meneer, wat u deed was wel heel gevaarlijk.
- Ik had u niet gezien.
- Als ik iets eerder was geweest, had ik echt pech gehad?
- Ik had u niet gezien, anders was ik wel gestopt.
- Dat mag ik hopen.
- Dan was ik echt gestopt.
- Zo gebeuren de ongelukken.
- Dat klopt.
- Allee, een fijne dag nog.
Terwijl ik de Cauberg op peddelde, probeerde ik een analyse te maken van mijn gedrag. Ik schrok niet, ik raakte niet in paniek, ik laveerde netjes met mijn fiets, ik werd niet boos, ik voelde geen ergernis én ik was beleefd tegen de automobilist: gaat het eigenlijk wel goed met mij?

De Daalhemmerweg

Demarrage

Afgelopen dinsdag naar 'Demarrage' gekeken, een mooie documentaire van Arno Kranenborg. Hij volgde zeven zeventigers en één tachtiger, die iedere week drie keer, weer of geen weer, op de racefiets stappen om samen een tocht te maken. Onderweg in Brabant, de streek waar ze wonen, praten ze over vrouw en kinderen, kwalen en pijntjes, spatadertempo en ademnood én over wat hen te wachten staat. Want het groepje is geleidelijk aan kleiner geworden: vrienden vielen weg door beroerte, hartinfarct of kanker. Volgens de maker van de documentaire kun je goed horen wat ze niet zeggen. Heel direct zijn de mannen wel als er vrouwelijk schoon hun wegen kruist, dan zitten ze niet verlegen om commentaar. Af en toe krijgt de kijker een mooie close-up te zien van een oud, peinzend gezicht. Ik moest geregeld aan mijn vader denken. Die fietste tot kort voor zijn dood (op zijn 83ste) ook in zo'n groepje. Het is alweer twaalf jaar geleden dat hij stierf. En over minder dan vier jaar hoor ik zelf (bij leven en welzijn) bij de zeventigers. Ik maak me geen illusies, ook voor mij geldt (op den duur of nu al?): hoe fiets ik de dood uit het wiel!

Mijn vader: tweede van r. Eind jaren negentig van de vorige eeuw.

De kunst van het sprinten

Bij uitgeverij De Bezige Bij/Thomas Rap verscheen dit voorjaar De kunst van het sprinten van Martin Bons. Vooraan in het boek staat (bij wijze van motto?) een rijmpje van mijn hand:

De sprinter
telt tot tien

wie niet weg is
is gezien

Zo zie je maar, waar het schrijven van gemasseerde rijmpjes (soms) toe leidt!